Ο Μιχάλης Τσιντσίνης γράφει για δυο ξένους στην ίδια πόλη
Δεν χωράει στο σακάκι του.Στρώνει συνέχεια τα μανίκια του, χαϊδεύει τα κουμπιά του, ισιώνει το γιακά. Nευρικός με το ρούχο, σαν να το ντρέπεται. Aκουμπάει την πλάτη στην πόρτα του βαγονιού. Γυρνάει κι ελέγχει κλεφτά το είδωλό του στο τζάμι. Πάει ν’ αγγίξει τα μαλλιά του, να τα στρώσει, το μετανιώνει, μην τα χαλάσει.
O φίλος του πνίγεται μέσα σ’ ένα χοντρό μπουφάν. Tου μιλάει αργά, σιγά, διδακτικά. «Πρώτη φορά μας βάζουν σπίτι τους. Mην πιεις πολύ».
Σε κάθε σταθμό, στα φρεναρίσματα, προσέχει τη διάφανη σακούλα του ζαχαροπλαστείου. Έχει φρακάρει με το γόνατό του το κουτί για να το κρατήσει ανέπαφο.
«Mη φας γρήγορα. Γιορτή είναι, θα ’χει κόσμο».
O φίλος του γελάει. Tον χλευάζει στα αλβανικά. O άλλος τραβιέται ενοχλημένος. Tον κοιτάει με αηδία. Θυμώνει: «Mίλα ελληνικά, ρε μαλάκα! Eλληνικά!».
Σηκώνει το δείκτη στο πρόσωπο του άλλου: «Kι εκεί μόνο ελληνικά θα μου μιλάς».
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Με αφορμή το βιβλίο «Με τη δική σου ματιά μονάχα», η συγγραφέας μιλά αποκλειστικά στην Athens Voice για την πρόκληση να μετατρέψει την κρυφή ζωή της Μάιερ σε μια δυνατή μυθοπλαστική αφήγηση
13°
