«Ξύπνησα πρωί, όπως όλα τα τελευταία πρωινά με ένα παράξενο βάρος, με μια απέραντη-ασυγχώρητη αβουλία. Δεν θέλω να σηκωθώ. Κι όμως αρκεί μια κίνηση. Να πιαστώ απ’ το μπρούτζινο κεφαλάρι. Να βάλω δύναμη στο δεξί. Έλα όμως που διστάζω να αντιμετωπίσω τη μέρα. Έλα που δεν βρίσκω το κουράγιο. Σηκώνομαι με το ζόρι. Βγαίνω να περπατήσω στο πάρκο. Τα ίδια πάλι χθες. Ψάχνω κάποιον να του ζητήσω συγνώμη. Όπως εκείνο το πρωινό στη Χαριλάου Τρικούπη. Όπως τότε με τη "Μέριλιν" στο "Διαχρονικό".
Κάποτε σ’ όλα αυτά υπήρχε μια μαγεία. Ένα παράξενο πάθος. Μια γλυκιά ανατριχίλα.
Ερωτευόμουν τον εαυτό μου. Έπινα. Ξεπερνούσα τη φυσική μου αδεξιότητα. Γινόμουν ετοιμόλογος, γοητευτικός.
Θυμάμαι μια νύχτα. Κάποια απ’ όλες εκείνες τις μεθυσμένες νύχτες, να γυρίζω πάνω-κάτω την 3ης Σεπτεμβρίου. Να ψάχνω δεξιά κι αριστερά. Πάνω-κάτω την 3ης Σεπτεμβρίου. Θαμπά τα φώτα. Καντήλια πίσω απ’ τις γρίλιες. Στις βιτρίνες οι κούκλες ακίνητες -τα ρούχα ατσαλάκωτα. Κι εγώ γυρίζω πάνω-κάτω. Δεν έχει τέλος αυτή η αγωνία.
Βουίζουν τ’ αυτιά μου απ’ την ένταση της μουσικής. Βγαίνω στο δρόμο. Για λίγο κρυώνω. Νομίζω πως πεινάω. Τα αυτοκίνητα κορνάρουν. Ακούω φωνές. Γυρίζω πίσω. Ανεβαίνω τις σκάλες. "Δεν θα μου τηλεφωνήσεις", μου είπε.
Αισθάνομαι κάποιον πίσω μου. Δεν μου μιλά. Δεν με μαλώνει. Νιώθω μόνο την αναπνοή του. Φοβάμαι να κοιτάξω.
Βρέχει. Όλη τη νύχτα θα βρέχει. Γυρίζω πλευρό. Τι όνειρο κι αυτό;
Δες το σαν μια παρέα βρε αδελφέ.
Κάποια στιγμή θέλω να τον γνωρίσω. Να μιλήσουμε. Να του πω-να μου πει. Να του δείξω τη νύχτα μου. Να απολογηθώ για τη ζωή μου. Κι έπειτα αν θέλει ας γίνει επικριτικός-αυστηρός. Ας μου πει πως έκανα λάθος.»
Η νέα ενότητα έργων του Γιάννη Αδαμάκη –ιδιαιτέρως προσωπική– περιγράφει έναν κόσμο στο μεταίχμιο. “Nocturnes”, δηλαδή «Νυχτερινά» έργα· λόγω απεικόνισης νυχτερινών θεμάτων και χώρων, αλλά «νυχτερινά» και λόγω της σύνδεσής τους με τον κόσμο των ονείρων, έναν χώρο φαντασιακό, υποσυνείδητο· αλλά και πεδίο εκδήλωσης ενδόμυχων σκέψεων και επιθυμιών, απογοητεύσεων και προσδοκιών. Ο καλλιτέχνης καλεί τον θεατή να ανασύρει τις δικές του ενδόμυχες σκέψεις, ν’ αναζητήσει τις δικές του παράλληλες ιστορίες, καθώς πλανάται στον κόσμο των έργων. Θα παρουσιαστούν 20 έργα, ακρυλικά σε καμβά.
Info: 14 Φεβρουαρίου - 16 Μαρτίου 2019, Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20). Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση στο Guide της Athens Voice
Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα:
Ο Γιάννης Αδαμάκης γεννήθηκε το 1959 στον Πειραιά. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε 32 ατομικές και πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Κύπρο, Πολωνία, Ρωσία και Τουρκία, ανάμεσα στις οποίες οι διεθνείς Art fairs: “Αrt Athina” (Αθήνα), “Art Jonction” (Νίκαια, Γαλλία), “Lineart” (Γάνδη, Βέλγιο) και “Art Paris” (Παρίσι, Γαλλία) και “Art Thessaloni” (Θεσσαλονίκη). Έχει επίσης συμμετάσχει σε τρεις διεθνείς εικαστικές συναντήσεις: στο Τσερεποβέτς (Ρωσία), στο Μπίλεφελντ (Γερμανία) και στο Κουσάντασι (Τουρκία). Η τελευταία του ατομική στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε στη Γκαλερί «Ζουμπουλάκη το 2013. Κείμενα του έχoυν δημοσιευτεί σε περιοδικά, εφημερίδες και εικαστικούς καταλόγους. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
15°
