Μυρίζει Άνοιξη, λοιπόν. Όχι άμεσα, αλλά που θα πάει; Θα μυρίσει.
Όντως μας άργησε λίγο φέτος, έχουν ανθίσει κάτι κερασιές και αμυγδαλιές όπου πρόλαβαν, η μέρα μεγάλωσε κλπ, αλλά ο καιρός είναι εγγλέζικος: τέλειος για τα ποτιστικά, όχι τόσο για την κατάθλιψη. Πάλι καλά που αρχίσανε να ανοίγουν τα καλοκαιρινά μπαρ στα νησιά…
Ακόμα καθόμαστε κάτω από σόμπες στα τραπεζάκια-έξω. Ακόμα μυρίζουν υγρασία τα ρούχα και οι πετσέτες κάνουν σαράντα μέρες να στεγνώσουν ή συγχύζονται και δεν στεγνώνουν ποτέ. Στα νησιά όμως αερίζουν τα bar, club, disco, café bar, all-day bar και beach bar, έτοιμοι για την καλοκαιρινή σαιζόν που στην Ελλάδα αρχίζει πριν το Πάσχα. Η φίλη Mandy μου έστειλε φωτογραφίες από το υπέροχο «bar all around Βινύλιο» στην Τζιά, κλασσικό ολοήμερο στέκι με ωραία jazz/soul/rock μουσική, όπως λέει και στην ούγια (τα πάντα γύρω από το βινύλιο), με ωραία ατμόσφαιρα… ό,τι κλισέ και να κατεβάσω εδώ είναι λίγο – το «Βινύλιο» είναι στα 10 καλύτερα νησιώτικα μπαρ της Ελλάδας, έχει αράξει στα συλλογικά μας καλοκαίρια, στις καλοκαιρινές αναμνήσεις όλων μας, γιατί αποκλείεται να μην έχετε βρεθεί στην Τζιά κάποιο καλοκαίρι και να μην ήπιατε ένα ποτό/καφέ στο «Βινύλιο». Ε; Ωραία δεν ήταν; Με χλιαρό νησιώτικο αεράκι, μουσική ακριβώς κατάλληλη και λίγα λες, σαντουιτσάκια , σνακ ή θερινά κοκτέηλ; Και τώρα, στην πόλη, περιμένοντας με μικρή αγωνία την άνοιξη, πάλι ωραία δεν είναι να το σκέφτεστε;
Στην πόλη λοιπόν, πήγαμε τα παιδιά μας στο «Στέκι του Παιδιού (με την αιγίδα του ΟΚΑΠΑ)» Κυριακή μεσημέρι να δούμε/ακούσουμε τους “Burger project”, ποπ-ροκ συγκρότημα χρόνια τώρα, που σκίζει με το «Μαμά θα κάνω μπάντα» και με κάμποσα ακόμα σουξέ. Το «Μαμά μπάντα» είναι κάτι σαν το σύγχρονο «Μικρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι» αλλά η συγκεκριμένη μπάντα έχει κάμποσα ακόμα σουξέ – τώρα ήταν στην «Περιοδεία στον Γαλαξία» που ενθουσιάζει τα πιτσιρίκια. Και μπαμπαδο-μαμάδες ενθουσιάζονται γιατί οι “Burger Project” είναι σούπερ μουσικοί, κανονικοί μουσικοί για μεγάλους με ρεπερτόριο, φωνές, ταλέντο κλπ, εκτός που «το» έχουν με τα παιδιά κάθε ηλικίας.
Στην αίθουσα του Στεκιού δεν στεκότανε άνθρωπος, καμιά εκατοστή παιδάκια από δύο ως οκτώ ετών χτυπούσαν παλαμάκια, χόρευαν, φώναζαν, έτρεχαν πάνω κάτω σα παλαβά, δαγκώνανε καλώδια ή τους τεχνικούς και γενικά έκαναν ότι μπορούσαν από σαματά: είναι ένας τρόπος λέει αυτός για να επιβληθούν στον κόσμο των μεγάλων, τον είχαμε κι εμείς τον τρόπο όταν ήμασταν στην ηλικία τους, ας μη ξεχνιόμαστε… απλώς τώρα μας πιάνει πονοκέφαλος της αρκούδας, τότε δεν παθαίναμε τίποτα επειδή ήμασταν εμείς η αρκούδα.
‘Άλλο: ήπιαμε στην τύχη ένα ποτό στο “Espressaki” , αργά το βράδυ (5 ευρώ το ποτό, 3 η μπίρα…) ένα όμορφο μπαράκι σαν μπιζουτερί κάπως, χαμένο πίσω από νοσοκομεία και πολυκατοικίες. Η μουσική ήτανε χαμηλή, ήμασταν στα σκαμπώ έξω κάτω από τη σόμπα-φρυγανιέρα, ψιλόβρεχε, ένα ζευγάρι δίπλα μας με υπέροχο σκύλο έδειχνε ευχαριστημένο, ίσως λόγω του σκύλου. Μα είναι τόσο τίμιο τελικά το συνοικιακό μπαρ, το στέκι της γειτονιάς, με τα σαντουιτς και τα κέηκ του για πρωινό, με τα απλά ποτά του, με τις φιλικές τιμές του… το “Espressaki” είναι ένα τέτοιο μπαρ, εκτός που δίνει ανάταση σε άτομα που μένουνε στα γύρω νοσοκομεία και μπορούνε να πάρουν από δω ένα εσπρεσσάκι, το λιγότερο.
Κατά τα άλλα, ησυχία. Είδα ανθισμένες κατακόκκινες παπαρούνες σε μια οικοδομή, δηλαδή στα σκαμμένα, στην περίπου-αλάνα που προηγείται με απατηλό τρόπο της εκάστοτε οικοδομής. Σκέφτηκα να καβαλήσω το κάγκελο της περίφραξης για να μαζέψω παπαρούνες, μετά σκέφτηκα ότι θα φάω τα μούτρα μου και άστο καλύτερα, εκτός που οι παπαρούνες μαδάνε αμέσως έτσι κι αλλιώς κλπ κλπ.
Αλλά τίποτα δεν φωνάζει «άνοιξη!» τόσο δυνατά όσο οι παπαρούνες, μέσα και έξω από την πόλη. Ούτε καν διακόσια αφιονισμένα παιδάκια που βγαίνουνε από συναυλία και αρνούνται μαζικά να φορέσουνε τα μπουφάν τους…
14°
