Ο ήχος βρόμικος, θαμπός κι απελπισμένος, και η φωνή ενός τσακισμένου αισθηματία που έχει δει πολλά. Ο Lanegan μπορεί και στήνει τοπία στην ομίχλη με απλές, στοιχειώδεις μελωδίες και τους φίλους να χτίζουν ένα ροκ «wall of sound». Δεν ξεφεύγει απ’ τα κλισέ του αλλά εμβαθύνει όλο και περισσότερο. Ένας (αν μου επιτρέπετε) ανδρικός δίσκος.
Craig Finn - Clear Heart Full Eyes (****)
Διακριτικές αλλά ψυχωμένες αναφορές σε ένα μουσικό σύμπαν φτιαγμένο με τα καλύτερα υλικά: folk, country, blues, rock’n’roll. Το πνεύμα του Randy Newman και του Ry Cooder ευλογούν το δίσκο και ο Craig Finn (The Hold Steady) ξέρει πως για να καταθέσει την προσωπική του άποψη, η απλότητα είναι ο καλύτερος τρόπος δημιουργίας.
Φαίνεται πως οι Αμερικάνοι γραφίστες έχουν απωθημένο τη μουσική. Μετά τον DM Stith, τώρα δοκιμάζει και ο Scott Hansen, που καταφεύγει στη δοκιμασμένη λύση της απλότητας, της ατμόσφαιρας, των χαμηλών τόνων και των γοητευτικών εικόνων. Μόνο που οι ηλεκτρονικοί ήχοι, αν δεν υπάρχει φαντασία και δημιουργικότητα, εύκολα εκπίπτουν στην απλοϊκότητα, την επανάληψη και τη βαρεμάρα. Αν κρίνουμε κι από το εξώφυλλο…
Η αύρα της κιθάρας που έρχεται από την έρημο, ο σκοτεινός κόσμος του Nick Cave, τα ηλεκτρικά blues, τα χαλασμένα garage και ο αμερικάνικος εναλλακτικός ήχος της τελευταίας 15ετίας γίνονται πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσουν οι ειλικρινείς προθέσεις και οι δημιουργικές ιδέες ενός αθηναϊκού γκρουπ που μιλάει όταν έχει κάτι να πει.
Bokomolech - Mass Vulture (***)
Πιο ώριμοι και απλοί, πιο ψύχραιμοι και μετρημένοι, χωρίς να λησμονήσουν την αφετηρία τους και αψηφώντας το χρόνο που μεσολάβησε, πιάνουν το μίτο από κει που τον είχαν αφήσει. Όμορφες μελωδίες, μικρές εκρήξεις, κιθαριστικές περιπέτειες, φροντίδα στην παραγωγή, και σίγουρα βήματα, κάνουν την επιστροφή τους αυτό ακριβώς που είναι: οι Bokomolech 15 χρόνια μετά…
16°
