Για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχω ξεκουνηθεί να πάω μια θάλασσα, να κατέβω νότια όπως όλος ο κόσμος. Να μπω στο νερό δίπλα στις καλλονές να συνέλθω… τρέχω για άσχετα και σκέφτομαι, για να μη πω νοσταλγώ, το να είσαι ή να είμαι ή να είμαστε cool.
Τα «άσχετα» είναι τα λογιστικά μας, χαρτιά που κάπου χάθηκαν, δεν ήρθαν ποτέ, δεν πήγαμε να τα πάρουμε. Κάτι σαν τα λεφτά που αντίστοιχα είχανε δουλειές και δεν έκαναν σπέσιαλ εμφάνιση ούτε φέτος. Με μαγικό τρόπο, ναι, το έχουμε πει: με μαγικό τρόπο την παλεύουμε όλοι.
Και πάμε στη θάλασσα ήδη οι μισοί. Σκέφτομαι τι ωραία που είναι, το μπλε-άσπρο-εκτυφλωτικό της οποιασδήποτε παραλίας τέτοια εποχή που ο ήλιος είναι πολύ ψηλά ακόμα και η θάλασσα λίγο κρύα… παγωμένο φραπέ, καυτή άμμος, σκιά ομπρέλας, ντους στην αρχή χλιαρό (οι σωλήνες στον ήλιο), έπειτα σοκ-του-δε-σύστεμ. Γκομενάκια κάθε φύλου και είδους πάνω-κάτω με τα μαγιό, λαδωμένα, προσεγμένα, κόκονατ από δω ως την Καραϊβική, μαλλιά βρεγμένα και πόδια ξυρισμένα…
Οκέι, παραλήρημα είναι, θα περάσει όπως το αντιτρομοκρατικό νομοσχέδιο, εφιαλτικά, όπως όλα σ’ αυτή τη χώρα, ίσως και σε άλλες. Πήγαμε σε μπαρ, αλλά δεν το γράφω επειδή στο τέλος μάς ξέσκισαν στα ποτά (χρέωσαν μποκού παραπάνω, φύγαμε ξενερωμένοι). Ο Δημήτρης με το ταξί μού σύστησε το «Παραδοσιακό Καφενείο» για τσιπουρομεζέδες που ήταν όντως πολύ καλοί, η σαρδελίτσα φρέσκια θαλασσινή, οι τιμές μια χαρά (€11-15), οι σαλάτες δροσερές, το τσίπουρο παγωμένο. Είναι αυτό που λέει ακριβώς στην ταμπέλα, μαζί με τους κλασικούς καφέδες – σαν καφενείο σε πλατεία χωριού πλάι στη θάλασσα, καλοκαίρι. Κι ας είναι στη Λαμπρινή.
Άλλο: Μου φέρανε ένα ωραίο χειροποίητο δώρο από το μαγαζί-ατελιέ «Supercreations» της καλλιτέχνιδας Άννας Φρέντζου. Το «Supercreations» είναι νόστιμο καλλιτεχνικό στέκι και έχει κομμάτια φτιαγμένα ένα-ένα πολύ σπέσιαλ, αν περνάτε από κει ρίχνετε μια ματιά, για γούρια και διακοσμητικά/δωράκια είναι ό,τι πρέπει.
Έχω φάει κόλλημα με τη θάλασσα, ίσως να πάω μια βόλτα και να συνεχίσω μετά; Μια βουτιά, τι ψυχή έχει μια βουτίτσα τόση δα; Στα «Αστέρια» Γλυφάδας έστω, πήγαινα το γιόκα μου όταν ήταν μωρός και περνάγαμε αξέχαστα, η θάλασσα είναι ρηχή και ό,τι πρέπει για πιτσιρίκια, και τότε (1998-2000) ήταν σχεδόν καθαρή. Έχουνε λάβει μέτρα, λέει, την έχουνε καθαρίσει ακόμα περισσότερο, μακάρι γιατί σαν παραλία είναι πολύ όμορφη, τύφλα να ’χουν οι Μπαχάμες.
Τελικά πετάγομαι στο «Ξενοδοχείο Ποσειδών/Poseidon» στην παραλία μπροστά, Παλαιό Φάληρο, τέλεια, ψιλή άμμος, ερημιά γιατί φτάνω απόγευμα, κοκτέιλ, σαν όνειρο θερινών διακοπών του Randal Kleiser (βλέπε «Summer lovers» – ναι, αυτός είναι ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης με άφρο όταν ήταν 15 χρονών, σε μια σκηνή). Υπάρχει ένα κίνημα λέει, Ηλιολάτρες ή κάπως έτσι: κάθεσαι στην παραλία και ψήνεσαι στον ήλιο όλη μέρα (ό,τι μαλ…α του έρθει του καθενός, κανονικά). Πρόκειται για φιλοσοφικό θέμα, ο ήλιος δίνει ζωή κ.λπ., μετά αρχίζει η ιστορία με τη βιταμίνη D και πώς δυναμώνουν τα κόκαλα όταν σε βλέπει ο ήλιος, όντως στις βόρειες χώρες όχι δεν έχουνε κόκαλα, απλώς παθαίνουν οστεοπόρωση από την ηλικία του Βλαδίμηρου λόγω ανήλιαγου τοπίου. Σωστό από μία άποψη, αισθάνεσαι καλύτερα μετά από μπάνιο/ήλιο/θάλασσα… ή ίσως αισθάνεσαι καλύτερα μετά από παραλία. Δεν θέλεις να διαμαρτυρηθείς για τίποτα – το μυστικό της τυφλής υποταγής είναι να μας στέλνουν όλους στη θάλασσα, με πούλμαν, με οτιδήποτε, ακόμα και με τανκς.
Τανκς είπα και αλλάζω θέμα αυτόματα: βρήκα ζαχαροπλαστείο στο Λιβαδερό Κοζάνης (!!) που στέλνει κουλουράκια στις βιολογικές λαϊκές αγορές. Είναι το «Οικολογικό Ζαχαροπλαστείο Παναγιώτη Δανίλη» και αν πετύχετε τα πτι-φουρ με μαρμελάδα, αλεύρι Ζέας και σιρόπι αγκάβε, φάτε τα αμέσως, είναι καταπληκτικά. Υποθέτω ότι στο Λιβαδερό θα είναι πιο οικονομικά – εδώ φτάνουν με τιμή 5,50 το πακετάκι, ναι μεν αξίζουν, το συζητάμε δε επειδή είμαστε οικονόμοι (βλέπε: άσ’ τα, μη βλέπεις…)
Διάφορα βιολογικο-οικολογικά μου αρέσουν τελευταία, από το πουθενά. Πέρασα από το παραδοσιακό «Υγεία-Οικολογία», το τεράστιο μπακαλικο-στέκι πάνω από την Ομόνοια, και πήρα μπάρες δημητριακών (εξακολουθεί να μου φαίνεται αστείο το «μπάρες δημητριακών»), χυμό καρύδας (2,60 αλλά σου κάνει καλό!) και ήμουν στο τσακ να πάρω ταγάρι να τα βάλω όλα μέσα, αλλά κρατήθηκα. Παρόλο που, εννοείται, έχω ανακυκλώσιμες σακούλες πια ή καθόλου σακούλες – ίσως επειδή είδα πολλή σακούλα σε θάλασσα τα τελευταία χρόνια και είναι κρίμα.
Η παραλία της Γλυφάδας, όπως και του Παλιού Φαλήρου, της Βουλιαγμένης, της Βούλας, της Σαρωνίδας… μα είναι τέλειες όλες, αν τις πετύχεις νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα χωρίς κόσμο. Και χωρίς σακούλες, χωρίς σκουπίδια – μπλε σκέτες σαν τις θάλασσες του Kleiser, που θα φταρνίζεται καλοκαιριάτικα…
