Τα χρόνια και τα λόγια τα χαμένα, λέγει το ποιητή, και το πολίτη ψάχνεται, ε, ναι λοιπόν, τελείωσαν τα λεφτά, αλλά χαλαρά στροφάρει αριστερά η αμερικανιά και το μπισκότο θα ξαναφαγωθεί ακέραιο από τη λυσσασμένη μάζα. Αυτό ακούω κάτω απ’ τις γραμμές. «Ελπίστε, βούρλα, ούτε καν για το αύριο αλλά για του παραχρόνου και βλέπουμε». Μαύρες ώρες η ανθρωπότητα. Αλλά παρ’ όλα αυτά η ζωή περνάει από πάνω μας και δεν χαμπαριάζει. Μια Πέμπτη στο Εθνικό. Όχι στην πρεμιέρα – λίγο πιο μετά. Με ησυχία, ανάμεσα σε πιτσιρικαρία και ανθρώπους κανονικούς, ανάπνευσα του Παπαϊωάννου το εγκαίνιο στου Τσίλερ το αναπαλαιωθέν οικοδόμημα – φουλ, τεράστια ουρά! Απλό. Μαγικό. Και τσούλησα με τον Βασίλη Βασιλάκη, έναν αγωνιστή του Θεάτρου Τέχνης, σύμμαχο από τα είκοσί μας, και το θεό Θεόδωρο, που αντέχει να με πηγαίνει παντού όταν δεν οδηγώ –που το συνηθίζω πια–, προς το Αγκορά του Θύμιου στη Βεντήρη πίσω από το Χίλτον, σημειώσατε 20ωρο στέκι με τεράστιες νοστιμότατες μερίδες και καλές τιμές, ευγενέστατους ανθρώπους στο σέρβις –τυπάδες όλοι– με χιούμορ και που θυμούνται τι πίνεις και το φέρνουν πριν το ζητήσεις. Κι όμως ο κόσμος βγαίνει! Και καπνίζουν παντού… τελικά… Τα περισσότερα φαγάδικα τα άνω των 70 τ.μ. πλακώσανε πλαστικοτέντα και σόμπα μανιτάρι. Ένα καλό παλτό και φούμα-φούμα αβέρτα, όχι, θα κάτσει ο Έλληνας να σκάσει και να υπακούσει στην Κοινή την Αγορά, που απλά είναι μια ΚΟΙΝΗ.
Εκτός του σιχαμένου «δεν υπάρχει», που το λέει πια κι η θεία μου η Αμερσούδα, υπάρχει άλλο ένα σιχαμένο… το «απλά»! Παίζει πολύ στη νεολαία και στις μοντέλες επίσης στα πρωινάδικα:
«τι έκανες μωρή, γιατί παίζεις έτσι;» (σε πρόβα, σε ηθοποιό), «απλά… δοκίμαζα». «Γιατί δεν ήρθες στην ώρα σου; (σε φίλο σου), «απλά… είχε κίνηση» (λέει ψέματα, ξεκίνησε την ώρα του ραντεβού). Το απλά αυτό είναι απαίσιο, αναιδές, αναίσθητο και άθλιο και με κάνει χάλια! Γιατί εμπεριέχει βασικά το «απλά μαλακίζομαι» ή «απλά δεν σκέφτομαι» ή «απλά σ’ έχω χεσμένο» – απλά να ξεκουμπιστείς, γιατί απλά δεν θέλω να σε βλέπω να ’σαι τόσο απλά ηλίθιο…
Αυτή η απλοποίηση στην αρχή της δικαιολογίας για οποιαδήποτε κουλαμάρα είναι η αρχή του τέλους. Γιατί «απλά» εγώ προσωπικά θ’ αρχίσω τα χαστούκια αδιακρίτως. Όλοι αυτοί κι αυτές που το βάζουν στην αρχή της απάντησης «απλά» να εξαφανιστούν… Φιλί τεράστιο, κόκκινο σα δειλινό, σταμ.
Υ.Γ. 1 Άκουσα έχει γέλια πολλά το γυναικείο με Κατιάνα και άλλες εξαιρετικές κυρίες στο Κιβωτός.
Υ.Γ. 2 Άνοιξε στην Κορυτσάς, κοντά στην Αθηναΐδα, «Το άλλο», που το άνοιξαν οι θεραπευτές για να επανεντάσσονται στη δουλειά οι άνθρωποι με ψυχικά νοσήματα –πήγαμε τυχαία και μας άρεσε πολύ το φαγάκι του–, ανοιχτό ως τις εννιά…
Υ.Γ. 3 Μα τι γίνεται με την Ερτ – αργεί ο Γιώργος, ποιος ξέρει γιατί;
Απάνω (στη Σάντα Παρασκευούλα) έχουν γίνει τα νεύρα τους κρόσσια…
Υ.Γ. 4 Τι όμορφη πόλη που έχουμε, πρωινό στο Θησείο με τη Ρένα και τον Στράτο, κι απέναντι το Μνημείο λουσμένο στο φως…
9°
