Κυριολεκτικά «από την Πόλη έρχομαι» - ο παππούς μου είχε σπίτι στο Καντίκιοη, ή Δικαστικά στα Ελληνικά. Μπήκα λοιπόν στο μαγαζί που λέγεται «Αβραάμ» και πουλάει ξηρούς καρπούς, βότανα, μπαχαρικά, γλυκά… αλλά βασικά, τον αέρα της Κωνσταντινούπολης: ο ιδιοκτήτης του Αβραάμ Παπαδόπουλος είναι κι αυτός από την Πόλη, μάλιστα με ρωτάει στα τούρκικα αν μιλάω τούρκικα (κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω στα τούρκικα μια και ξέρω μόνο παροιμίες και βρισιές). Ο μπαμπάς του είχε μαγαζί με μπαχαρικά στη Δράμα, ο ίδιος υπήρξε πρωταθλητής στην πάλη, ηθοποιός με συμμετοχές σε κάμποσες ελληνικές ταινίες, δημοσιογράφος την εποχή που ανθούσε ο Τύπος και τώρα μαγαζάτορας. Παίζει στην παράσταση «Οι σιδεράδες» όμως, στο «Αγγέλων Βήμα», και δεν έχει αφήσει την υποκριτική πίσω του γιατί αγαπάει το θέατρο όσο και τα μπαχάρια.
Όλα αυτά τυχαία: πέρασα έξω από το «Αβραάμ», γωνία Ακαδημίας και Βουκουρεστίου, και μπήκα να πάρω φιστίκια. Μου φάνηκε ζεστό μέρος, ατμοσφαιρικό, ο αέρας μοσχοβολούσε φρέσκο καφέ και μπερδεμένα ανατολίτικα πιπέρια, κανέλες, γλυκάνισο, τσουένι και κύμινο. Η κουβέντα ξεκίνησε «από την Πόλη έρχομαι», κανονικά, αλλά μια Πόλη που δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή. Ανάμεσα στη φαντασία μας και στην νοσταλγία δηλαδή, εκεί που κάθονται οι πόλεις στις οποίες δεν πηγαίνουμε πια, χρόνια τώρα…
Στο «Αβραάμ» μπορείς να βρεις ξηρούς καρπούς, πολύ ωραία σοκολατάκια (αυτά με φλούδα πορτοκαλιού τα σπάνε), πολίτικα γλυκά, τα στάνταρ εποχιακά μελομακάρονα-κουραμπιέδες, λικέρ, ποτά, κεράσματα, σνακς, παστέλια, μπάρες δημητριακών, καφέδες, τσάγια, σοκολάτες, καθώς και καφέ στο χέρι ή στο σκαμπό. Ίσως επειδή βγήκαμε κοντοχωριανοί, μιλάγαμε κάμποση ώρα με τον Αβραάμ, με κέρασε σοκολατάκια, δεν είπαμε πως κατάντησε η Κωνσταντινούπολη καθόλου, αντίθετα μου είπε για την οικογενειακή του παράδοση στα μπαχάρια και πώς αποφάσισε να επιστρέψει στις επαγγελματικές του ρίζες.
Άλλη μέρα χωρίς απαραίτητα να θέλω πάλι φιστίκια, μπήκα στο «Χύμα κατάσταση»: βότανα, μπαχαρικά, τσάγια, παραδοσιακά προϊόντα από διάφορες γωνιές της Ελλάδας, μαρμελάδες και καραμέλες τοίχο τοίχο. Θυμήθηκα κάποιον γκόμενο που είχα μικρή, πολύ άφραγκο, που έλεγε ότι τα ωραιότερα δώρα είναι τα τρόφιμα – ορίστε που είχε δίκιο τελικά, δεν το έλεγε επειδή αντί για μονόπετρα χάριζε σοκολάτες Μέλο, αλλά επειδή κάτι ήξερε ο μπαγλαμάς, τα φαγώσιμα είναι τέλεια, ποιος δεν θέλει (δώρο) ένα καλαθάκι με μουστάρδες, μέλια κλπ, που είναι «έκπληξη» γιατί δεν ξέρεις τι διάλεξε ο δωρητής. Σίγουρα υπάρχουν καλύτερα δώρα (βιβλία-ρούχα-τσάντες-παπούτσια-επιταγές-ράβδοι χρυσού κλπ) αλλά τα τρόφιμα δεν πάνε ποτέ χαμένα και σε κάνουν να αισθάνεσαι κόζυ. Ναι.
Το κλου της εβδομάδας ήταν τα εγκαίνια του απίστευτου “Dust Bowl”, του Σταμάτη Στριγγάρη, μαγαζί σούπερ-έκπληξη με μουσικά όργανα. Χειροποίητες κιθάρες ποιότητας, από μονόχορδες μέχρι εξάχορδες, cigar box guitars, jug instruments, μπάσα, ένα βιολί-μπαστούνι, μια εξάχορδη κιθάρα από τάσι σκαραβαίου… όλα αυτά, που ακούγονται κανονικά «και στην κορφή κανέλα», συγκεντρωμένα σ’ ένα μαγικό χώρο που φέρνει προς Αμερικάνικη Ποτοαπαγόρευση, ή Αμερικάνικο Νότο, ή Σκοτ Φιτζέραλντ, ή όλα αυτά μαζί με υπόκρουση μπλουζ. Εδώ γίνονται κατά καιρούς jam sessions, δίνουν το παρόν οι «Mr Highway», «Double or Nothing», ενώ ο Σταμάτης ή “The bad slide Stam” είναι one man-σχήμα με jug instruments και επιπλέον στην ίδια λογική μια μπάντα φίλων, την «Dirty Thirties». Όταν λένε οι σχετικοί «Jug Instruments» εννοούνε κανάτια, μπουκάλια, μποτίλιες και άλλα είδη κουζινικής τα οποία χρησιμοποιούνται για να παράγουν μουσική – έναν ήχο που θυμίζει τρομπόνι και διαφοροποιείται ανάλογα με το πόσο βιρτουόζος είναι ο μουσικός.
Οι κιθάρες κατασκευασμένες από κουτιά πούρων επίσης βγάζουν τέλειο ήχο… όχι ότι τα ξέρω, κι εγώ στο Γκουγκλ τα έψαξα, το 1920 λέει στην Αμερική οι φτωχοί έπαιζαν μουσική με κανάτια, με βάζα, με ότι έβρισκαν μπροστά τους, κι έφτιαχναν αριστουργηματικές κιθάρες με κουτιά. Ίσως όχι από πούρα, γιατί δύσκολα καπνίζεις πούρα όταν είσαι μπατίρης ακόμα και το 1920, εκτός κι αν είσαι στην Κούβα, που τα σκουπίδια τους ήταν και είναι τίγκα στα πουρο-κούτια. Οπότε, φτιάχνουν κιθάρες όλο και καλύτερες μέχρι να τελειοποιηθεί ο ήχος.
Στο “Dust Bowl” λοιπόν συχνάζουν μουσικοί, ο Βασίλης Σπυρόπουλος («Σπυριδούλα»), ο Γιώτης Κύτταρης, ο Βαγγέλης Βαγενάς, ένα σωρό άλλοι, μέλη των «Μεθυσμένων ξωτικών», γενικά είναι χώρος τόσο για να ψαχτείς στα μουσικά σου όργανα όσο και για να ακούσεις να παίζουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου ή αυτιά σου, τέλεια και απρόσμενα live. Και ελπίζω να τα έγραψα σωστά τα ονόματα, να μην έχω μπερδέψει καμιά ερμηνεία μουσικού οργάνου ή άλλου όρου – τα σημειώνω όλα σε χαρτάκια δυστυχώς που όταν έρχεται η ώρα της κρίσης, εξαφανίζονται όπως οι γκόμενοι που χαρίζουν τρόφιμα αντί για δώρα, ή, μερικές φορές, και οι φίλοι τους που δεν είχανε θέμα…
ⒸΒασιλική Αρμένη
Ιnfo: “Avraam από το 1922”, μπαχαρικά-βότανα, Ακαδημίας 18 & Βουκουρεστίου, 210-3630030, 6985811108
9°
