Μπορεί σε πολιτικό επίπεδο η Ευρώπη να δείχνει διαιρεμένη, όμως, ευτυχώς, πολλοί δεν το συμμερίζονται. Ανακαλύψαμε μερικούς από αυτούς στο διαδικτυακό εγχείρημα του Goethe Institut, με τίτλο «Έχω φτάσει άραγε;»*. Εκουσίως ή ακουσίως, με όπλο μια ξένη γλώσσα, τις σπουδές και την περιέργεια, εξομολογούνται γιατί άλλαξαν χώρα και πώς είναι η ζωή στην άλλη… πατρίδα.
Juanjo Corrales*
Από το Μπιλμπάο (Ισπανία) στη Θεσσαλονίκη
Όταν ήρθα εδώ μου δόθηκε ένα “χαρτί εν λευκώ”. Δεν ήξερα καν τη γλώσσα, ένιωθα όμως ότι οι Έλληνες με καταλάβαιναν και δεν είχαν αντίρρηση να πειραματιστώ εφαρμόζοντας τις ιδέες μου. Πράγματι, όλες τις γνώσεις και την πείρα που είχα αποκτήσει στον τομέα της εκπαίδευσης, εδώ τα έκανα πράξη. Η χώρα αυτή έβγαλε από μέσα μου τον καλύτερο εαυτό μου. Δεν θα ισχυριστώ πως δεν προέκυψε ποτέ καμιά δυσκολία, κανένα εμπόδιο· όμως και αυτά με βοήθησαν να σφυρηλατήσω την προσωπικότητά μου και να επεξεργαστώ δημιουργικά τις ιδιαιτερότητες της νοοτροπίας μου…
Είμαι άνθρωπος από φύση προσαρμοστικός. Ποτέ δεν διανοήθηκα να επικρίνω την ελληνική νοοτροπία. Με τους Έλληνες λειτούργησα συμπληρωματικά, όχι ανταγωνιστικά. Είχα βέβαια μια δυσκολία να αποδεχτώ τον ατομισμό τους».
* Ο J.C. είναι παιδαγωγός θεάτρου, ηθοποιός και σκηνοθέτης
«Ύστερα από 7 χρόνια στη Μ. Βρετανία για σπουδές και εργασία, είχα αποφασίσει να γυρίσω στην Ελλάδα. Έπειτα από μια φάση επαναπροσαρμογής στη πατρίδα μου και αρκετές επαγγελματικές αλλαγές, βρήκα επιτέλους ένα περιβάλλον που μου έδινε δυνατότητες εξέλιξης. Μέχρι που έφτασε αυτή η περιβόητη ΚΡΙΣΗ, που άλλαξε τα πάντα!
Έπρεπε στα 35 μου χρόνια να πάρω μια απόφαση. Έπειτα από αλλεπάλληλες διαδικασίες συνεντεύξεων, στοχεύοντας κυρίως σε χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, τον Ιούλιο του 2012 μετακόμισα στο Βερολίνο.
Σε γενικές γραμμές, από τον τρόπο ζωής έχω μείνει ικανοποιημένος και με ευχαριστεί όταν τα πράγματα απλά δουλεύουν, κάτι που στην πατρίδα μου συνήθως δεν συμβαίνει. Σίγουρα η Γερμανία δεν είναι η χώρα της επαγγελίας. Υπάρχουν και εδώ προβλήματα, όπως η ανεργία, ακόμα και η οικονομική ανέχεια. Στον επαγγελματικό τομέα βέβαια υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες ευκαιρίες και προοπτικές εξέλιξης, ανάλογα φυσικά με την ειδικότητα. Πρέπει κάνεις να έχει ανοιχτό μυαλό και να συνειδητοποιήσει ότι πολλές συνήθειες θα τις εγκαταλείψει και θα συμβιβαστεί».
* Ο Χ.Κ. είναι προγραμματιστής υπολογιστών
Sören Meschede*
Από τη Στουτγάρδη στη Μαδρίτη
«Γιατί, λοιπόν, είμαι εδώ; Διότι πιο πολύ από τη γεωγραφία μετράει το συναισθηματικό και το κοινωνικό πλέγμα, αυτό που εκφράζουν λέξεις με οικουμενικό νόημα, όπως “ασφάλεια” και “πατρίδα”, και που αποτελείται από φιλίες, έρωτες και μια επαγγελματική δραστηριότητα που σε “γεμίζει”.
Πατρίδα μου είναι η Μαδρίτη. Θα μπορούσε όμως να είναι και η Στουτγάρδη, η Κόρντομπα, η Μάλαγα, η Ναντ, το Μοντεβιδέο, το Τορόντο, το Βουκουρέστι, το Πεκίνο, η Χιχόν ή το Σετουμπάλ… Ο τόπος δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει είναι το συναίσθημα που δένει κάποιον μ’ ένα συγκεκριμένο τόπο. Το τυχαίο και η τύχη παίζουν σπουδαίο ρόλο: ακόμα και κάποιος που είναι μια χαρά εγκατεστημένος κάπου, μπορεί να νιώθει άπατρις. Αυτό είναι κάτι που χρειάστηκε να ταξιδέψω κάμποσο, για να το συνειδητοποιήσω».
* Η S.M. είναι καλλιτεχνικός μάνατζερ
Corinna Lawrenz*
Από τη Νυρεμβέργη στη Λισσαβώνα
«Σκληρός ήταν πάνω απ’ όλα ο πρώτος χειμώνας. Δεν θέλαμε να ξοδεύουμε λεφτά για ηλεκτροδοτούμενη θέρμανση, το διαμέρισμα ήταν κρύο, υγρό, και το πιο ωραίο μέρος ήταν το ζεστό κρεβάτι όταν ξυπνούσαμε το πρωί. Οι Γερμανοί φίλοι μας ήταν αδύνατον να το καταλάβουν – κι όμως: όποιος ήρθε να μας επισκεφτεί, συνειδητοποίησε πόσο δυσάρεστη ήταν μια εσωτερική θερμοκρασία που κατέβαινε και στους 15 βαθμούς. Στο μεταξύ βέβαια εξοπλιστήκαμε ανάλογα, ωστόσο ο χειμώνας στην Πορτογαλία καλύτερα να μου λείπει, τ’ ομολογώ.
Στο πανεπιστήμιο τα πράγματα πήγαν καλά απ’ την αρχή. Πίεσα τον εαυτό μου να συνεννοούμαι για τα πάντα στα πορτογαλικά κι έτσι τα έμαθα πολύ γρήγορα. Εδώ μαθαίνει κανείς να δουλεύει πιο δομημένα και πιο γρήγορα – πράγμα επίσης θετικό».
*Η C.L. είναι φοιτήτρια
Laurent Olives*
Από την Αλμπί (Γαλλία) στην Αμβέρσα (Βέλγιο)
«Στη Γαλλία σπούδασα Τέχνη. Το 1944 ήρθα στο Βέλγιο να δω μερικούς φίλους. Η γιαγιά μου και η αδελφή της είχαν ένα εστιατόριο. Μου ήρθε λοιπόν κι εμένα η έμπνευση να πιάσω δουλειά σε εστιατόρια, μέχρι που άνοιξα κάποτε ένα δικό μου… Πήρε λίγο καιρό μέχρι να συνηθίσουν οι πελάτες μου τη γεύση του Νότου.
Δούλεψα πάρα πολύ εδώ στο Βέλγιο, απ’ την αρχή. Η επαφή με τους ανθρώπους δεν με δυσκόλεψε καθόλου. Η κουλτούρα τους είναι ανοιχτή, προσιτή. Η μόνη πρόκληση ήταν η γλώσσα. Έκανα μάθημα στα φλαμανδικά και τώρα είμαι πια σε θέση να κουβεντιάζω άνετα.
Μ’ άρεσαν πάντα οι άνθρωποι που πάνε πότε εδώ πότε εκεί. Θεωρώ πολύ σημαντικό να είναι κανείς ανοιχτός στις εμπειρίες. Η κινητικότητα είναι εφικτή, αρκεί να το θέλει κανείς, αρκεί να έχει την επιθυμία να μάθει, να εξελιχθεί. Σε μια κοινωνία σε κρίση (όπως καλή ώρα η δική μας), πρέπει να ξεπεράσουμε το ζήτημα των συνόρων και το φράγμα των διαφορετικών γλωσσών».
* Ο L.O. είναι αρχιμάγειρας
Pierre-Augustin Dumez*
Από το Παρίσι στη Βαρκελώνη
«Στη Βαρκελώνη σπουδάζω και μαθαίνω νέα μοντέλα δράσης. Ασφαλώς οι ευρωπαϊκές χώρες δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους. Διαπιστώνω, ωστόσο, ότι ακόμα και οι μικρές διαφοροποιήσεις μετράνε.
Οι διαφορές που διαπίστωσα έχουν να κάνουν κυρίως με τον τρόπο που οι άνθρωποι ενεργούν. Κάτι που οι Γάλλοι θεωρούν απόλυτα φυσικό, στην Ισπανία αντιμετωπίζεται ως παρωχημένο – και αντίστροφα. Και ο ρυθμός της ζωής διαφέρει. Στην Ισπανία είναι ίσως πιο αργός, στη Γαλλία πιο γρήγορος, ιδίως στο δρόμο: οι άνθρωποι εδώ δεν απολαμβάνουν τη διαδρομή, βιάζονται πολύ να φτάσουν στον προορισμό τους, πράγμα φυσικό από μια μεριά, στο βαθμό που ο σκοπός της μετακίνησης δεν είναι ο περίπατος. Ενώ στη Βαρκελώνη το να περιδιαβάζει κανείς στους δρόμους θεωρείται ευχαρίστηση, ξεκούραση, γι’ αυτό σπάνια θα δεις ανθρώπους να τρέχουν σαν τρελοί, όπως στο Παρίσι…
Συνιστώ ένθερμα στους ανθρώπους να ταξιδεύουν και να αναζητούν την εμπειρία της εγκατάστασης σε νέους τόπους, γιατί είναι θετικό να βγαίνει κανείς από την καθημερινότητά του, ακόμα κι αν στο τέλος ο απολογισμός αποδειχτεί κατώτερος των προσδοκιών».
17°
