Μανίνα Ζουμπουλάκη

Κάτι οι απεργίες, κάτι οι συγκεντρώσεις, η πόλη είναι πια ένα πήγαινε-έλα τύπου άσ’τα-να-πάνε.

Το τραγούδι που λέω στα παιδιά μου τον τελευταίο καιρό είναι all time classic

Και τι το θες το ρολόι, όταν δεν έχεις να πας πουθενά, καμία ώρα, καμία μέρα;

Ξέρουν ότι δεν θα ψωνίσεις: κανένας Έλληνας που μπαίνει ξέμπαρκος πια δεν ψωνίζει

Μη φανταστεί κανείς ότι το ιδιωτικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει βγάλει αστέρια στο στερέωμα

Σε τέτοια φάση/εποχή κάθε χρόνο όλοι συζητάνε για «το επόμενο βήμα», αλλά ειδικά φέτος μάς έχει βγει από το ρουθούνι

Για να μείνεις όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα θέλεις συνδυασμό τρέλας, γκαντεμιάς, αφραγκίας και άλλων ασυντόνιστων παραγόντων

Με αυξανόμενη υστερία χωνόμαστε στο (ελληνικό) καλοκαίρι.

Όλο και συχνότερα είναι σαν να ζεις στην Ελβετία πια, απλώς χωρίς τα χιόνια, σαλέ, κασέρια, σκι, σοκολατάκια και φράγκα

Μερικές φορές τίποτα δεν σε εκφράζει τόσο καλά όσο μια σάχλα, επιπέδου ανέκδοτο-με-τον-Μπόμπο.