Tην προηγούμενη εβδομάδα, στο θέατρο Τζένη Καρέζη το είδα να συμβαίνει με τα μάτια μου: μια παράσταση να δημιουργείται από το μηδέν, να ανεβαίνει και να κατεβαίνει μέσα σε 24ωρες. Αυτή τη βδομάδα το εγχείρημα επαναλαμβάνεται. Ζήτω ο αυθορμητισμός!
Πως λειτουργεί το "24 hour plays";
Το προηγούμενο βράδυ του ανεβάσματος της παράστασης μαζεύονται ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, βοηθοί – επιλεγμένοι από τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο, ψυχή του εγχειρήματος. Γίνονται οι συστάσεις. Στη συνέχεια οι ηθοποιοί ανεβαίνουν στη σκηνή, δείχνουν το αντικείμενο που έχουν φέρει μαζί τους (το οποίο θα χρησιμοποιήσουν οι συγγραφείς στα κείμενα τους) και λένε τι ονειρεύονται να παίξουν, ποιες είναι οι ικανότητες τους, και γενικώς ότι τους κατέβει στο κεφάλι για να δώσουν μια ιδέα στους συγγραφείς για το ταμπεραμέντο και τις δυνατότητες τους. Οι συγγραφείς εμπνέονται και γράφουν έργο πάνω στους ηθοποιούς. Το έργο θα γίνει παράσταση που ανεβαίνει το επόμενο βράδυ.
Δευτέρα 2/4 –Τρίτη 3/4
Η Έλενα Μαυρίδου δηλώνει ευθαρσώς «θέλω να κάνω ένα ρόλο στον οποίο να μην πεθάνω στο τέλος! Όλο με βάζουν να πεθάνω! Θέλω να ζήσω!». Ο Γιώργος Σουξές θέλει να κάνει τον πλούσιο. Η Αμαλία Αρσένη δηλώνει ότι ξέρει να κάνει ρόδα. Η Λυδία Παπαϊωάννου, που μπήκε στη διοργάνωση ως αποστολή για την εκπομπή της στο MTV, πως μπορεί να παίξει άνετα τον άνθρωπο σε κώμα…
Οι 19 ηθοποιοί αποχωρούν. Πάνω στη σκηνή μένουν οι 7 συγγραφείς (Μανίνα Ζουμπουλάκη, Ελένη Ράντου, Μισέλ Φάις κ.ά.) να παζαρεύουν πάνω από τις φωτογραφίες των ηθοποιών, ποιος θα πάρει ποιον στο έργο του. Έχουν στη διάθεσή τους για την τελική επιλογή μία μόνο ώρα.
Μέχρι τις 6.00 το πρωί το έργο πρέπει να είναι έτοιμο. Οι συγγραφείς διασκορπισμένοι στους χώρους του θεάτρου γράφουν όλο το βράδυ. Στις 7.00 φτάνουν οι σκηνοθέτες (Ένκε Φεζολάρι, Νικαίτη Κουντούρη, Θανάσης Τότσικας κ.ά) και στις 8.00 οι ηθοποιοί. Εκείνη την ώρα μαθαίνουν ποιος θα παίξει τι και ποιος θα σκηνοθετήσει τι. Αρχίζουν πρόβες…
6 παραστάσεις. Κρατάω: τον εξαιρετικό μονόλογο της Μαρίας Καλλιμάνη που ήταν ο πυλώνας στο έργο του Μ.Φάις «Κάποιος να τους πονέσει». Το έργο της Ελένης Ράντου «Η ζωή είναι μια πουτάνα» που ήταν ξεκαρδιστικό αλλά και μελαγχολικό. Την ατάκα «Μα τι σε έχει πιάσει και θες να κατέβεις στην πορεία ντε και καλά σήμερα. Έχω περίοδο!» στην «Άνοιξη» του Ανδρέα Φλουράκη. Πιο γοητευτική στιγμή: Το αυθόρμητο. Η αμηχανία της λάθος ατάκας. Αυτό που δεν προλαβαίνεις να κουλαντρίσεις με 3 ώρες πρόβα. Κι αν ξεχάσουν και μερικά λόγια, δε χάθηκε και ο κόσμος. Το θέατρο μπορεί να είναι πολύμηνες πρόβες και βαθύ νόημα, αλλά επίσης μπορεί να είναι αυτοσχεδιαστικό και άμεσο. Όλα παίζονται σε δευτερόλεπτα: ατάκα, ανάσα, γέλιο, βλέμμα, διάδραση. Το πιο απαραίτητο πρόσωπο: Οι βοηθοί (της παραγωγής), καθισμένοι στην πρώτη σειρά, που υπενθύμιζαν ατάκες. Ρεζουμέ: Ένα τέτοιο φεστιβάλ απευθύνεται σε ανθρώπους που γουστάρουν να ανέβουν στη σκηνή και να εκτεθούν και σε αυτούς που δεν περιμένουν να δουν κάτι στυλιζαρισμένο. Έχει πλάκα, περνάς καλά. Αν ανήκετε στην δεύτερη κατηγορία, το δεύτερο μέρος του “24 HOUR PLAYS”λαμβάνει χώρα, με διαφορετικούς συντελεστές, την Τρίτη 10/4 στις 9 το βράδυ στο θέατρο Καρέζη.
P.S. Στο after party, o τρισευτυχισμένος που βρίσκεται στην Ελλάδα αμερικανός παραγωγός του πρωτότυπου «24 hours plays» Louis Moreno έκανε και μια δήλωση στην AV. Cheers!
