Η Δώρα πλησίασε διστακτικά, κρατώντας σφιχτά το ντοσιέ. «Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Για θέατρο. Σου έφερα κείμενά μου». Έξι σύντομες ιστορίες τις οποίες η Δώρα αποκαλεί: «Μικρά Θεατρικά Αστικού Τύπου ή θεατρικές στιγμές της Αθήνας για ανθρώπους που κινούνται με το μετρό, που περιμένουν λεωφορείο, που κάθονται σε παγκάκια ή που απλά βιάζονται να φτάσουν στη δουλειά».
Καθώς τις διάβαζα ήταν σαν να είχα ανοίξει το ραδιόφωνο, σαν να άκουγα τον ήχο του τρένου, διαλόγους στο πάρκο, κουβέντες στη στάση του λεωφορείου. «Τι θα έλεγες αν κάναμε μια θεατρική παραγωγή, τύπου ραδιοφώνου, στο ίντερνετ;». Κι έτσι, χωρίς πολλή σκέψη, ανεβάσαμε τα «Αστικά Μονόπρακτα» της Athens Voice.
«Τα θεατρικά έργα, αν δεν παιχτούν, είναι σαν να μην υπάρχουν. Ένιωσα πολύ όμορφα γιατί όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας ωραίας συνεργασίας. Αλλά και αγωνία για το πώς θα φανεί στον κόσμο, τόσο η ιδέα των μικρών μου ιστοριών όσο και του θεάτρου από το ίντερνετ, γιατί είναι κάτι καινούργιο».
Οι πρωταγωνιστές είναι παντού στην πόλη
«Καθημερινά παίρνω διάφορα μετρό και λεωφορεία για να πάω στη δουλειά. Περιμένω σε στάσεις, αλλάζω μετρό, μαθαίνω για ξαφνικές απεργίες. Βλέπω και ακούω κομμάτια διαλόγων ή απλά εκφράσεις και χειρονομίες που δεν τις βλέπεις αλλού. Ο κόσμος είναι αλλιώς στον εξωτερικό χώρο απ’ ό,τι μέσα στα σπίτια και στις δουλειές τους. Είναι σχεδόν σαν να ζουν σ’ ένα χώρο άχρονο. Θα μπορούσαν να κάνουν κάτι που είναι “εκτός χαρακτήρα”, ή που θα ντρέπονταν να το κάνουν μπροστά σε γνωστούς.
Ξέρω γω, να φλερτάρουν, να χαρίσουν αρκετά λεφτά σε κάποιον που λυπήθηκαν πολύ, ή το αντίθετο, να είναι άκαρδοι, να μαλώσουν για μια βλακεία, να μη συγκρατήσουν τα νεύρα τους. Αυτό θα πει να ζεις σε μια πόλη σαν την Αθήνα, να ξεχνάς ή να νομίζεις ότι ξεχνάς, ποιος είσαι μέσα στο πλήθος» εξηγεί η Δώρα. «Όταν μου πρωτοήρθε η ιδέα ένιωσα ότι αυτό ήταν η πόλη για μένα εκείνη τη στιγμή, άνθρωποι που συνα- ντιούνται για λίγο και ξαναφεύγουν, που διασταυρώνονται και συνεχίζουν το δρόμο τους, άλλοτε επηρεασμένοι κι άλλοτε ανεπηρέαστοι. Συνήθως το δεύτερο. Επίσης, επειδή βαριέμαι πολύ να περιμένω στις στάσεις, το μόνο που μπο- ρούσα να κάνω είναι να φαντάζομαι ιστορίες για να περάσει η ώρα πιο ευχάριστα».
Τα «Κόκκινα Μποτάκια» είναι το πρώτο από τα έξι μονόπρακτα που ήδη ανέβηκε στο σάιτ της Athens Voice. «Οι περισσότερες ιστορίες είχαν κάποια αληθινή αφορμή, αλ- λά η συνέχεια συνήθως εκτυλίχθηκε μόνο μέσα στο μυαλό μου. Ή και το αντίθετο, άκουγα δηλαδή κάποια βαρύγδουπη δήλωση, ή το τέλος μιας συζήτησης, και προσπαθούσα να φανταστώ αυτό που προηγήθηκε. Κι επειδή πάντα είχα μια προτίμηση για σπονδυλωτές ιστορίες, έργα, ταινίες κ.λπ. αλλά και ταίριαζε στην περίσταση, σκέφτηκα να ξεκινήσω ένα τέτοιο θεατρικό ψηφιδωτό. Με ιστορίες σε μετρό, σε λεωφορεία, σε παγκάκια, και ό.τι άλλο “αστικό” προκύψει, που τις δούλευα αρχικά μέσα στα μαθήματα με δάσκαλο τον Ανδρέα Φλουράκη – είχα και feedback απ’ την ομάδα (σ.σ. θεατρικής συγγραφής) και τις προχωρούσα.
Θυμάμαι την πρώτη, μας είχε βάλει μια άσκηση επιόπου κι εγώ κοιτούσα τα πόδια μου προσπαθώντας να βρω ιδέα, όταν είδα μπροστά μου τα κόκκινα μποτάκια. Αρχικά πρέπει να πω ότι τις φανταζόμουν να παίζονται στους φυσικούς τους χώρους: στο μετρό, στα λεωφορεία, στο δρόμο. Αλλά αυτό αποδεικνύεται δύσκολο πρακτικά. Όταν λοιπόν μαζεύτηκαν αρκετές κι ένιωσα ότι κάπου πηγαίνουν, τις έφερα στο αθηναϊκό έντυπο που διαβάζω, την Athens Voice».
Μπήκαμε στο στούντιο: ο ηχολήπτης στην κονσόλα, οι ηθοποιοί στο μικρόφωνο και ο σκηνοθέτης στην επιμέλεια. Σε μία ώρα τα «Κόκκινα Μποτάκια» είχαν δραματοποιηθεί. Ο (δάσκαλος) σκηνοθέτης Ανδρέας Φλουράκης θυμάται: «Πριν από δύο μήνες η Δώρα, μαθήτριά μου στο εργαστήριο θεατρικής γραφής, μου ζήτησε να τη βοηθήσω και να σκηνοθετήσω τη ραδιοφωνική εκδοχή δύο σκηνών που είχε γράψει κατά τη διάρκεια σεμιναρίου μου – έτσι ξεκίνησε.
Στη συνέχεια προτείναμε στους κοινούς μας φίλους ηθοποιούς Γιώργο Γλάστρα και Χριστίνα Χριστοφή και μαζί ηχογραφήσαμε τα πρώτα δύο κείμενά της, τα «Κόκκινα Μποτάκια» και το «Κουλούρι», που έπεται. Τίποτα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς την τεχνογνωσία και το ταλέντο του Γιώργου Δημητρακό- πουλου από την A.V. Ο συνδυασμός των φωτογραφιών της Ελένης Παπαϊωάννου με την ακρόαση ενός μικρού θεατρικού έργου είναι ένα είδος που ενθαρρύνεται από τις νέες τεχνολογίες, θα μπορούσε να ειδωθεί και σαν μια νέα εκδοχή video art και διαδικτυακού θεάτρου».
Η Δώρα Τσόγια γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε σπουδές Ψυχολογίας στην Αγγλία. Τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ως κλινική ψυχολόγος. Από το 2007 πα- ρακολουθεί μαθήματα θεατρικής συγγραφής με τον Ανδρέα Φλουρά- κη. Άλλα της έργα: «Οι Θάλασσες» (2007), «Πλατεία Ελευθερίας» (2011, 3ο Βραβείο, Όμιλος Unesco), «Κανονικοί Γονείς» (2012), « Όσο χρειάζεται» (2013).
Ο Ανδρέας Φλουράκης σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και θεατρική γραφή στην Αγγλία. Στο θέατρο εμφανίζεται για πρώτη φορά το 2001 (Θέατρο του Νότου). Το 2003 διακρίνεται στο διαγωνισμό μονόπρακτων του Θεάτρου Τέχνης, το 2004 του απονέμεται η υποτροφία Fulbright, το 2006 το έργο του «Αντιλόπες» επιλέγεται ως ένα από τα δεκαέξι καλύτερα της Ευρώπης στο πρόγραμμα JANUS, ενώ το 2008 βραβεύεται στο διεθνή Διαγωνισμό Μονοδράματος της UNESCO. Θεατρικά του έργα έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το τελευταίο του έργο «Λάσσυ» παρουσιάζεται από τις 15 Μαρτίου στο Θέατρο Επί Κολωνώ.
