Κέρδισε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την ερμηνεία της στα έργα «Ramona Travel - Η γη της καλοσύνης», σε κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη και «Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία», σε κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη. Εξέχον μέλος της θεατρικής συμμορίας Bijoux de Kant, δημιούργημα του σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη, μίλησε στο SOUL για τη σημασία του να μην ανήκεις πουθενά παρά μόνο στα όνειρά σου.
Όχι μόνο η Πάτρα, αλλά όλες οι επαρχίες είναι μελαγχολικές: Κάθε τι μελαγχολικό εμπεριέχει ερωτισμό... και ο ερωτισμός της επαρχίας είναι πηγή έμπνευσης, είναι αφετηρία, αλλά και βάση.
Η Αθήνα τον καιρό της κρίσης είναι ένα νεκροταφείο, που στο χώμα του όμως, εκτός από σταυρούς, ανθίζουν λουλούδια: Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει: «Όλοι μας είμαστε στο βόθρο, αλλά κάποιοι από μας κοιτάζουν τα αστέρια».
Η σημασία του να ανήκεις κάπου, παράδειγμα στους Bijoux de Kant: «...Ανήκω σε μένα, και στα όνειρά μου, δεν θέλω κανέναν, μες στη μοναξιά μου...» όπως λέει και το τραγούδι. Για να ανήκεις κάπου, πρέπει πρώτα να ανήκεις στον εαυτό σου. Αυτό για μένα σημαίνει να ανήκεις στα όνειρά σου. Συμβαίνει καμιά φορά τα όνειρά σου να είναι κοινά με κάποιους άλλους. Αυτό είναι ευτύχημα.
Η Γλυκερία Μπασδέκη ζει στην Ξάνθη: ...στην Κομοτηνή, στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη, στα Χανιά, στα Τρίκαλα, στη Λάρισα, στο Βόλο, εδώ μέσα - σαν ένα ποίημα.
Μ’ αρέσει να κοιτάω τους ανθρώπους στο δρόμο: ...γιατί αναγνωρίζω, διακρίνω κομμάτια μου, συναισθήματά μου σε αυτούς. Άλλες φορές χάνομαι ανάμεσά τους μόνο και μόνο για να με ξαναβρώ μετά.
Το ποπ από το βαθυστόχαστο απέχουν τρεις τζούρες δρόμο: Το βαθυστόχαστο με το ποπ δεν επικοινωνούν, τρεις τζούρες τις κάνουν μαζί ενίοτε. Τρώνε, πίνουν, κάνουν έρωτα, αγαπιούνται...
Τα όρια ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό δεν υπάρχουν. Ή μήπως όχι; Παντού υπάρχουν όρια... εμείς καλούμαστε να τα θέσουμε.
Αν δεν έκανα θέατρο, πολύ θα γούσταρα να ήμουν… Ηρωίδα σε ένα παραμύθι.
Ο έρωτας δεν είναι σέξι: Είναι αδηφάγος, εγωιστής, σαρκοβόρος, αλλά πάρα πολύ σέξι!
Οι σχέσεις είναι αίμα: Οι εύκολες σχέσεις είναι ανώδυνες, αναίμακτες, επιφανειακές. Για τις αληθινές σχέσεις πολεμάς, ματώνεις, πληγώνεσαι, πληγώνεις.
Όχι πια μέλλον, μόνο παρόν: Αν αποδεχτούμε το «όχι πια μέλλον» είναι σαν να λέμε ότι είμαστε νεκροί. Το μέλλον δημιουργείται και φτιάχνεται με μάχες στο παρόν.
17°
