O εμπρησμός των γραφείων της εφημερίδας με έκανε να θέλω να σας συστηθώ και να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και συναισθήματα .Για να σας συστηθώ λοιπόν έπαιξε το ρόλο του ο εμπρημός αλλά η ιστορία μου με την Αthens έχει...ιστορία. Αρχικά ως free Press έπεσε στα χέρια μου μαζί με άλλα έντυπα free Press. Σιγά -σιγά έψαχνα να βρώ τα άρθρα, θυμόμουν τα ονόματα ή τις στήλες. Διάβαζα προσεκτικά - σχεδόν φανατικά- το Edito του Γεωργελέ, τον City Lover του Φύσσα, τα στιχάκια του Παυριανού, τις Athensvoices του Νενέ με τους καθημερινούς διαλόγους, έψαχνα με μανία τα άρθρα της Σώτης, του Γεωργιάδη, τις πολιτικές αναλύσεις που κινούνται πέρα από τις γνωστές μνημονιακές- αντιμνημονιακές ρητορικές.
Αλλά εκεί που υποκλίθηκα ήταν στο τεύχος που γιορτάσατε τα δέκα χρόνια της Athens Voice. Από τότε ήθελα να σας συστηθώ , το αμέλησα, πέρασε ο καιρός, κράτησα όμως το τεύχος και το ξαναδιάβασα τώρα με τον εμπρησμό. Λοιπόν ! Πώς γιορτάζονται δεκα χρόνια ιστορίας ενός περιοδικού; Η απάντησή σας με γοήτευσε. Είπατε... κάνουμε ένα περιοδικό της ιστορίας μας αφηγούμενοι τις ιστορίες των στηλών μας με τους ίδιους τους συντάκτες να γράφουν γι' αυτές. Τι ευφυές πραγματικά!!
Και έχω και μια επαγγελματική διαστροφή- είμαι ιστορικός και διδάσκω σε δημόσιο σχολείο- , είδα ότι κάνατε πράξη μια θεωρητική αρχή. Αυτή που ισχυρίζεται - την έμαθα ως φοιτήτρια μεταπτυχιακή- ότι η ιστορία αφηγείται ιστορίες. Αυτό ακούγεται πολύ καλύτερη στα Αγγλικά. History tells stories...
Τώρα είστε μπροστά σε μια καταστροφή. Ανήκει κι αυτό στην ιστορία σας. Όμως δεν μπορεί να γίνει γι΄αυτό η Athens Voice παρελθόν. Πρέπει να συνεχίσει να διεκδικεί το ρόλο της στο παρόν θεμελιώνοντας πιο σταθερά τη ζωή της στο σήμερα, τώρα που ξέρει ή μπορεί να φανταστεί την αναγκαότητα της φωνής της πιο καθαρά.
Περιμένοντας με αδημονία το νεό μετά το εμπρησμό τεύχος.
22°
