Η μοναξιά των μικρών ανθρώπων της Λένας Ζευγαρίδου είναι πηχτή και αδρή, σαν τον ωχρό ακατέργαστο ψημένο πηλό με το κουκούτσι των κόκκων της άμμου που τους γέννησε, σκαμμένη από τα σημάδια του μικρού μαχαιριού που τρύπωσε στο ελάχιστο δέμας τους. Την προσπερνάς στην αρχή, νομίζοντας ότι δεν είναι η δική σου, απολαμβάνοντας τη φίνα δυναμική και τη συνέργεια της επιτόπιας εγκατάστασης, παρατηρώντας κυρίως τη θαυμάσια χορογραφία του συνόλου, την ιδέα της μικρής αλλά σύνθετης κλίμακας και την έξοχη εκτέλεση αυτού του εύθραυστου και μετέωρου στην ισορροπία του πλήθους που ακροβατεί προς την ελευθερία απαλλαγμένο από εσωτερικά στηρίγματα και βάσεις.
Όμως οι «Νοματαίοι» της Ζευγαρίδου μάς μοιάζουν ενοχλητικά. Εισχωρούν στα κατάλοιπα της δικής μας σκόνης του Γαλαξία, πειραματίζονται στα διάκενα της δικής μας εσωστρεφούς και πολύπλοκης πολυμορφίας, κουβαλούν το φόρεμα της δικής μας προσωπικής ερημίας, ξετυλίγουν τα υφάδια στο κουκούλι της δικής μας ψυχής.
Συνομιλώντας με την ανθρώπινη μοίρα των Αστών του Καλαί και τρυγώντας τη μαγική εικόνα της λανθάνουσας ομοιότητας του πήλινου στρατού του Τσίν Σι Χουανγκ, η σπουδαία αυτή γλύπτρια καταθέτει μια δουλειά εξαιρετικής ωριμότητας στο ξεκίνημα μόλις του έργου της. Οι Νοματαίοι της, είναι ένα συλλογικό αντί-μνημείο «προς τους μη αναγνωρισμένους ανθρώπους», ένα έξοχο «minument» ολόσωμων εξατομικευμένων πορτρέτων, όπως η ίδια σημειώνει, βαπτίζοντας ιδανικά αυτή την επιδέξια πρωτογενή άσκηση ύπαρξης.
Ακροβατώντας ανάμεσα στη συλλογικότητα και τη μοναχική ατομική υπόσταση, αμφισβητώντας τα στεγανά και τα επιτρεπτά όρια της κοινωνικής ύπαρξης και συνύπαρξης, επιχειρώντας να διαφύγουν της ίδιας της φυσικής και συμβολικής ευθραυστότητάς τους, οι μικροί άνθρωποι της Λένας Ζευγαρίδου βλέπουν τον εαυτό τους και αντιλαμβάνονται τις αδυναμίες τους στον καθρέφτη του βλέμματος του θεατή. Η καθημερινή ρουτίνα της ετερότητάς τους, η στάση και η γλώσσα του σώματός τους, οι αμήχανες σιωπές τους και οι βιαστικές συνομιλίες τους, τα αθόρυβα νεύματά τους και τα εύγλωττα ιδιαίτερά τους χαρακτηριστικά, τρέπονται σε γοργά τρισδιάστατα σχέδια από πηλό που διατηρώντας μια οργανική φωτεινή αφαίρεση, κουβαλώντας τις ίδιες τις ιστορίες τους, τις μικρές νίκες και τις μεγάλες απώλειές τους, οδηγούν σε πολλαπλές σωματοποιημένες αφηγήσεις.
12°
