Η Βόρεια Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με Βόρειο Πόλο: απλώς περιμένεις να διαβάσεις για φώκιες και θαλάσσιους ελέφαντες όταν βλέπεις «Β.Π.», ενώ περιμένεις ατέλειωτους καφέδες με το «Β.Ε.»… και δεν πέφτεις έξω ούτε στο ’να ούτε στ’ άλλο.
Η Βόρεια Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με Βόρειο Πόλο: απλώς περιμένεις να διαβάσεις για φώκιες και θαλάσσιους ελέφαντες όταν βλέπεις «Β.Π.», ενώ περιμένεις ατέλειωτους καφέδες με το «Β.Ε.»… και δεν πέφτεις έξω ούτε στο ’να ούτε στ’ άλλο.
Αν κάνεις μια βόλτα στην Τσιμισκή Παρασκευή απόγευμα θα μείνεις με την εντύπωση ότι η κρίση δεν χτύπησε ούτε στο ελάχιστο τη Θεσσαλονίκη: όλοι ψωνίζουν με τρέλα. Όσοι δεν ψωνίζουν, έχουν αράξει στην Αριστοτέλους ή στα καφέ της παραλιακής και, ναι, πίνουν ατέλειωτους καφέδες. Καπνίζουν έξω, κάτω απ’ τις βασανιστικές λάμπες-θερμάστρες (κεφάλα ψητή - πισινός κασσάτος: κανείς δεν είναι τέλειος). Σου λένε «κάτσε, βρε αδερφέ» και «τι βιάζεσαι, νωρίς είναι ακόμα». Κι αν υποθέσουμε ότι όντως βιάζεσαι στην αρχή, ότι είσαι Αμερικάνος (ούτε καν Αθηναίος)… έρχεσαι και πήζεις σε λίγη ώρα, θυμάσαι ότι ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ’χει πρεμούρα, ότι ο οργανισμός είναι ένα σύστημα που πάει λάου-λάου προς το αναπόφευκτο, πλην όμως όσο γίνεται πιο give-me-a-break, φινάλε του. Το φιλοσοφείς. Το παίρνεις απόφαση. Και παραγγέλνεις ένα καφέ, ένα τσάι, ένα ουίσκι, κάτι – που σου ’ρχεται με συνοδεία. Όχι με την έννοια της κονσομασιόν, αλλά με την έννοια της τζάμπα μάσας.
Αυτό είναι άλλο ένα ωραίο συνήθειο της Β.Ε., στις καφετέριες της οποίας ένα ποτό ή ένας καφές δεν πίνεται ποτέ ξεροσφύρι. Συνοδεύεται είτε από πτι-φουρ (κρουασανάκια, κουλουράκια, μίνι γλυκάκια κ.λπ.) είτε από μεζεδο-ειδή (τυροπιτάκια, πιτσάκια, λουκανικοπιτάκια κ.λπ.) Η ιδέα δηλαδή ότι θα πιεις το οτιδήποτε χωρίς ένα κεμπάπ να του βουτήξεις μέσα, ακούγεται τόσο μακρινή στην Β.Ε. όσο και ο Β.Π. Όπου το ποτό σου συνοδεύεται με σκέτο πάγο, άντε και με καμιά φώκια ξέμπαρκη…
Όλα αυτά έχουν γραφτεί χίλιες φορές για την Β.Ε. (αν και όχι σε έξυπνο συνδυασμό με τον Β.Π.). Απλώς εκεί βρέθηκα, κι η στήλη αναγκαστικά κυκλοφόρησε ανάμεσα στο μαγευτικό Κιλκίς και στη Θεσσαλονίκη. Ούτε το Κιλκίς φαίνεται να ’χει αρρωστήσει ιδιαίτερα με την κρίση. Οι καφετέριες και τα μπαρ στη «Φωκίωνος-Νέγρη-του-Κιλκίς» (οδό) 25ης Μαρτίου είναι γεμάτες/α κόσμο, τα μαγαζιά έχουν βιτρίνες που θα τις ζήλευε το Κολωνάκι. Κάποτε κατεβαίνανε στη Σαλονίκη για να ψωνίσουν, μου λέει φίλη εγχώρια, αλλά τώρα πια το Κιλκίς έχει τα πάντα, ακόμα και νυφικά, και επίσημα ή «μαρκάτα» ρούχα για ειδικές περιστάσεις. Καθίσαμε στο “Café Dada House”, ένα γραφίστικο μπαράκι που το ψάξαμε μπαινοβγαίνοντας σ’ όλα τα μπαράκια της 25ης Μαρτίου. Θέλαμε κάτι ήσυχο, με μουσική cool και όχι τα-νεύρα-μου, να μη θυμίζει Αθήνα αλλά να μη γράφει απέξω και ΚΙΛΚΙΣ με μεγάλα γράμματα, που λέει ο λόγος. Ήταν ακριβώς έτσι – arty but not farty, όπως λένε και οι Αμερικάνοι, μια και τους θυμήθηκα. Νόστιμο και με χαρακτήρα, αλλά όχι ψεύτικο. Χαλαρό αλλά όχι χέσε-μας. Τέλεια.
Την άλλη μέρα, με σκληρό βορειοελλαδίτικο κρύο απ’ αυτό που ξυρίζει, ανεβήκαμε στον Λόφο του Αϊ-Γιώργη στο αναψυκτήριο «Λόφος». Η θέα ήταν υπέροχη, έβλεπες από τις τζαμαρίες όλο τον κάμπο μπροστά και τα καστανά κεραμίδια του Κιλκίς να γυαλίζουν στην απογευματινή υγρασία. Εξω απ’ το καφέ υπάρχει μικρή και μαζεμένη παιδική χαρά για να βγάλεις είτε το παιδάκι σου είτε τυχόντα παλιμπαιδίζοντα γκόμενο να κάνει τραμπάλα. Γενικά τα φαντάζεσαι όλα όπως θα ’ναι την άνοιξη ή νωρίς το φθινόπωρο, όταν μπορείς ακόμα να κάθεσαι έξω χωρίς να αφήνεις τα κότσια σου στους παγετώνες. Τώρα, δεν μπορείς (να κάθεσαι έξω). Και χάνεις το μισό πατιρντί.
Έτσι φτάσαμε Παρασκευή απόγευμα στη Θεσσαλονίκη: κόσμος και ντουνιάς στα μαγαζιά, πάρα πολλές ξανθές να ψωνίζουν φορέματα με μπρετέλες εντελώς αταίριαστα στην εποχή ή/και στο κλίμα, που θύμιζε Β.Π. Στο “Garcon” καθίσαμε έξω για να νιώθουμε πάνω στη θάλασσα, οι σόμπες ήταν στο ταβάνι κάτω απ’ την τέντα, οπότε ίσα που άρπαζε η ρίζα σου και η θάλασσα απλωνόταν μπροστά μας ήσυχη αλλά εντελώς χειμωνιάτικη πια. Στο “Garcon” μάς έφεραν τα κλασικά petit-four/πτι-φουρ, μίνι παστάκια ή «παστούδια» τέλεια, ειδικά αυτά με το σουσάμι (σουσαμούδια). Θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί άνετα ένα οχτάωρο, αλλά οι εσκιμώοι είχανε βγει για αρκούδες στα πόδια μας κι ας είναι ακόμα νωρίς στη σεζόν – φανταστείτε τι γίνεται προς τον Φλεβάρη, που σε αρπάζει ο Βαρδάρης απ’ τα μούτρα και αναρωτιέσαι τι σκατά απέγινε το Global Warming.
Κατά τα άλλα, καλά: ο καφές στο Κιλκίς κάνει 2,50 και το ουίσκι 6 ευρώ. Υπάρχουν δεκάδες πιτσαρίες, καφετέριες, μπαρ, ζαχαροπλαστεία, σουβλατζίδικα, κεμπαμπζίδικα και φαστ-φουντάδικα. Ο χρόνος κυλάει πιο χαλαρά απ’ ό,τι στην Αθήνα, σχεδόν σα να βρίσκεται σε διακοπές. Αλλά όχι και σαν να βρίσκεται στο Βόρειο Πόλο, όπου έχει μπει εντελώς στην κατάψυξη – ο χρόνος, λέμε. Αν στο Β.Π. έχει γίνει παγόβουνο, στη Β.Ε. είναι περίπου σορμπέ… και, ναι, είμαστε ακόμα στο θέμα «χρόνος». Θα το αλλάξουμε όταν με το καλό πάμε Πελοπόννησο ή/και Μπαχάμες.
13°
