Ο πλανήτης Γη βρίσκεται στο μέσο μιας διαγαλαξιακής μάχης μεταξύ δύο εξωγήινων φυλών. Η εξωγήινη Βερς με τα αινιγματικά οράματα και το σκοτεινό παρελθόν θα είναι το πρόσωπο κλειδί για την τελική έκβαση της μάχης. Ειδικά από τη στιγμή που θα συναντήσει τον Νικ Φιούρι, στέλεχος της «Ασπίδας», μιας μυστικής οργάνωσης που ειδικεύεται στον εντοπισμό στοιχείων που αποδεικνύουν την ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών, η Βερς θα βρεθεί μπροστά στην ανακάλυψη της πραγματικής ταυτότητάς της.
Στη μετά Σταν Λι εποχή, η Marvel επιχειρεί την ανανέωση του υπερηρωικού οπλοστασίου της. Το αντίπαλο δέος, η DComics, πέτυχε προ διετίας στο λανσάρισμα της δυναμικής φέμινα πλευράς της: η αμαζόνα Wonder Woman με τη βραχνάδα στη φωνή και την αθώα ματιά της Γκαλ Γκαντότ έφερε τούμπα τα ταμεία (821 εκατομμύρια δολάρια οι παγκόσμιες εισπράξεις της) και την πολεμοχαρή μανία του θεού του πολέμου Άρη. Η απάντηση της Marvel στο παραπάνω φαινόμενο εμπεριέχει υψηλό ποσοστό ρίσκου. Η «Captain Marvel» δεν είναι μόνο η ιστορία μιας «εξωγήινης» με αινιγματικό παρελθόν αλλά η τολμηρή απόφαση των αφεντικών της εταιρείας να αλλάξουν ταυτότητα σε ένα εμβληματικό ήρωά τους, ο οποίος έχει την αποκλειστικότητα του δανεισμού του ονόματός του στη μαρκίζα του οικογενειακού άλμπουμ. Όμως πέραν τούτου δεν είναι το ίδιο δημοφιλής με τους υπόλοιπους σταρ της Marvel («Spider-Man», «Captain America», «Iron Man» κ.ά.), οπότε οι ιθύνοντες αποφάσισαν να τολμήσουν και να του αλλάξουν φύλο, κρατώντας όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του πρωτότυπου κόμικ ως έχουν. Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τα αναθέματα των φανατικών του αρσενικού «Captain Marvel», ερχόμαστε σε επαφή με τη θηλυκή εκδοχή του. Η Μπρι Λάρσον, ιέρεια του ανεξάρτητου σινεμά και υποψήφια για όσκαρ ως πρωταγωνίστρια του «Room», διαθέτει την ποιότητα για να διαχειριστεί ένα ρόλο-καρμανιόλα. Τα καταφέρνει με άνεση και στιλ χωρίς να γίνεται υπερβολική ή χάρτινη: η ανθρωπιά της ηρωίδας της είναι και το μεγάλο ατού της, δείχνοντας πως το μάτσο σύμπαν των υπερηρώων έχει πολλά να μάθει από εκείνη. Το φιλμ αξίζει την προσοχή μας, όμως, και για άλλους λόγους. Η αφήγηση είναι διανθισμένη με κινηματογραφόφιλες αναφορές που δένουν υποδειγματικά με τα στάνταρ του κομιξίδικου σύμπαντος (το 1995, που εκτυλίσσεται η ιστορία, προσφέρει μια παλιομοδίτικη αισθητική αλλά και ένα έξυπνο αυτοσαρκαστικό χιούμορ) χωρίς –το σημαντικότερο– η περιπέτεια να δείχνει ψεύτικη. Η σκηνοθεσία των Μπόντεν-Φλεκ αγγίζει απρόσμενα επίπεδα ρεαλισμού, σημαντική είναι η συμβολή προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον ως Φιούρι, ενώ το σενάριο έχει στα κρίσιμα σημεία του τις κατάλληλες ανατροπές, που υπακούουν κυρίως στη λογική «απολαύστε το ορεκτικό γιατί το κυρίως πιάτο αργεί ακόμη». Κι αν κρίνουμε από όσα είδαμε στην πρώτη περιπέτεια της Captain Marvel, ετοιμαστείτε για πολύ σπουδαία πράγματα στη συνέχεια.
Ο βέλγος σκηνοθέτης Φέλιξ Φον Γκρόνιγκεν («Ραγισμένα όνειρα») στην πρώτη αγγλόφωνη δημιουργία του βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία και αφηγείται με σπάνια ευαισθησία τη μάχη μιας οικογένειας με τον εθισμό. Το σενάριο που είναι βασισμένο στα αυθεντικά απομνημονεύματα των Ντέιβιντ και Νικ Σεφ κυρίως εστιάζει στη σχέση πατέρα και γιου που δίνεται με αλάνθαστη υποκριτική δεινότητα από τους Στιβ Καρέλ και Τίμοθι Σαλαμέ, που στις μεταξύ τους σκηνές αγγίζουν το τέλειο. Ειδικά ο δεύτερος για άλλη μια φορά πιστοποιεί την αξία του και βρέθηκε υποψήφιος για τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Β΄ Ανδρικού Ρόλου. Όμως η ιστορία δεν προσφέρει κάτι καινούργιο στο genre. Η λαίλαπα των ναρκωτικών δίνεται όπως προβλέπεται: με σκηνές που οδηγούνται σε τραγικά αδιέξοδα και με μελό φόρτιση που θα σας κάνει να πλαντάξετε στο κλάμα.
Κάθε χίλια χρόνια (Vision) *½ Σκηνοθεσία: Ναόμι Καβάσε
Πρωταγωνιστούν: Ζιλιέτ Μπινός, Μασατόσι Ναγκάσε
Η Ζαν ταξιδεύει στην Ιαπωνία αναζητώντας ένα σπάνιο ιαματικό φυτό που, σύμφωνα με το θρύλο, εμφανίζεται μια φορά κάθε 997 χρόνια υπό σπάνιες συνθήκες. Στο ταξίδι της συναντά τον Τόμο, έναν δασοφύλακα, που τη συνοδεύει στην αναζήτησή της και τη βοηθάει να ανατρέξει στο παρελθόν της. Είκοσι χρόνια πριν, στο ίδιο δάσος, στο οποίο ελπίζει να βρει το θεραπευτικό φυτό, η Ζαν ερωτεύτηκε για πρώτη φορά.
Ατυχής συνεργασία της γνωστής γιαπωνέζας σκηνοθέτιδος Ναόμι Καβάσε (έχει υπογράψει μεταξύ άλλων τα «Τυφλή αγάπη» και «Γλυκό φασόλι») και της γαλλίδας σταρ Ζιλιέτ Μπινός που συνεχίζει τις κακές επιλογές μετά από το υπερτιμημένο «Η λιακάδα μέσα μου», το αταίριαστο «Φάντασμα στο κέλυφος» και το απλώς ανεκδιήγητο «Μαμά ή γιαγιά». Το «Κάθε χίλια χρόνια» δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια αφελή ιστορία που επιχειρεί να μας θαμπώσει με το μεταφυσικό άρωμά της αλλά όλο το μυστήριο και η «γοητεία» της καταντούν απλοϊκά διδάγματα για την αυτοκαταστροφική ανθρώπινη φύση. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο.
O τυχοδιώκτης του Παρισιού (L' Empereur de Paris) ** Σκηνοθεσία: Ζαν-Φρανσουά Ρισέτ
Πρωταγωνιστούν: Βενσάν Κασέλ, Ολγκα Κιριλένκο, Φρέγια Μάβορ
Στην εποχή του Ναπολέοντα, ο Βιντόκ, ο μόνος άνθρωπος που απέδρασε με επιτυχία από δύο φυλακές υψηλής ασφαλείας, συνεργάζεται με την αστυνομία (κυνηγά τους κλέφτες και δολοφόνους του Παρισιού) με αντάλλαγμα την ελευθερία του.
Η αληθινή ζωή του Φρανσουά Βιντόκ (1775-1857) που ενέπνευσε μεταξύ άλλων τους κορυφαίους συγγραφείς Ονορέ ντε Μπαλζάκ και Βίκτωρ Ουγκό, χρησιμοποιείται από τον Ρισέτ ως όχημα για να μας ταξιδέψει σε μια σκληρή και σκοτεινή περίοδο (η Γαλλία των Ναπολεόντιων πολέμων) όπου η τραγική ιστορία ενός άντρα συνδέεται άμεσα με την πορεία ενός έθνους. Έχοντας πρόσφατα τα γεγονότα του 1789, οι Παριζιάνοι ψάχνουν να βρουν τη θέση τους στο νέο κόσμο όπου το μεγαλείο του παρελθόντος ετοιμάζεται να εμπλουτιστεί με τις αρχές της Επανάστασης. Αυτό όμως που με μια πρώτη εκτίμηση δείχνει ικανό να μετατραπεί σε κάτι αληθινά σπουδαίο, ξεγλιστράει από τα χέρια του σκηνοθέτη που επιλέγει να αφηγηθεί μια πικρή και βίαιη ιστορία με όρους χολιγουντιανού θεάματος. Βομβαρδισμός από κλισέ με οπτική μεγαλοπρέπεια και στιλιζαρισμένη αισθητική (ενίοτε και σπλατεριάς) χωρίς όμως δεύτερη, περισσότερο ιδεολογική ανάλυση που εξατμίζεται στα σχηματικά μονοπάτια μιας βαρύγδουπης σημειολογίας για τις σχέσεις εξουσίας και το αναπόδραστο της προδιαγεγραμμένης μοίρας. Ταμάμ στο ρόλο του Βιντόκ ο Κασέλ.
ΑΚΟΜΗ
▶ Το «Αδέλφια εξ αίματος» (Boys Cry) (**½) των αδελφών Νταμιάνο και Φάμπιο Ντ’ Ινοσέντσο είναι ένα κατασκότεινο και πεσιμιστικό σχόλιο για τα όνειρα δύο εφήβων που ζουν στα φτωχά προάστια της Ρώμης και σκοτώνουν άθελά τους ένα χαφιέ της αστυνομίας.
▶ Στο ντοκιμαντέρ «Iαν ΜακΚέλεν: Ρόλος ζωής» (McKellen: Playing The Part) (***) του Τζο Στίβενσον ο διάσημος ηθοποιός τα λέει έξω από τα δόντια. Οδυνηρές αλήθειες γύρω από την προσωπική ζωή του μαζί με μερικά σπαρταριστά backstage από τις δουλειές του καθιστούν το φιλμ σκέτη απόλαυση.
▶ Το «Make the economy scream» (**) είναι ένα συνεπές πολιτικό ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου που αναζητά τις αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης της Βενεζουέλας.
▶ Το «Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης» (-) είναι ένα νεονουάρ του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ με τον Άντριου Γκάρφιλντ και στόρι μια περίεργη εξαφάνιση στο απειλητικό Λος Άντζελες.
▶ Η «Παύση» (-) της κύπριας Τώνιας Μισιαλή αφηγείται ένα κοινωνικό δράμα χαρακτήρων με πρωταγωνίστρια μια μεσήλικη νοικοκυρά που ασφυκτιά σε έναν καταπιεστικό γάμο.
