Ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου και οι ερμηνευτές της παράστασης «Αποκάλυψη» που θα παίζεται από 3 έως 20 Οκτωβρίου στη Στέγη γράφουν στην ATHENS VOICE
Στην πρώτη συνεργασία του με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, ο Θάνος Παπακωνσταντίνου αντλεί έμπνευση για μια σύγχρονη τελετουργία από ένα από τα πιο επιδραστικά και δυσερμήνευτα κείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας, την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη. Από τις 3 έως τις 20 Οκτωβρίου το όραμα του Ιωάννη «στοιχειώνει» ερμηνευτές και θεατές της παράστασης. Οι Αλεξία Καλτσίκη, Μαριάννα Δημητρίου, Καλλιόπη Σίμου, Ελένη Μολέσκη, Κλεοπάτρα Μάρκου, Θανάσης Δόβρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Μάριος Παναγιώτου, Μιλτιάδης Φιορέντζης, Γιώργος Δικαίος μάς μεταφέρουν σε μια σκηνική αλληγορία για τη Δευτέρα Παρουσία, τους Τέσσερις Καβαλάρηδες, τις Επτά Σφραγίδες, τον Αμνό του Θεού, τον 666. Η ATHENS VOICE ζήτησε από τον κάθε έναν να απαντήσει σε μια κοινή ερώτηση: Ποια είναι η δική σου Αποκάλυψη;
Θάνος Παπακωνσταντίνου
«Η δική μου αποκάλυψη συνέβη όταν συνειδητοποίησα πως ο μηχανισμός που προτείνει το κείμενο της “Αποκάλυψης”, ότι, δηλαδή, με βία θα τελειώσει ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε, θα γίνει ξεδιάλεγμα “καλών” και “κακών”, θα επικρατήσουν οι “καλοί” και θα οδηγηθούμε τελικά σε έναν καινούριο κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας, έναν κόσμο τελειότητας, είναι στην πραγματικότητα ο άμεσος ή έμμεσος “ηθικός αυτουργός” για κάθε ουτοπικό κίνημα του νεωτερικού κόσμου».
Αλεξία Καλτσίκη
«Όταν ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, όταν έσπασα το πόδι μου, όταν γέννησα, όταν μας γιούχαραν στην Επίδαυρο, όταν συνάντησα ανθρώπους που κλόνισαν τις βεβαιότητές μου. Η Αποκάλυψη είναι ένας βίαιος αμετάκλητος αποχαιρετισμός του παλιού και ένα καλωσόρισμα του καινούριου. Ενός καινούργιου τρομακτικού καθώς δεν έχουν υπάρξει ακόμα οι λέξεις για να το περιγράψουν».
Μαριάννα Δημητρίου
«Βρέθηκα, λοιπόν, σε ένα νησί της άγονης γραμμής. Μόλις είχα χάσει τον πατέρα μου. Ήμουν σε μεγάλη αναστάτωση, σχεδόν τρέλα, και δεν ήξερα τι να κάνω.. Έξω από μια εκκλησία ένας ηλικιωμένος παπάς πότιζε κάτι δέντρα. Λέω, παπά μου, συνέβη αυτό. Τι να κάνω; Με κοιτάει καλά καλά και απαντάει: “Τίποτα. Και συνέχισε το πότισμα”».
Σωτήρης Τσακομίδης
«Από τις πρώτες μου μνήμες, όταν ήμουν τεσσάρων χρόνων, είχαμε πάει με τους γονείς μου μονοήμερη εκδρομή στη Μονή, ένα μικρό νησί απέναντι από την Αίγινα. Εκεί σε ένα κάμπινγκ θυμάμαι είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου ένα γυμνό κοριτσάκι περίπου στην ηλικία μου, σημειωτέων δεν είχα άλλα αδέρφια. Γύρισα έντρομος στον πατέρα μου και του είπα “σ’ αυτό το παιδάκι του κόψαν το πουλί!” Θυμάμαι ότι ο μπαμπάς μου δεν μου εξήγησε, απλά γέλασε. Έμεινα για καιρό με την απορία. Αργότερα κατάλαβα. Αποκάλυψη ήταν η εικόνα μαζί με τον τρόμο!»
Θανάσης Δόβρης
«“Εκπαιδεύουμε νέους να ρίχνουν φωτιά σε ανθρώπους, αλλά οι διοικητές τους δεν τους αφήνουν να γράψουν “Γαμάω” στ’ αεροπλάνα τους επειδή είναι άσεμνο”. Αυτή η φράση του μονόλογου του Μ. Μπράντο στο “Αποκάλυψη τώρα”, μου αποκαλύπτεται συνεχώς αυτόν τον καιρό, σε όλο το εύρος της και σε κάθε έκφανση ζωής».
Καλλιόπη Σίμου
«Η δική μου Αποκάλυψη... είναι ένα κυριακάτικο τραπέζι, όπου συναντώ όλους τους αγαπημένους μου, μετά από πολλά χρόνια, έχοντας κάνει ένα μακρύ, μοναχικό και δύσκολο ταξίδι. Ενωνόμαστε σε αυτό το γιορτινό τραπέζι για ένα τελευταίο, ατελείωτο γλέντι, για μια χαρούμενη και παρήγορη μοιρασιά».
Γιώργος Δικαίος
«Κάθε μικροστιγμή, κατά την οποία, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, δημιουργείται είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο η “φωτιά” για μια μικρή ή μεγάλη επανάσταση και η ανάγκη για αλλαγή και ανατροπή. Αυτή η μορφή πίστης είναι κοντά σ’ αυτό που θα ονόμαζα δική μου Αποκάλυψη και έχω την αίσθηση ότι συμβαδίζει αρκετά με την αφήγηση που επιχειρούμε να επικοινωνήσουμε και στην παράσταση».
Κλεοπάτρα Μάρκου
«Η ακινησία του νου στη σιωπή, εκεί όπου παύει ο ατέρμονος θόρυβος της σκέψης και ξεκινά το άφημα στη Χάρη της Φύσης, ενός Αγαπημένου. Η γέννηση ενός παιδιού, το πρόσωπο ενός ανθρώπου λίγο πριν πεθάνει, η επιστροφή στο “σπίτι”, ό,τι με αφοπλίζει και με μεταμορφώνει, ό,τι με εκριζώνει και με ανα-σταίνει, ο Άλλος, η Αγάπη, η Αλήθεια».
Μιλτιάδης Φιορέντζης
«Η Αποκάλυψη, το Ιερό Δισκοπότηρο, τα Άγια των Αγίων, το Ύστατο Σατόρι, είναι για μένα η στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος παύει να φοβάται. Όταν αποχωρίζεται τα δεδομένα που ξέρει και εναρμονίζεται με την ανώτερη εκδοχή του εαυτού του. Όταν εμπιστεύεται το ευρύτερο και βρίσκει τον ισόθεο προορισμό του. Όταν ξεβολεύεται και αλλάζει. Και κυρίως όταν αγαπά».
Ελένη Μολέσκη
«Για μένα η Αποκάλυψη δεν μπορεί να είναι κάτι προσωπικό. Γιατί ζητούμενό της είναι η διάλυση κάθε ατομικότητας και η ένταξη όλων μας σε μια συλλογική και συντονισμένη κίνηση για αλλαγή, όλων όσων ξέρουμε. Μια επιθυμία να αρχίσουμε την αφήγηση του κόσμου και πάλι από την αρχή, με εντελώς καινούριες λέξεις».
