Με την ανάμνηση του προεκλογικού συνθήματος «Λεφτά υπάρχουν» πήγε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στο Καστελόριζο στις 23/4/2010 και έφυγε «χωρίς λεφτά» και με μια προσφυγή στο ΔΝΤ (και στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Έτσι μπήκαμε στη «Μετά Καστελόριζου» εποχή ή καλύτερα στη «Μετά Καταστροφή» εποχή. Η λέξη Μνημόνιο θα ακούγεται πιο συχνά και από την «καλημέρα» χωρίζοντας την Ελλάδα σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς, το κίνημα των Αγανακτισμένων θα κάνει την εμφάνισή του σε πολλές πλατείες της Ελλάδας και η απειλή εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί με την ανακοίνωση ενός δημοψηφίσματος) θα μας οδηγήσει σε εκλογές και θα φέρει στην πρωθυπουργία τον Αντώνη Σαμαρά. Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο και ακόμα δεν ξέρουμε προς τα πού πάμε.
Ξεκίνησαν «αντιγράφοντας» τους Iσπανούς «Indignados» δίνοντας το πρώτο ραντεβού στην πλατεία Συντάγματος στις 25/5/2011. Τελικά η «κίνηση» θα εκφυλιστεί λίγους μήνες αργότερα.
Τι μας έγραψαν τότε για τους Αγανακτισμένους
Στάθης Καλύβας
«Είναι λίγο από όλα. Μια κίνηση τελείως αντιφατική και αρνητική ως προς τις επιδιώξεις της. Παρότι γίνονται πολλές συζητήσεις που προσπαθούν να καταλήξουν σε κάποια θετικά πρόσημα, όταν ξεφεύγουν από την κριτική και μιλούν για το τι δέον γενέσθαι φοβάμαι πως καταλήγουν σ’ ένα συνδυασμό απίστευτων αφελειών ή κενολογιών. Η χρησιμότητά της, στο βαθμό που υπήρχε, ήταν πιο πολύ η έκφραση μιας κριτικής και μιας αγανάκτησης. Ξέρουν τι δεν θέλουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ξέρουν τι θέλουν».
«Ομολογώ ότι το συναίσθημα που εκφράζεται με μούντζες κατά της Βουλής, προπηλακισμούς και βία, μου είναι ξένο, όπως επίσης με προβληματίζει και η έντονη παρουσία “αγανακτισμένων” που έχουν εμφανείς αναφορές στον “αυριανισμό” της δεκαετίες του ’80 και στο δεξιό εθνικισμό των αρχών της δεκαετίας του ’90, δηλαδή σε δύο πολύ αρνητικά μαζικά φαινόμενα της μεταπολίτευσης. Αν εξαιρέσεις τις στιγμές της μέγιστης μαζικοποίησης, βλέπεις ότι η συγκέντρωση των “αγανακτισμένων” συρρικνώνεται στον ακροαριστερό και στον ακροδεξιό πόλο. Όταν αυτοί οι δύο πόλοι συνοδοιπορούν έναντι ενός κοινού αντιπάλου, τότε τα μηνύματα για τη δημοκρατία δεν είναι ευχάριστα».
Μυρσίνη Ζορμπά
«Η συνύπαρξη αυτή ανάμεσα σε αντιμνημονιακούς και κριτικά μνημονιακούς, σε όσους μούτζωναν τη Βουλή και σε όσους ζητούσαν από τους πολιτικούς να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, λειτούργησε χάρη στον πανικό που έσπειρε η κυβέρνηση μετατρέποντας το λαϊκό αίσθημα δυσφορίας σε αγανάκτηση και κορυφώνοντας για μία ακόμη φορά τη δυσπιστία απέναντι στις διαχειριστικές της ικανότητες».
«Πού ήταν τόσα χρόνια κρυμμένη αυτή η αγανάκτηση; Στα καγιέν, στα πεντάστερα, στις αντιπαροχές, στα σκυλάδικα, στα έγκυρα ψηφοδέλτια, στα ρουσφέτια, στη μεγάλη ζωή. Τώρα τι τρέχει, άμοιρε γείτονα; Σε προδώσανε τα πάντα; Δεν σου απέμεινε τίποτα; Θυμήθηκες ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να διεκδικήσεις το αυτονόητο;»
Δημήτρης Σκάλκος
«Όσα ψήγματα κοινωνικής αλληλεγγύης μάς έχουν απομείνει στην αφυδατωμένη και αδιάφορη κοινωνία μας πρέπει να είναι αρκετά ώστε να μας ευαισθητοποιούν απέναντι στις δυσκολίες των συνανθρώπων μας. Ωστόσο, αν κάτι εντυπωσιάζει ανάμεσα στις εκδηλώσεις του ετερόκλητου πλήθους των αγανακτισμένων πολιτών, τούτο είναι η αδυναμία διατύπωσης ενός στοιχειωδώς συνεκτικού πολιτικού λόγου, η απουσία λογικών επιχειρημάτων, καθώς και η πασιφανής έλλειψη νηφάλιων προτάσεων και ρεαλιστικών αιτημάτων».
Σώτη Τριανταφύλλου
«Με τα φάσκελα πάντως δεν πρόκειται να πάμε μπροστά. Η περιφρόνηση των θεσμών δικαιολογείται μόνο στο πλαίσιο της αναρχίας: όταν δηλαδή αυτοί οι θεσμοί έχουν καταλυθεί προς όφελος μιας χαρούμενης αυτοοργάνωσης. Είμαστε μακριά απ’ αυτό – πολύ μακριά: υπάρχει κράτος, υπάρχουν όργανα του κράτους, υπάρχουν συστήματα. Και όλα πρέπει να ενισχυθούν, να γίνουν δικαιότερα και πιο ευέλικτα: όποιος επιζητεί την κατάργησή τους ζει ακόμα στην εποχή των αναρχο-σοσιαλιστών προτροπών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα».
Νίκος Γεωργιάδης
«Οι πλατείες γέμισαν με πατριώτες, τα τηλεπαράθυρα με λάτρεις του ελληνισμού. Το μέγα πλήθος μιλούσε ασυνάρτητα για την Ορθοδοξία, το Έθνος, το Γένος και τη Φυλή. Οι ξένοι έγιναν όλοι, ανεξαιρέτως, εχθροί. Οι ντόπιοι θύματα. Η πολιτική, κοιτίδα προδοσίας. Πανεπιστημιακοί κήρυτταν τη χρεοκοπία. Κληρικοί ζητούσαν την επιστροφή στις εποχές της “αθώας” περιόδου της Παλιγγενεσίας. Μετά άρχισαν οι επιθέσεις. Στην αρχή ήταν ένας βουλευτής. Μετά περισσότεροι βουλευτές. Στο τέλος η οργή κυριάρχησε. Έγινε σλόγκαν. Μετά σύνθημα. Μετά πέτρες από μάρμαρο. Κατέληξε σαν μια κραυγή με γεύση πικρή, σαν διάλυμα οξειδίου του χαλκού στο στόμα».
Κώστας Γιαννακίδης
«Η πλατεία διαμαρτύρεται χωρίς να προτείνει. Δεν γίνεται αλλιώς. Διότι, παρά τα όσα εκστομίζονται, ο λαός έχει κοινή θέση μόνο στα στοιχειώδη. Η αμφισβήτηση εκτονώνεται “αναίμακτα”, ανέξοδα, χωρίς να απειλεί. Δεν φταίει κανείς, έτσι είναι αυτά. Και γίνονται χειρότερα όταν το συλλογικό θυμικό εξαντλείται στη διαλεκτική για ένα λαό που ποτέ δεν φταίει, έχει πάντα δίκαιο, διατηρεί ακμαιότατο το αλάνθαστο αισθητήριο και μπορεί χωρίς τα λεφτά της τρόικας. Tα social media είναι υπέροχα. Έχουν μόνο ένα αγκάθι. Εκτρέφουν τη νέα και πιο απειλητική μορφή λαϊκισμού. Του λαϊκισμού που δεν εκπορεύεται από την ηγεσία, αλλά από το λαό για τον ίδιο το λαό».
«Το πανελλαδικό μας κίνημα απαιτεί την κατάργηση των διοδίων. Απορρίπτουμε τη λογική των ηλεκτρονικών διοδίων και τη χορήγηση καρτών. Απαιτούμε κατάργηση των αποικιοκρατικών συμβάσεων παραχώρησης».
Ιωάννα Στεργίου (Δημοτική Σύμβουλος Ωρωπού/ Μέλος Πανελλαδικού Συντονισμού)
«Η συζήτηση για την αναγκαιότητα της τιμολόγησης της χρήσης της οδικής υποδομής ταυτίζεται με τη συζήτηση για την αναγκαιότητα της πολιτείας να αποταμιεύει, να προγραμματίζει μακροπρόθεσμα και τελικά να δρα με υπευθυνότητα για το μέλλον».
Αργά το βράδυ στην εφημερίδα. Γράφουμε ειδήσεις, η «πλατεία» βράζει. Από τα γραφεία περνάει ο Παναγιώτης, λέμε διάφορα, για την κατάσταση, τους αγανακτισμένους, για τις σπουδές του, για ένα κείμενο που σκέφτεται να μας γράψει, περπατάμε με τα πόδια μέχρι την Ακαδημίας για να πάρει το μετρό. Τίποτα παράξενο. Παράξενο έγινε τις επόμενες μέρες, τους επόμενους μήνες. Τα τηλέφωνα έσπασαν στην εφημερίδα, τυπάκια που ζητούσαν να τους δώσουμε «επαφή», άρθρα για τη ζωή του, τη ζωή της μαμάς του, του μπαμπά του, του σκύλου του, θεωρίες συνωμοσίας περί αριστερής μάσκας του κεφαλαίου, πολιτικού σχεδίου για τη χειραγώγηση του αμεσοδημοκρατικού κινήματος, για το δικαίωμά του ή όχι να πει τη γνώμη του… Ο Παναγιώτης στο μεταξύ είχε φύγει για το εξωτερικό, όπου σπουδάζει.
Η εποχή των τεράτων (απόσπασμα)
Του Παναγιώτη Αγγελόπουλου
Στις 25 Μάη ξέσπασε στην πλατεία Συντάγµατος ένα µαζικό πολιτικό κίνηµα αντίστασης και χειραφέτησης, που αποτέλεσε µια κρίσιµη καµπή στον «παρατεταµένο λαϊκό πόλεµο», ο οποίος ξεκίνησε µε την ψήφιση του επαχθούς Μνηµονίου και κλιµακώθηκε µε έντεκα πανεργατικές γενικές απεργίες. Στην υπό «κινεζοποίηση» Ελλάδα της διαρκούς λιτότητας και της οικονοµικής εξαθλίωσης, του εργασιακού µεσαίωνα και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, το κίνηµα των πλατειών εξέφρασε τη διάρρηξη των παγιωµένων σχέσεων αντιπροσώπευσης και των αστικών κοινωνικών συµµαχιών, µεταµορφώνοντας την κρίση από οικονοµική σε πολιτική. Kαθοριστικής σηµασίας στοιχείο, συµβάλλον και στην αντιφατικότητα του κινήµατος, υπήρξε η συµµετοχή χιλιάδων ψηφοφόρων του πελατειακού δικοµµατισµού, ορµώµενων από τη δυσαρέσκεια και την απόγνωση απέναντι στην πολιτική αφαίµαξης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Για τη συνέχιση του αγώνα είναι επιτακτική ανάγκη η δηµιουργία ενός ηγεµονικού πολιτικού µετώπου, µιας κρίσιµης µάζας κοµµάτων, συνελεύσεων, σωµατείων και πολιτών, που θα παλέψει για την πολιτική-κοινωνική χειραφέτηση και θα εκπονήσει ένα µεταβατικό πρόγραµµα εκτάκτου ανάγκης για την υπεράσπιση των λαϊκών συµφερόντων. Βασικοί άξονες πρέπει να είναι η στάση πληρωµών και η διαγραφή του χρέους σε ρήξη µε την ΕΕ, η αναδιανοµή του εισοδήµατος εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της µισθωτής εργασίας, η υπεράσπιση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία), η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και η χάραξη βιοµηχανικής πολιτικής µε στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανακούφιση των εργαζοµένων, η θέσπιση αποκεντρωµένων αµεσοδηµοκρατικών θεσµών και η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.
Η βίαιη έκρηξη οργής της φτωχής και αποκλεισµένης νεολαίας της Αγγλίας και οι επερχόµενες κοινωνικές συγκρούσεις προοιωνίζουν το ευρωπαϊκό φθινόπωρο θερµό, και καθιστούν επίκαιρα τα λόγια του Αντόνιο Γκράµσι: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων».
12°
