Ο διεφθαρμένος πολιτικός Μανουέλ Λόπεζ Βιδάλ- πρωτοκλασάτο μέλος του κόμματος του και φαβορί για την διεκδίκηση της μελλοντικής προεδρίας- έχει τη σιγουριά του ανθρώπου που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον αγγίξει. Ώσπου κάποια στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πολιτικό σκάνδαλο που μπορεί να του διαλύσει όλη τη ζωή.
Το κεντρικό σημείο που ο Σορογκόγιεν επικεντρώνει όλη την προσοχή του είναι εκείνο που ο δημόσιος βίος συναντά την αθέατη προσωπική ζωή του διεφθαρμένου πολιτικού. Δεν είναι ανάγκη να υπάρχει κάποιο σκοτεινό μυστικό ή ένα ανομολόγητο βίτσιο στη ζωή του Βιδάλ και του όποιου Βιδάλ. Οι μικρές λεπτομέρειες είναι εκείνες που κάνουν τη διαφορά και αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο. Σε ανεπαίσθητες μικρές στιγμές. Όπως στην εναρκτήρια σεκάνς με το πλούσιο γεύμα (την ίδια στιγμή που κάνει τους συνδαιτημόνες του να γελάνε μιμούμενος τον αδιάφθορο συνάδελφο του στην tv, μαλώνει έναν εξ αυτών επειδή έχει φάει ήδη 4 αστακούς!), όπως στο διακριτικό φλερτ με τη σύζυγο του συνεργάτη του που περνά μια σκληρή δοκιμασία αφού «δεν πρόσεχε τι και σε ποιον μιλούσε», όπως στην εκμυστήρευση στον κολλητό του («σε 2 μήνες θα έχει ξεχαστεί το θέμα»), όπως στο δυνατό φινάλε με την τηλεοπτική συνέντευξη όπου για πρώτη φορά βλέπουμε τον πολιτικό να κοιτά κατάματα την πραγματικότητα. Ο ικανότατος Σορογκόγιεν (πριν από δύο χρόνια μας καθήλωσε με το θρίλερ «Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει») είναι προφανές ότι νιώθει οργή για τους άρχοντες της πολιτικής που δρουν ανεξέλεγκτα και πλουτίζουν με παράνομα μέσα, επιδεικνύοντας μια αλαζονική στάση που δικαιολογείται με την εύκολη ρήση «κι εσείς το ίδιο θα κάνατε». Ε λοιπόν, όχι. Ο σκηνοθέτης μαζεύει όση ψυχραιμία του απέμεινε και παίρνει απόσταση από τον «έκπτωτο» πολιτικό για να διατυπώσει τα επιχειρήματά του. Με ένα κοφτό, νευρώδες μοντάζ, συναρπαστική αφήγηση και γνώση του θέματος (η σύγχρονη πολιτική και οικονομική κρίση είναι διαρκώς παρούσα), ξετυλίγει μπροστά στα μάτια μας ένα αυθεντικό θρίλερ, γεμάτο ένταση και ανατροπές που καθηλώνει. Δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο ίσως ερμηνευτή για τον απαιτητικό ρόλο του Βιδάλ. Ο υπέροχος Αντόνιο ντε λα Τόρε, με τον οποίο είχε συνεργαστεί και στο προηγούμενο φιλμ του, διαθέτει όλη την ευφυή αλαζονεία και τρομακτική αμφισημία του «κανονικού πολίτη» που δείχνει ικανός για όλα.
Νεαρή φιλόδοξη ιταλοκαναδέζα σεφ που ψάχνει να βρει το δρόμο της στο Λονδίνο επιστρέφει στην πατρίδα της, το Τορόντο, για να ανανεώσει την βίζα της. Στο σύντομο διάστημα που βρίσκεται εκεί προλαβαίνει να ξεκινήσει μικρό ειδύλλιο με παιδικό της φίλο, ο οποίος όμως είναι γιος του ανταγωνιστή του πατέρα της.
Καθώς οι δύο οικογένειες διατηρούν αντίπαλα εστιατόρια στην ιταλική συνοικία της πόλης, ο έρωτας των δύο νέων είναι εξαρχής καταδικασμένος. Το πνεύμα του κλασικού ερωτικού δράματος της Ιουλιέτας και του Ρωμαίου μεταφέρεται στη Little Italy του σημερινού Τορόντο με ολίγη από «Γάμος αλά ελληνικά» (της Βαρντάλος) για να αναδειχτούν χωρίς φρεσκάδα ή πρωτότυπη ματιά όλα τα στερεότυπα της φολκλορικής κι ανάλαφρης ρομαντικής κομεντί. Προβλέψιμη πέρα ως πέρα η ταινία του έμπειρου Πέτρι (ο σκηνοθέτης του «Πώς να χωρίσετε σε 10 μέρες» είχε κάνει ντεμπούτο το 1988 με μια άλλη γκουρμέ κωμωδία, το «Mystic pizza» με πρωταγωνίστρια την άγνωστη ακόμη Τζούλια Ρόμπερτς) παρακολουθείται με μια ανάλαφρη μονοτονία που σχεδόν αποχαυνώνει το θεατή. Αν μάλιστα έχετε και άδειο στομάχι, τότε ακόμη χειρότερα. Οι μόνες σκηνές που θα σας ανοίξουν κάπως το μάτι είναι αυτές που οι πίτσες μαγειρεύονται on camera. Αταίριαστοι σε βαθμό κακουργήματος οι Έμα Ρόμπερτς και Χέιντεν Κρίστενσεν.
O κύριος Αλέν είναι ένας επιτυχημένος και σκληρός επιχειρηματίας που δεν έχει χρόνο για χάσιμο, αφήνοντας πολλές φορές σε δεύτερη μοίρα την οικογένεια, τους φίλους και την προσωπική του διασκέδαση. Όταν μετά από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο η ομιλία του επηρεάζεται, η ζωή του παίρνει απρόβλεπτη πορεία.
Το σενάριο που βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός κορυφαίου στελέχους της Peugeot, δεν μπορεί να αποφύγει τον διδακτισμό της κομεντί που έχει ως στόχο να αναδείξει το πραγματικό νόημα της ζωής. Ποιο είναι αυτό θα αναρωτηθείτε πολύ σωστά, αλλά για κάποιους το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Ο ελεύθερος χρόνος και η απόλαυση των προσωπικών στιγμών μακριά από το εργασιακό περιβάλλον είναι μια κοινοτυπία που επαναλαμβάνεται στις περισσότερες ταινίες αυτού του είδους και δεν έχουμε καμιά διάθεση να φέρουμε αντίρρηση (ειδικά τέτοιες μέρες). Οι όποιες ενστάσεις αφορούν στο κωμικό στοιχείο του φιλμ που εξαντλείται σχεδόν γρήγορα με τα αλλεπάλληλα σαρδάμ του ήρωα που άλλες φορές βγάζουν γέλιο κι άλλες θλίψη. Είναι πάντως φιλότιμες οι προσπάθειες των συντελεστών να μην το παρακάνουν με το «δράμα» του ήρωα – οι αστυφύλακες της πολιτικής ορθότητας καραδοκούν- και ως προς αυτή την κατεύθυνση ο πάντα αποτελεσματικός Φαμπρίς Λουκινί προσφέρει τα μάλα.
»»» Η βασισμένη σε graphic novel ταινία της Αντρέα Μπερλόφ «Χελς Κίτσεν: Οι Βασίλισσες του Εγκλήματος» (The Kitchen) (-) έχει τις Μελίσα ΜακΚάρθι, Τίφανι Χάντις και Ελίζαμπεθ Μος στο ρόλο των συντρόφων τριών μαφιόζων που μπαίνουν φυλακή κι εκείνες αναλαμβάνουν να συνεχίσουν το έργο τους.
»»» Η επανέκδοση του φελινικού «La Strada» (*****) μας θυμίζει την πιο ξεχωριστή ιστορία αγάπης στη φιλμογραφία του Maestro. O Άντονι Κουίν είναι ο σκληρός «ιδιοκτήτης τσίρκου» Τζαμανό που αγοράζει την αφελή Τζελσομίνα (Τζουλιέτα Μασίνα) για να ζήσουν μια περιπέτεια που ξεπερνά κάθε όριο ανθρώπινης αντοχής και ευαισθησίας.
»»» H «Συμμορία των Σικελών» (***) του Ανρί Βερνέιγ από το 1969 φέρνει μαζί στο ίδιο πλάνο τους Ντελόν- Γκαμπέν- Βεντούρα.
»»» Στο πιο σπουδαίο ίσως έργο του Φρανσουά Τριφό «Ζιλ και Τζιμ» από το 1962 η Ζαν Μορό λάμπει στην αφτιασίδωτη μελαγχολία μιας κορυφαίας στιγμής της Νουβέλ Βαγκ.
»»» Η πρώτη σημαντική ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι είναι το «Πριν την επανάσταση» (-)που γύρισε όταν ήταν μόλις 23 ετών.
