Ο Γιώργος Φλωράκης αποχαιρετά τον τραγουδιστή Αντώνη Καλογιάννη που πέθανε σε ηλικία 81 ετών και θυμάται την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε μαζί του.
Prelude
Υπάρχουν μουσικοί που λατρεύεις, μουσικοί που θεωρείς σημαντικούς, μουσικοί που σ’ έχουν σημαδέψει, μουσικοί που μεγάλωσες μαζί τους, μουσικοί που περιμένεις τον καινούργιο τους δίσκο, μουσικοί που κάποτε άλλαξαν ή που κάποτε θ’ αλλάξουν τον κόσμο.
SceneI
Ρούμελης 10, Κουκάκι, 1974-1976
Ναι, υπάρχει όμως και μια ακόμη κατηγορία, οι μουσικοί που δεν μπορούσες να αποφύγεις. Να, ας πούμε ότι είσαι σε μια κουζίνα με κίτρινα πλακάκια της δεκαετίας του 1970 και ένα παλιό τρανζίστορ που πιάνει μόνο μεσαία, παίζει ελληνικά τραγούδια από το κρατικό ραδιόφωνο. Θυμάσαι, ότι κάθε φορά που ακούγεται η φωνή εκείνου που αργότερα θα μάθαινες ότι ανήκει στον Καλογιάννη, ο μεγάλος άνθρωπος που γνώρισες ως μαμά, ανεβάζει το volume.
«Παίζετε ωραία τραγούδια, παίζετε Μπιθικώτση, παίζετε Δημητριάδη, παίζετε Αλεξίου… Καλογιάννη, γιατί δεν παίζετε ποτέ;»
Είναι η φωνή που έκανε το παιδικό σου τρανζίστορ να ανεβαίνει σε ένταση, είναι αυτή η ιδιαίτερη ευγένεια που εξέπεμπε από πάντα και τώρα έχει ένα παράπονο, ξέρεις, «αλλάξανε οι μόδες, όλοι με ξέχασαν, κανείς πια δεν αναφέρεται σε μένα», τέτοια.
«Ξέρετε κύριε Καλογιάννη, θυμάμαι από πολύ μικρός τη φωνή σας, θυμάμαι τα κίτρινα πλακάκια, τα τραγούδια του Μουστακί, τα “Λαϊκά” του Θεοδωράκη, την κίνηση έξω από το παράθυρο, τη φωνή της εκφωνήτριας που τώρα είμαι στη θέση της, όλα».
Έπαιξα Καλογιάννη, δίπλα-δίπλα σε Μουστακί, μαζί με τη Δημητριάδη, με Μίκη, με Ανδριόπουλο, με Μούτση, όχι επειδή ήταν αξεπέραστος, όχι γιατί δεν έβγαινε το πρόγραμμα χωρίς τη φωνή του αλλά για να μεταφράσω σε τρέχοντα ήχο τη νοσταλγία. Μέχρι και την «Ευτυχία…», έπαιξα. Μέχρι και την «Αννούλα», ξέρεις, του χιονιά.
Ταλαιπωρημένο οριζόντιο κασετόφωνο, ρεμπέτικα, Λοΐζος, Τουρνάς, το θεατρικό του Behan κατά Μίκη, τα τραγούδια του Μουστακί με τον Καλογιάννη στο μαύρο εξώφυλλο της Polydor. Επιλογή πριν τον ύπνο. Εναλλακτικά με Λεωνίδα 4.25 κι έναν πειρατή που μέχρι τα μεσάνυχτα έπαιζε Forminx, Olympians και Ζώρα και μετά το γύριζε στον Πουλόπουλο.
SceneIV
Μεσογείων 432, Κρατικό Ραδιόφωνο, 2012
Σας παρακολουθώ, ξέρετε… Χαίρομαι που παίζετε και καμιά φορά Καλογιάννη. Κάτι έκανε κι αυτός…
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι όλα τους ανήκουν δικαιωματικά, κι έτσι με χαρά θα σε δάγκωναν αν έπαιρναν είδηση ότι έπαιζες κάποιον άλλον πιο πολύ από αυτούς. Και υπήρξαν άνθρωποι σαν τον Καλογιάννη, που έδιναν την εντύπωση ότι ήθελαν να ακούσουν ένα παλιό τους τραγούδι στο ραδιόφωνο για να σιγοτραγουδήσουν real time στο όνομα των παλιών καλών εποχών. Κι ύστερα να ξαπλώσουν για έναν μεσημεριανό ύπνο με ένα μικρό χαμόγελο.
SceneV
Πετράλωνα, Αθήνα, 11.02.2021
Μεσημέρι Πέμπτης, σε μέρα ειδική μαθαίνεις για τον θάνατο ενός τραγουδιστή που δεν άλλαξε τον κόσμο, κατάφερε όμως με την ευγένεια, τη ζεστασιά και τη γλυκύτητα της φωνής του να τον κάνει πιο υποφερτό. Δεν θα κάνω εδώ ένα μεγάλο αφιέρωμα στις μεγάλες στιγμές του Καλογιάννη. Είναι πολλές, είναι σπουδαίες και θα ’ρθει ο καιρός να μιλήσουμε και γι’ αυτές. Δυο τηλεφωνήματα θυμήθηκα και είπα να τα μοιραστώ. Στο όνομα των παλιών καλών εποχών…
