Τρομερός τίτλος, και το έργο δεν πάει παρακάτω. Ήθελα να αρχίσω με κάτι αρχαιοπρεπές («παν μέτρον άριστον») Ή έστω χρηστικό («η καθαριότης είναι μισή αρχοντιά»), αλλά μετά βαρέθηκα. Καλοκαιριάτικα όλο και κάπου θα κολλήσει το όνειρο.
Τα τελευταία 250 χρόνια, τέτοια εποχή ακούω τζιτζίκια έξω από το (εκάστοτε) παράθυρό μου και όσο κι αν κρατιέμαι, τελικά το γράφω: τζιτζίκια ξεσκίζονται στο τζιτζιτζί έξω από τα παράθυρά μας. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό συμβαίνει όταν είμαστε τυχεροί κι έχουμε δέντρα τριγύρω. Αλλά κάποτε έμενα στην Αχαρνών, όπως και στο τέρμα της Σίνα (όχι ταυτόχρονα), κι άκουγα τζιτζίκια, μάλλον επειδή τα τζιτζίκια δεν καταλαβαίνουν από άσφαλτο, πίσσα, τσιμέντο ή πλαστικό και ξεσαλώνουν ακόμα και πάνω σ’ ένα ταπεινό ραδίκι. Δεν χρειάζονται ντε και καλά ολόκληρο δάσος, με μια λαχανίδα βολεύονται. Αρκεί να ’χει ζέστη.
Μη πολυλογώ, τα τζιτζίκια (άντε πάλι!) θυμίζουν κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια παιδικής ηλικίας που μας έβαζαν να κοιμηθούμε με το ζόρι, και βλέπαμε αυτά τα περίεργα όνειρα που προκύπτουν όταν τρως πολύ καρπούζι: καταρράκτες, ατέλειωτες βροχές, λιμνούλες με κυματάκια… κάπου-κάπου, στα μέσα Ιουλίου ή Αυγούστου, όντως έπιανε θερινή βροχή – αλλά τις περισσότερες φορές τα ’χαμε κάνει απάνω μας. Κι αυτή είναι μια τόσο generic ανάμνηση παιδικής ηλικίας, που αποκλείεται να μη σας λέει κάτι. Είτε σας άλλαζαν σεντόνια οκτώ δουλικά εκεί στο κάστρο που μεγαλώσατε είτε σας κυνηγούσε η γιαγιά σας με την παντόφλα, ο συνειρμός με το τζιτζίκι, τον ύπνο, το όνειρο και το χμ... καρπούζι έγινε ήδη.
Κατά τα άλλα όλα οκέι, απλώς συνεχίζω να βγαίνω με το σταγονόμετρο. Πήγα στα γενέθλια του Γιάννη Ζυγουρόπουλου στα «Μπριζολάκια», όπου φάγαμε τέλεια μπριζολάκια, σαλάτες, μεζεδάκια κ.λπ., όλα νόστιμα και σπιτικά από βιολογικές καλλιέργειες. Τα «Μπριζολάκια» είναι η καλή εκδοχή της εναλλακτικής ταβέρνας: με τρόφιμα ποιότητας και λογική ελληνικής κουζίνας σε περιβάλλον και τιμές κανονικές, καθόλου δήθεν. Ο εορτάζων τώρα δεν είναι κοσμικός παρ’ όλο που η αδερφή του έχει παντρευτεί τον Γιάννη Λιγνάδη, αδερφό του Δημήτρη Λιγνάδη, που είναι όσο διάσημος χρειάζεται (ο αδερφός και ο Δημήτρης). Πολύ θα ήθελα κάποτε να φτιάξω ένα δισέλιδο με «κοσμικά», σαν τα στάνταρ που κάνουνε τα ιλουστρασιόν περιοδικά, αλλά αντί για μοντέλες, γκαλερίστες και μπαγιατούτσικους εκατομμυριούχους με πολυτραβηγμένες συζύγους, να βάλω ρεμπεσκέδες: άνεργους βασικά, μια κι έχω κάμποσους τέτοιους. Έχω επίσης υπο-απασχολούμενους αρτιστίκ τυπάκους, καλλιτεχνουάρ γκόμενες άνω των 40, πρώην στελέχη δισκογραφικών/περιοδικών/διαφημιστικών και γενικά πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους με περίεργες, το λιγότερο, πορείες στο χώρο. Όπου «χώρος» νοείται το ευρύτερο διάστημα του Γαλαξία, ας πούμε…
Άλλο βράδυ, νωρίς, πέρασα από το τοσοδούλικο Nectar BarΚουνούπι, στο οποίο αν βάλεις τρία άτομα γίνεται φριχτός συνωστισμός και βγάζουν το ένα απ’ έξω… όχι, στην πραγματικότητα είναι ένα πολύ μικρό και συμπαθητικό μπαράκι με μια γλυκιά γκαρσόνα, και επειδή όλοι οι καλοί χωράνε, στην ανάγκη έχει μεγάλη χωρητικότητα. Τα ποτά είναι φθηνά, και μπορεί κανείς να τα πιει κι απ’ έξω, αν θέλει άπλα.
Με ποτά έξω χαίρεσαι και στο χαμηλών-τόνων-αλλά-trendy “Use”, στην πλατεία Καρύτση. Στο “Use” πάει η παρέα του αδερφού μου κι έχει ωραίες μουσικές, indie και freestyle ύφος, κι αυτό που λέγαμε παλιά «ωραίες φάτσες»: άτομα που ξέρουν να ντυθούν, βασικά, χωρίς απαραίτητα να ξοδεύουν μια περιουσία. Ούτε ο αδερφός ούτε η παρέα του είναι τίποτα φίρμες, αν και στον τομέα του έκαστος είναι κορυφαίος. Η ατμόσφαιρα στο “Use” είναι χαλαρή, καμία σχέση με το κλασικό «ποζάρουμε όλοι αντάμα για την κρυφή κάμερα», κι ακόμα και οι (νόστιμες) κοπέλες είναι φιλικές, καθόλου σκληροπυρηνικές και καθόλου ΒΠ. Το ποτό κάνει 6 ευρώ και πίνεται άνετα. Με την έννοια ότι περνάς καλά ενώ το πίνεις, και πίνεις και δεύτερο άμα λάχει ή και τρίτο.
Θα ’πρεπε κανονικά να κλείσω με το όνειρο θερινής νυκτός, όπως άρχισα δηλαδή, και τι ωραία που είναι να βλέπεις όνειρα τα καλοκαιρινά βράδια και τέτοια. Αλλά μου φαίνεται πολύ εύκολο, και προσβολή για τον αναγνώστη επιπλέον, που ειδικά σε μας είναι τζιμάνι. Ο αναγνώστης μας; Το πιο αστέρι του πλανήτη, μιλάμε… και ελπίζουμε να μην είναι μόνο ο ένας που έχουμε στο μυαλό μας αυτή τη στιγμή, αλλά να ’χει μιληθεί και κανένας κολλητός του…
15°
