Μερικές φορές τα σωστά πράγματα είναι τα πιο λάθος, αυτά για τα οποία χτυπάμε την κεφάλα μας στο ντουβάρι («δεν έπρεπε απαπα τι μας έπιασε» κλπ κλπ). θα έπρεπε να συμπληρώσω «και τα λάθος πράγματα είναι μια χαρά» αλλά αυτά κι αν είναι λάθος…
… Τέλος πάντων, είσαι χαμένος για χαμένος μερικές φορές: δεν σε θέλει καθόλου, το Σύμπαν, η οικονομική σου αποκατάσταση, ο/η γκόμενος/α, το λεωφορείο που μόλις πέρασε, ο κανένας. Κάποιος έξυπνος σου λέει «ο εαυτός σου ο ίδιος είναι που φταίει» και είσαι στο τσακ να τον αρχίσεις στα χαστούκια, όχι τον εαυτό σου, που είναι χουχουλιάρικο και καταπληκτικό άτομο, αλλά τον έξυπνο που σου κουνάει το δάχτυλο: όχι ρε φίλε, σόρι, δεν φταίει ο εαυτός μου. Φταίνε άλλα πράγματα. Σωστά ή λάθος, δεν έχει σημασία, πάντως φταίνε. Και ευτυχώς που είναι αόριστα, υπεριπτάμενα φλου τα «άλλα πράγματα», γιατί αν ήταν χειροπιαστά μπορεί και να τα αναγνώριζες. Και μετά που να πάς, χωρίς μια δικαιολογία της προκοπής;
Ξανά τέλος πάντων, ένα βράδυ ήτανε να πάω στο Περιστέρι να ακούσω/δω τους «Chakradar» που εμφανιζόντουσαν live στο «Μικρό Καφέ» αλλά δεν έκατσε. Έμαθα μετά ότι το γκρουπ ήταν άψογο, το σώου πολύ καλό και μπράβο τους. Παρόλο που μου αρέσει το «Lamogistan» και ο «Γιός του Μάγκα» σαν σάτιρα (της ελληνικής κοινωνίας) και σαν τραγούδια, οι «Chakradar» μου φαίνονται κάπως σοβαροί – καθόλου της καρπαζιάς, καθόλου όπως ήταν παλιά τα «Ημισκούμπρια» πχ που είχες την ανακουφιστική βεβαιότητα ότι σκοντάφτουν στις σαγιονάρες τους, ότι κάνουν τα λάθος πράγματα με ζεμανφού διάθεση. Η νέα γενιά μουσικών συγκροτημάτων γενικά είναι σοβαρή, εκτός που παίρνει στα σοβαρά την μουσική και την μουσική της παιδεία. Κάνει, λέει και σκέφτεται τα σωστά πράγματα, πράγμα όχι-ανακουφιστικό για την προηγούμενη γενιά, ή την προ-προηγούμενη, ίσως και για την επόμενη… εννοώ κάτι μπερδεμένο που έχασα ήδη οπότε πάμε παρακάτω.
Το «Μικρό καφέ» είναι cosy, λίγο mama-Africa, λίγο μάμα-από-άλλη-ήπειρο αλλά φιλικό και όμορφο σαν ζωγραφιστό, πολύ ζωντανό, με πιστό κόσμο που το έχει για στέκι. Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο βράδυ οργανώνονται εδώ events με dj, ή live εμφανίσεις συγκροτημάτων και καλλιτεχνών, και τις υπόλοιπες βραδιές έχει προσεγμένη μουσική με «σπιτικούς» ή καλεσμένους dj με ένα γενικότερα funky αέρα, άλλοτε μαύρο κι άλλοτε όχι τόσο. Είναι το είδος του μπαρ (ή καφέ μπαρ) που αν σε στήσει η παρέα σου και κάθεσαι σόλο αρκούδα με το ποτό σου να ιδρώνει ενώ παίζεις δήθεν με το κινητό σου, δεν αισθάνεσαι περίεργα. Εκτός κι αν αισθάνεσαι περίεργα από φυσικού σου, οπότε σόρι, ας καθόσουν σπίτι σου.
Αναρωτιέμαι κατά πόσον με παίρνει άλλο ένα «τέλος πάντων» ή μήπως έχω εξαντλήσει τα αποθέματα και είναι η ΛΑΘΟΣ ΚΙΝΗΣΗ οπότε το προσπερνάω: από το μικροσκοπικό “Cosmos Café”, στην πρώτη γωνία της Σταδίου, παίρνω ζεστή σοκολάτα μια φορά την εβδομάδα. Όλο το χειμώνα ήθελα να τους γράψω – είναι πολύ ευγενικοί όλοι εκεί και η σοκολάτα τους καταπληκτική – αλλά συνέχεια κάτι συμβαίνει. Χαμογελάνε, έχουν καλές τιμές και βολικά σνακς αν έχεις ξεμείνει από καύσιμα… το Σύνταγμα είναι το σωστό μέρος να πεινάσεις/διψάσεις γιατί έχει τα πάντα σε απόσταση αναπνοής, από σούπερ-φούρνους (το «Άριστον» πχ με την ατέλειωτη ποικιλία από πίττες, ως και μελιτζανόπιτα φτιάχνει…) μέχρι κινέζικα, από ζαχαροπλαστεία μέχρι τα-πάντα-στο-χέρι ή στο-τραπεζάκι…
Πάω λοιπόν να κάνω τα λάθος πράγματα με μη-ζεμανφού τρόπο αλλά όχι και με τρομερή πρεμούρα, τώρα που το σκέφτομαι, οπότε μάλλον στη λογική σκοντάφτω-στη-σαγιονάρα, που έχει κάτι το καλοκαιρινό, κάτι το ευάερο-ευήλιο και βολεύει όσο (λάου-λάου) ανοίγει ο καιρός…
15°
