Λένε ότι το ίντερνετ είναι ένας προάγγελος της τηλεπάθειας, της έκτης αίσθησης. Σίγουρα είναι η μεγαλύτερη αλλαγή-ανακάλυψη της γενιάς μας. Ο κόσμος άλλαξε, έγινε «ηλεκτρονικός», τόσο που οι περισσότεροι ούτε καν το φανταζόμασταν όταν δεν είχαμε ακόμα κινητό τηλέφωνο.
Θυμάμαι με έναν φίλο μου να δίνουμε ραντεβού πολλά βράδια στην Πλατεία Ναυαρίνου για να κατεβάσουμε μουσικές από το Soulseek*, στα τότε πρώτα ίντερνετ καφέ. Το ξημερώναμε κανονικά, με μερικά ακόμα από τα πρώτα «νετ φρικιά» της εποχής και συνήθως βγαίναμε νικητές, με έπαθλο δεκάδες ψηφιακά αρχεία, δηλαδή τραγούδια που τα τοποθετούσαμε τις επόμενες μέρες σε cd με επιλογές για να μπορέσουμε να τα παίξουμε στα μπαρ. (Κάπως έτσι κλείσανε και τα περισσότερα δισκάδικα στον πλανήτη…)
Μετά από λίγα χρόνια γίναμε όλοι MySpace*, είμαστε η γενιά του, oldschool δηλαδή πριν ακόμα το Facebook* και το Twitter* ακουστούν σαν ιδέες. Ποσταρίσματα, πρώιμο trolling*, bulletin* και κυρίως μουσική από νέες μπάντες πολλές από τις οποίες γίνανε πασίγνωστες (Αrctic Monkeys*).
Κάτι οι αλλαγές στην εικόνα του, κάτι ότι όλοι αναζητούσαμε κάτι πιο άμεσο, πιο «insider», το MySpace κηδεύτηκε οριστικά πριν μερικά χρόνια, αν και εξακολουθεί να παραμένει σαν φόρμουλά στο δίκτυο. (Μια φόρα το χρόνο μπαίνω να το τσεκάρω, έτσι σαν φόρο τιμής, ρε παιδί μου.)
2007-2008 και ο βασιλιάς Facebook κάνει την εμφάνισή του δειλά δειλά και αναγνωριστικά. Στην αρχή κανείς δεν το παίρνει ζεστά και λίγοι μπαίνουν στον κόπο να κάνουν λογαριασμό. Σε λίγο καιρό θυμάμαι να κάνω προφίλ για το FaceBar* με σκοπό την προώθηση των πάρτι και των djs (κάπως έτσι όλη η χώρα γέμισε djs με παρατσούκλια και nicknames), μια και μου φαινόταν εύκολο αλλά και πολύ «από το μέλλον» οι φίλοι του μπαρ να μαθαίνουν άμεσα και άκοπα τις δραστηριότητές μας. Δεν θα ξεχάσω τα πρώτα Erasmus Parties στη Θεσσαλονίκη αλλά και όλα των The Trouble* και τις αλησμόνητες πρωτομαγιές στη Χελώνα*, όπου το Facebook ήταν αυτό που διέδιδε τα νέα…
Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει αυτό το άρθρο (μάλλον όταν θα έχει προσγειωθεί η πτήση μου*) αν αρχίσω να γράφω FB ιστορίες, μια και όλοι μας τα τελευταία χρόνια ζούμε μια δεύτερη ζωή, ένα παράλληλο ηλεκτρονικό εγώ, αυτό του προφίλ μας στο FB. Χωρισμοί, παρουσιάσεις βιβλίων, εκδηλώσεις, φεστιβάλ, γεννητούρια, θάνατοι και R.I.P., ανακάλυψη και ποστάρισμα ενός τραγουδιού, μέχρι και επαναστάσεις (Αίγυπτος*) ξεκινούν και υπάρχουν σε καθημερινή βάση. Είσαι όσα τα Like σου, και όλοι πασχίζουν και αποσκοπούν σε αυτά, μια και αυτά είναι το μέσο και ο δείκτης της δημοτικότητάς σου.
Το ξέρω, το να πάμε για ένα καφέ και να τα πούμε μοιάζει μακρινό παρελθόν και όπως λέει και ο Tζόναθαν Κόου* στον «Ιδιωτικό βίο του Μάξουελ Σλιμ»: «Πιστεύω πως το ανθρώπινο είδος βρίσκεται ένα βήμα πριν από μια τεράστια αλλαγή και σύντομα μια γενιά θα υπάρχει εντελώς έξω από τον υλικό κόσμο, θα σκέφτεται και θα επικοινωνεί με έναν τρόπο απόλυτα αφηρημένο και άυλο σπάζοντας τα δεσμά του χώρου, ούτως ώστε να μην είναι πλέον αναγκαίο να υφίσταται σε σωματική υλική σχέση μεταξύ της».
Εδώ, λοιπόν, βρίσκομαι να πηγαίνω στο σπίτι της Κορίνας* στην Prenzlauer Alle* τις πρώτες μέρες του βερολινέζικου χειμώνα. Χιόνια και -5 και αποδέχομαι την πρόσκληση για τσάι του βουνού και μέλι από τον Χορτιάτη, όλα της Frau Annette*. Aραχτοί και με ανοιχτό το Twitter διάπλατα στον υπολογιστή της. Εντύπωση μου προκαλούν φράσεις, εξυπνάδες και γνωμικά που ανεβοκατεβαίνουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα απαιτώντας ένα share ή ακόμα ένα follow του χρήστη που τα έγραψε.
Τη ρωτάω σχετικές πληροφορίες, μιας κι εγώ είμαι παραδομένος στο κόλλημα του Facebοok εδώ και τέσσερα χρόνια με περισσότερους από 2000 φίλους, που ζήτημα αν ξέρω τους 200… Η Κορίνα μου εξηγεί πως είναι κι αυτή «κολλημένη» με το Twitter και γενικά δεν θα περάσει μέρα και ώρα χωρίς να ποστάρει ή να κάνει κάνα follow όπου πρέπει. Μου δείχνει πακέτα δώρων από άγνωστους Τwitter φίλους της (όπως εμείς θα λέγαμε παλιά «από το στρατό»)¨, που δεν έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή της.
Το βρίσκω γλυκό, τρομακτικό και σημείο των καιρών. «Αυτά είναι από μια φίλη μου από την Κρήτη*», και μου αραδιάζει με νοσταλγία μια Ίον Παυλίδης*, μαστίχες Έλμα* και μια κάρτα από το νησί, «αυτά είναι από μια Νορβηγίδα φίλη μου» συνεχίζει με χαρά (που ούτε και με αυτήν έχει ειδωθεί ποτέ) και μου δείχνει νορβηγικές σοκολάτες, μαγνητάκια για το ψυγείο και κάρτες από τη βόρεια αυτή χώρα.
Σκέφτομαι πως η Γη μας έγινε μικρότερη με όλα αυτά και πλέον η φιλία άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, είτε από τη Θεσσαλονίκη* είτε από το Σαν Φρανσίσκο* είναι πιο εφικτή από ποτέ με όλους τους κινδύνους αλλά και την αφέλεια που κρύβει ένα πληκτρολόγιο. «Η αγάπη είναι ηλεκτρονική» μου λέει η Κορίνα (το όποιο και δανείστηκα για τίτλο του άρθρου) και μου έρχονται εικόνες από το εγγύς μέλλον, όπου στις κηδείες παραβρίσκονται κυρίως Facebook φίλοι και οι εκπομπές της Χατζηβασιλείου* έχουν πακέτα από Twitter Friends.
Χ.Ε.
Βερολίνο 2014
ΥΓ: «Εεε, μην ξεχάσεις να βάλεις κάτω κάτω το Twitter προφίλ μου να μου κάνουν κάνα follow». (@Corinelatempete)
*Τo άρθρο «Αγάπη μου ηλεκτρονική» γράφτηκε στη διάρκεια της πτήσης Ε40671 της ΕasyJet από Βερολίνο για Θεσσαλονίκη στις 16.12.2013.
*Soulseek: Πλατφόρμα για κατέβασμα τραγουδιών.
*ΜySpace: Πλατφόρμα για προώθηση μουσικών σχημάτων και καλλιτεχνών.
13°
