Το τηλεφωνικό ραντεβού ήταν για Κυριακή μεσημέρι. Ο Γιάννης βρίσκεται στο studio και γραφοσβήνει τα νέα του τραγούδια. Έξι από αυτά θα τα παρουσιάσει στις συναυλίες που ετοιμάζει στις 23 και 24 Μαρτίου στο Fuzz. Λίγο πριν κατέβει στην Αθήνα μιλάει από το σπίτι του στη Θεσσαλονίκη μεταξύ πρόβας-στούντιο-πρόβας για το μνημόνιο, την επιστολή απάντηση στον Πέτρο Κωστόπουλο, τα γιαούρτια στον Γιώργο Νταλάρα και τους πιτσιρικάδες αυτής της χώρας.
>>>Τα τελευταία χρόνια η ζωή μου είναι μοιρασμένη μεταξύ Θεσσαλονίκης και Κρήτης. Φέτος είμαι ταμένος στη Θεσσαλονίκη, γιατί δουλεύουμε σκληρά εδώ και καιρό, και καθώς θα υπάρχουν μερικοί μήνες ακόμη ηχογραφήσεων είμαι σχεδόν ακινητοποιημένος.
>>> Παραξενεύομαι με την καθημερινότητα στη Θεσσαλονίκη. Νιώθω πολύ περίεργα. Άλλωστε όλη η Ελλάδα έχει μια ατμόσφαιρα κατατονική στην καθημερινότητά της, εκτός από τις μέρες των συλλαλητήριων.
>>> Είμαστε περίεργος λαός, ρε γαμώτο. Περισσότερο συναίσθημα και λιγότερη σκέψη. Σαν να μας έχει καταβάλει όλη αυτή η απογοήτευση, χωρίς παρόλα αυτά να μπαίνει σε λειτουργία το μυαλό, η σκέψη, μια διαδικασία συνείδησης. Όταν τα έχουμε όλα είμαστε οι μεγάλοι και φοβεροί Ελληνάρες κι όταν μας τα παίρνουν πέφτουμε σαν παιδάκια σε κατάθλιψη. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Μάλλον το μέσο Έλληνα τον δέρνει μια περίεργη συναισθηματική υπερένταση και ανωριμότητα μαζί. Πάει από το ύψος στο βάθος χωρίς να σκεφτεί την ενδιάμεση διαδρομή, ούτε πώς μπορεί να δράσει πιο ψύχραιμα. Όλο το πράγμα παίζεται μεταξύ εκτόνωσης και ύπνωσης.
>>>Λείπει η αυτοκριτική. Όλα αυτά συμβαίνουν από πολιτικούς που αυτός ο τόπος στήριζε τόσα χρόνια. Ξαφνικά άνοιξαν τα μάτια μας και τώρα βλέπουμε πως είναι μαϊμούδες, καραγκιόζηδες; Όταν είμαστε χορτάτοι κατά κάποιον τρόπο δεν θέλουμε να βλέπουμε; Αυτό δεν είναι μια αφορμή για να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει; Από την αρχή πίστευα πως δεν θα μας κάνουν καλό ούτε το ΔΝΤ ούτε τα μνημόνια. Ήταν όλα καταστροφή. Από την άλλη η απάντηση δεν είναι να εκτονωνόμαστε, είναι ευκαιρία για σκέψη, συνείδηση, αναζήτηση νέων απόψεων.
>>>Οι νέες φωνές θα βγουν από τη στιγμή που η ίδια η κοινωνία θα τις αναζητήσει. Μήπως δεν τις αναζητούμε ακόμη; Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Αν μας αξίζουν καλύτεροι πολιτικοί, κάποια στιγμή θα εμφανιστούν. Αλλά αναζητούμε κάτι τέτοιο; Δεν ξέρω…
>>>Άκουγα χθες στο ραδιόφωνο, στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, τον Παπουτσή και νόμιζα ότι μιλούσε η Παπαρήγα. Ο άνθρωπος που φλόμωσε την Αθήνα στα χημικά μιλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη και έλεγε να ξεπεράσουμε το αρρωστημένο παρελθόν. Τι είναι αυτά που λένε; Δεν καταλάβαινα καν ποιος μιλούσε αρχικά. Αυτός ο παραλογισμός δεν θα μας βγει σε καλό. Ονειρεύομαι μια Βουλή που δεν θα είναι ούτε ένας από αυτούς μέσα. Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται.
>>>Δεν ξέρουμε από πού να ακούσουμε μια κουβέντα ψύχραιμη, ορθολογιστική, συναισθηματική και σωστή. Έχω την αίσθηση ότι την Αριστερά τη βολεύει να είναι αντιπολίτευση, να παίζει το ρόλο του γκρινιάρη. Σαν να μη θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες ή να αναλάβουν δράση. Συμπληρώνουν με τον τρόπο τους το τοπίο της απογοήτευσης.
>>>Είναι μια εκτόνωση τα γιαούρτια και οι μούντζες, δεν έχουν όμως μια διάθεση συνείδησης. Κατά καιρούς έχω μιλήσει για την περίπτωση Νταλάρα, από το 90 ακόμη και μαζί με τον Ρασούλη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα. Δεν είναι εκεί η ιστορία. Τον γιαούρτωσαν επειδή είναι εναντίον του μνημονίου; Eγώ του καταλογίζω πιο σοβαρά πράγματα εδώ και χρόνια. Έχει κάνει κακό στην αισθητική, στο τραγούδι, στον πολιτισμό, στο πρότυπο που λάνσαρε του λίγο καλλιτέχνη, λίγο επιχειρηματία, λίγο δημοσιοσχετίτη, λίγο από όλα, επηρεάζοντας νέες γενιές που ονειρεύονταν να γίνουν Νταλάρηδες, να βγάζουν φράγκα, να έχουν δόξα χωρίς αναζήτηση αισθητικής. Η άποψή μου είναι ότι ως δημιουργός του μορφώματος του λαϊκίστικου τραγουδιού έκανε κακό στο λαϊκό τραγούδι, ό,τι πιο ιερό είχαμε στη μουσική. Όλη η κοινωνία ήταν στο ίδιο αισθητικό χάλι και τότε ήταν μια χαρά, αλλά τώρα άνοιξαν τα ματάκια μας και είδαμε ότι ο Νταλάρας δεν είναι ok. Μακάρι να είναι προοίμια μιας πιο υγιούς σκέψης, αντίληψης και αισθητικής, αλλά φοβάμαι ότι θα μείνουμε στο επίπεδο της εκτόνωσης.
>>> Μέσα σε δύο ώρες είχα γράψει το κείμενο για τον Πέτρο Κωστόπουλο και το πόσταρα στο site. Δεν περίμενα ότι θα γίνει τόσο χαμός. Δεν ήταν ένα κείμενο εναντίον του Κωστόπουλου, ήταν εναντίον μιας αισθητικής που την επέβαλε με τα έντυπά του στα μέσα της δεκαετίας του ’80, αλλά τσίμπησε το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και ακολούθησε τους ρυθμούς της βλακείας αυτής που την πληρώνουμε και σήμερα. Ήταν ένα κείμενο για όλους μας, για να δούμε τι έγινε. Φταίνε οι κακοί πολιτικοί; Πάντα ήταν κακοί και πάντα το ξέραμε. Πολλοί μου είπαν, μα καλά, ασχολείσαι με τον Κωστόπουλο; Αν έχεις ζήσει τη δεκαετία του ’80, πώς ξεκίνησε το κίνημα αυτό της ανοησίας και της ελαφράδας και πώς επηρέασε όλα τα στρώματα, αριστερούς και δεξιούς, πώς κατακερματίστηκε η κοινωνία με τις γιαγιάδες στα χωριά να παίζουν μετοχές και όλο αυτό το «Πάμε να τα πάρουμε» που μας έφερε εδώ. Ήταν η ανάγκη μου να απαντήσω σε αυτό και κυρίως στο τελευταίο του υστερόγραφο, που έλεγε ότι έγινα εξήντα χρονών και επιμένω πως η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Εκεί τα πήρα τελείως. Απάντησα σε αυτό, δεν χαιρόμουν για την καταστροφή του. Ήταν ένα κείμενο για να ξεκινήσει μια κουβέντα, να δούμε τι έχουμε κάνει κι εμείς μαζί με αυτούς.
>>>Πάντα έβλεπα φως, ακόμη και από τις δύσκολες δεκαετίες του ’80 και ’90 που για μας ήταν δύσκολο αλλά οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είναι στον παράδεισο και το φως ήταν στους ανήσυχους νέους, στα κομμάτια της κοινωνίας που δεν κρατιούνταν από την τηλεόραση, όσους έψαχναν διαφορετικά ακούσματα, τους ανθρώπους που ήταν έτοιμοι για περιπέτεια αισθητική, ιδεολογική και φιλοσοφική. Πιστεύω στη δύναμη της νιότης, της επιλογής, της αυθυπαρξίας, της συνείδησης.
>>> Συναισθηματικά και ιδεολογικά είμαι πιο κοντά σε αυτά τα παιδιά, γιατί στην Ελλάδα οι άνθρωποι πάνω από τα 30 μεταμορφωνόνται σε γέρους αγχωμένους για καριέρα και δουλειά. Με ενδιέφεραν πιο πολύ οι άνθρωποι, οι πιο ρευστοί, πιο διαθέσιμοι για περιπέτεια, για ανησυχία. Συχνά μου έχουν ανοίξει το μυαλό οι πιτσιρικάδες. Είναι ένα παρέδωσε αυτογνωσίας, μια ανταλλαγή ενέργειας και σκέψης. Δεν μου αρέσει ο ρόλος του δάσκαλου.
>>> Τα τελευταία χρόνια διαβάζω Έλληνες φιλόσοφους αρχαίους, δημοτική ποίηση. Δεν έχω χρόνο να συγκεντρωθώ, οπότε προτιμώ να διαβάζω 2-3 σελίδες που θα μου δώσουν φόρα ή δύναμη για να σκεφτώ κάτι παρά πέρα.
>>>Πέρασα ένα διάστημα που είχα κολλήσει με την ηλεκτρονική μουσική και το dub. Σήμερα μου αρέσει να ακούω παλιά τζαζ, ρεμπέτικα, δημοτικά τραγούδια, έχω φάει έναν έρωτα τελευταία με τον Κωστή Μπέζο, που έγραψε την «Παξιμαδοκλέφτρα», με μια εκπληκτική πορεία στις δεκαετίες ’30-’40. Ξεκίνησε με ρεμπέτικο και έφτασε στις χαβάγιες του Αττίκ και σε ψυχεδελικά ακούσματα. Θέλω να του κάνω ένα αφιέρωμα στο site μας.
>>> Είναι μια καλή φάση να ψάχνεσαι με το παρελθόν, γιατί έχουν συμβεί πολύ περισσότερα πράγματα από ό,τι υποψιαζόμαστε και έχουν ειπωθεί σχεδόν όλα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα βιβλία και τις μουσικές. Από την Ελλάδα έχουν περάσει σπουδαίοι μουσικοί. Έχουμε να μαθαίνουμε για όλη μας τη ζωή πράγματα.
>>> Εδώ και χρόνια η διάθεση μου μουσικά βρίσκεται πιο κοντά σε έναν ακατέργαστο και άγριο ήχο.
>>> Χρόνια σχεδιάζαμε μια επανέκδοση των Εν Πλω, γιατί είχε κυκλοφορήσει σε 1.000 αντίτυπα και είχε εξαφανιστεί από την πιάτσα, οπότε ήταν καλή ευκαιρία και για τις νεότερες γενιές και για τους παλιούς που το ήθελαν.
>>>Το 1996 πρώτη φορά αντιλήφθηκα ότι υπάρχει ένα μουσικός δρόμος που αξίζει να περπατήσω με το «Ακούω την αγάπη». Σχετικά νωρίς. Είχα αρχίσει να ξεσκαρτάρω μέσα μου πράγματα. Συνέβη ένα μικρό big bang στο μυαλό μου επιλέγοντας δρόμους μέσα από την ψυχεδέλεια και την παράδοση, μακριά από υβρίδια και το έντεχνο.
>>>Στην Αθήνα θα παίξουμε έξι κομμάτια από τη νέα δουλειά που φτιάχνουμε τώρα. Κάθε δίσκος μαζί με την ομάδα είναι μια περιπέτεια. Υπάρχει μια κατεύθυνση, πειραματιζόμαστε, γράφουμε, σβήνουμε, ψαχνόμαστε, είμαστε εδώ και μήνες σε εγρήγορση.
Μπες και δες το site/blog/τόπο συνάντησης και διάθεσης της μουσικής του Γιάννη Αγγελάκα στο www.alltogethernow.gr
13°
