Η κριτική της ταινίας του Λαρς Κλέβμπεργκ, «Η Κούκλα του Σατανά» από τον Κωνσταντίνο Καϊμάκη
Μια νεαρή μητέρα, η Κάρεν, δωρίζει στον 10χρονο γιο της Άντι μια κούκλα Buddi, μη γνωρίζοντας τη δολοφονική φύση που κρύβεται μέσα της. H αιμοδιψής κούκλα, που επιπλέον διαθέτει τεχνητή νοημοσύνη, θα αρχίσει σύντομα το μακάβριο έργο της.
Αξιόλογο reboot μιας περίφημης σειράς ταινιών τρόμου των 90s με πρωταγωνίστρια τη σατανική κούκλα Τσάκι, που είχε προσφέρει μερικές υπέροχες σπλατεριές στο είδος (ειδικά στη «Νύφη του Τσάκι» το 1998 γινόταν το έλα να δεις…) με τα «κατορθώματά» της. Το φιλμ κυλάει σαν νεράκι με τις αρχικές ήρεμες συστάσεις να διαδέχεται η αγωνία όταν τα δύο πρώτα θύματα του Τσάκι βρουν φριχτό θάνατο, πριν τελικά ξεσπάσει το λουτρό αίματος στη σεκάνς με την παρουσίαση των νέων μοντέλων στο κατάστημα, σε μια πειστική και μεθοδική χρήση όλων των αφηγηματικών όπλων του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Λαρς Κλέβμπεργκ που έκανε δυναμικό ποδαρικό μέσα στο 2019 με δύο ταινίες – τη δεύτερη μάλιστα με τίτλο «Polaroid» (ένα ακόμη φημισμένο θρίλερ με vintage χάρη) θα δούμε σε δύο βδομάδες στις ελληνικές αίθουσες. Ο «Τσάκι» λοιπόν του Κλέβμπεργκ έχει ατόφιο ταλέντο στο να διατηρεί το στιλ και την άνεση του μαχαιροβγάλτη κούκλου που αποκτά εμμονή με το αγόρι στο οποίο ανήκει κι αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να τον κρατήσει δικό του. Προειδοποίηση: κάποιες υπερβολικά βίαιες σκηνές είναι βέβαιο ότι θα σας ανακατέψουν τα έντερα, οπότε πάρτε τα μέτρα σας πριν μπείτε στην αίθουσα!
22°
