Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης κάνει την κριτική του για τις ταινίες της εβδομάδας 24-30 Οκτωβρίου: Τζούντι, Κρατικά μυστικά, Η Μάχη της Επικράτησης, 3 δευτερόλεπτα κι ακόμη 3 ταινίες
Τον Δεκέμβριο του 1968 η Τζούντι Γκάρλαντ φτάνει στο Λονδίνο για μία σειρά soldout εμφανίσεων στο διάσημο κέντρο διασκέδασης «The Talk of the Town». Έχουν περάσει 30 χρόνια από την ταινία «Ο Μάγος του Οζ» που της χάρισε παγκόσμια καταξίωση και παρότι η λάμψη της έχει θαμπώσει (αμέτρητα τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματά της) η αμερικανίδα σταρ είναι αποφασισμένη να κάνει ένα δυνατό comeback στην καριέρα της.
Ούτε κρύο ούτε ζέστη για μια βιογραφία που ακολουθεί την πεπατημένη της ασφαλούς κι εύκολης συγκίνησης. Ο λονδρέζος Ρούπερτ Γκουλντ στη δεύτερη μόλις ταινία του (προηγήθηκε το 2015 το «Truestory» με τους Τζέιμς Φράνκο, Τζόνα Χιλ) ποντάρει πολλά στη μεταμόρφωση της Ζελβέγκερ για να δώσει μια ενδιαφέρουσα βιογραφία της Γκάρλαντ που θα σαγηνεύσει το πλατύ κοινό. Δεν τα καταφέρνει όμως και τόσο καλά αφού δεν μπαίνει στον κόπο να βουτήξει βαθιά. Με εφαλτήριο τα επεισοδιακά γεγονότα που συνόδευσαν τη σειρά εμφανίσεων στο Λονδίνο όπου η μπογιά της ακόμη περνούσε («ευτυχώς που οι Άγγλοι ακόμη με λατρεύουν» λέει κάποια στιγμή η Τζούντι), ο σκηνοθέτης παρουσιάζει την εύθραυστη εικόνα μιας ξεπεσμένης σταρ που δεν έζησε ποτέ την παιδική ηλικία κι έχει εμφανή ψυχολογικά προβλήματα. Τα φλας μπακ στην εποχή των γυρισμάτων του «Μάγου του Οζ» δίνονται με τη μορφή ενός σκληρού παραμυθιού με απόλυτο μπαμπούλα τον παραγωγό του φιλμ, Λούις Μέγιερ. Το αφεντικό της MGM είναι ένας αδίστακτος σατράπης που βάζει σε αυστηρό έλεγχο και απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς τη μικρή «Ντόροθι» με σκοπό να γίνει η επόμενη μεγάλη σταρ. Το πιο δυνατό στοιχείο στην «Τζούντι» είναι αυτό ακριβώς (ως δριμύ κατηγορώ για τους μηχανισμούς του παλιού Χόλιγουντ η ταινία έχει νόημα) κι όχι η ερμηνεία της Ζελβέγκερ, που ναι μεν είναι μια καλοφτιαγμένη και πειστική δουλειά αλλά όχι κάτι εξαιρετικό. Πολλά στοιχεία από τη ζωή της Γκάρλαντ δίνεται αποσπασματικά και συμβατικά. Είναι σαν να παρακολουθούμε μια σαπουνόπεραμε θέμα τη ζωή μιας εκκεντρικής σταρ. Οι αποτυχημένοι γάμοι, η προβληματική σχέση με τα παιδιά της, η ανάγκη της για συντροφικότητα και έρωτα, ο εθισμός της στα χάπια και το αλκοόλ κ.ά. είναι στοιχεία που είναι ήδη γνωστά από τη θρυμματισμένη ζωή της Γκάρλαντ. Μιας αυθεντικής ντίβας του θεάματος που κατάφερε να ταξιδέψει όλα τα παιδιά του κόσμου πέρα από το ουράνιο τόξο αλλά εκείνη δεν μπόρεσε να ξεφύγει ποτέ από την ασφυκτική επιτήρηση του στούντιο. Είναι σχεδόν αδύνατο να μείνει κάποιος ανεπηρέαστος βλέποντας το μικρό κορίτσι να δουλεύει 18 ώρες την ημέρα για τις «επαγγελματικές υποχρεώσεις» του, να τρέφεται κυρίως με χάπια για να μην παχύνει και χαλάσει τη σιλουέτα του, να μην μπορεί να κοιμηθεί. Οι παραπάνω σκηνές –σε συνδυασμό με τη δημόσια εικόνα που φτιάχνει το στούντιο για εκείνη (τα fake γενέθλια με τις χάρτινες τούρτες γενεθλίων, τη «φιλία» της με τον ΜίκιΡούνεϊ κλπ)– προκαλούν τρομερή συγκίνηση με αποκορύφωμα το δυνατό φινάλε όταν και βλέπουμε για πρώτη φορά την Τζούντι να τραγουδά το «Over the Rainbow» σε μια θαυμάσια σκηνή.
To 2003, η μεταφράστρια του Αρχηγείου Επικοινωνιών της βρετανικής κυβέρνησης Κάθριν Γκαν διαρρέει ένα άκρως απόρρητο e-mail των αμερικανικών αρχών που ζητούσε από τις βρετανικές υπηρεσίες να κατασκοπεύσουν άλλα κράτη μέλη του ΟΗΕ με σκοπό να εκβιάσουν τη θετική ψήφο τους για εισβολή στο Ιράκ. Όταν ασκείται ποινική δίωξη σε βάρος της με βάση τον νόμο περί κρατικών μυστικών, η Γκαν βρίσκεται απέναντι σε ένα σκληρό δίλημμα.
Είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις του νοτιοαφρικανού Γκάβιν Χουντ («Tsotsi», «Έκδοση κρατουμένου») να φτιάξει ένα πολιτικό θρίλερ με ισχυρό ρεαλιστικό εκτόπισμα. Η πραγματική ιστορία της Κάθριν Γκαν συντάραξε τη βρετανική κοινή γνώμη το 2003 κι ενώ η κυβέρνηση Μπλερ νομιμοποιούσε την πολεμική επιχείρηση στο Ιράκ, παρουσιάζεται με καθαρότητα και ειλικρίνεια. Ο σκηνοθέτης παλεύει να κρατήσει την ισορροπία μεταξύ του προσωπικού και συλλογικού, καθώς η ζωή, η ελευθερία και ο γάμος της ηρωίδας απειλούνται κι εκείνη καλείται να υπερασπιστεί τα πιστεύω της με κάθε τίμημα. Δίπλα της βρίσκεται μια ομάδα δικηγόρων που ξέρουν καλά το βρώμικο παιχνίδι που θα υποστεί από την κυβέρνηση Μπλερ η πελάτισσά τους, αλλά δεν φαντάζονται ως πού μπορούν να φτάσουν. Για όσους δεν θυμούνται καλά την υπόθεση –και πάνω από όλα την κατάληξη της– η ταινία θα τους αποζημιώσει και με το παραπάνω. Για τους υπόλοιπους όμως θα είναι σαν μια απλή επανάληψη των βασικών γραμμών της, με την ενίσχυση των άρτιων ερμηνειών από πλευράς ΚίραΝάιτλι και – κυρίως– Ρέιφ Φάινς.
Το 1880, ο εφευρέτης Τόμας Εντισον (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς) και ο επιχειρηματίας Τζορτζ Γουέστινγκχαουζ (Μάικλ Σάνον) βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας επεισοδιακής διαμάχης για την ηλεκτροδότηση σχεδόν όλου του κόσμου που θα σηματοδοτούσε την έναρξη μιας νέας εποχής. Ο Έντισον υποστήριζε την παροχή του συνεχούς ρεύματος, ενώ ο Γουέστινγκχαουζ το εναλλασσόμενο.
Τα πραγματικά γεγονότα εκείνης της ανελέητης μονομαχίας μεταξύ του πληθωρικού Τόμας Εντισον (ένας σόουμαν της εποχής όπως παρουσιάζεται στο φιλμ) και του πιο εσωστρεφή αλλά εξίσου αδίστακτου Τζορτζ Γουέστινγχαουζ, έχουν κάτι από το μανιχαϊστικό σύμπαν των κλασικών γουέστερν. Η διαφορά είναι πως αντί για εξάσφαιρα και άλογα η κόντρα των δύο αντρών που θα κρατήσει σχεδόν για 13 χρόνια, έχει ως όπλα της το ηλεκτρικό ρεύμα, τις επιστημονικές διαφορές τους και κυρίως μια ισχυρή αντιπάθεια που ξεκινά από ένα σχεδόν ασήμαντο συμβάν (το στήσιμο που τρώει μια βραδιά από τον Έντισον ο Γουέστινγχαουζ) για να μεταλλαχθεί σε απύθμενο μίσος. Η ταινία έχει μια κατάρα να τη συνοδεύει καθώς η παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο συνέπεσε με την αρχή της πτώσης του Χάρβεϊ Γουάινσταϊν τον Οκτώβρη του 2017 και έκτοτε εξαφανίστηκε μέχρι σήμερα που επιτέλους βλέπει το φως της κυκλοφορίας της στις αίθουσες. Δεν είναι άσχημο το φιλμ αλλά πάσχει σοβαρά στο κομμάτι της δραματουργίας. Η αφηγηματική αντίληψη του Αλφόνσο Γκομέζ - Ρεγιόν παρουσιάζει αδυναμία ως προς το πού πρέπει να στραφεί (στην υπηρεσία της αληθινής ιστορίας ή στο κατασκευαστικό σκέλος μιας κινηματογραφικής ταινίας;) με αποτέλεσμα να αφήνει μια στυφή γεύση στο θεατή, που δεν γλυκαίνει ούτε με τις μεστές ερμηνείες των διάσημων πρωταγωνιστών.
3 δευτερόλεπτα (The Informer)(**) Σκηνοθεσία: Αντρέα Ντι Στέφανο
Πρωταγωνιστούν: Τζόελ Κίναμαν, Ανα Ντε Αρμας, Ρόζαμουντ Πάικ, Κλάιβ Οουεν
Ένας πληροφοριοδότης του FBI χρησιμοποιεί τις ικανότητες από το βίαιο, στρατιωτικό παρελθόν του για να αποκαλύψει τον αρχηγό της πολωνικής μαφίας. Όταν η επιχείρηση του FBI καταλήγει σε αποτυχία ο ήρωας βρίσκεται εγκλωβισμένος ανάμεσα στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα.
Ο ιταλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Αντρέα Ντι Στέφανο («Χαμένος παράδεισος» με τον Μπενίτσιο ντελ Τόρο στον ρόλο του Πάμπλο Εσκομπάρ) καταφέρνει να δώσει μορφή και ψυχή σε ένα προκάτ σενάριο που όμως έχει τις μικροεκπλήξεις του. Αν και η ιστορία είναι πολυγραφότατη και εξαντλημένη, η νευρώδης σκηνοθεσία του Ντι Στέφανο με αποτελεσματικότητα και καταιγιστικές εναλλαγές, πετυχαίνει να ξεφύγει από τα τετριμμένα. Σημαντικό ρόλο ως προς το θετικό πρόσημο παίζουν και οι βασικοί χαρακτήρες. Ο σουηδός Τζόελ Κίναμαν βρίσκει τα σημεία αμφισημίας του χαρακτήρα του και παίζει δημιουργικά με αυτά, ενώ η πολύπειρη πλέον Ρόζαμουντ Πάικ ξέρει ότι στους κόντρα ρόλους τα καταφέρνει ακόμη καλύτερα.
Ακόμη
»»» Στο «Γέτι: ο χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων» (**) των Τζιλ Κάλτον και Τοντ Γούαιλντερμαν, οι δημιουργοί του «Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας» προβαίνουν σε άλλη μια μαγευτική, παιδική περιπέτεια με διδακτικό χαρακτήρα για τη σημασία της φιλίας και της οικογένειας.
»»» Η «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» (-)είναι η νέα ταινία του Βέρνερ Χέρτσογκ που ταξιδεύει στην Ιαπωνία για να γίνει μάρτυρας μιας ιδιαίτερης μεθόδου απόκτησης της ευτυχίας, όπου μια εταιρεία μισθώνει ηθοποιούς που αναπληρώνουν συγγενείς, φίλους ή αγαπημένα πρόσωπα για λογαριασμό των πελατών της.
»»» Στο νεανικό θρίλερ του Τζάστιν Ντεκ «Αντίστροφη μέτρηση» (-) το διαφημιστικό moto τα λέει όλα: «Εσείς θα θέλατε να ξέρετε την ακριβή ημερομηνία του θανάτου σας;»
22°
