Πριν φωνάξει κανείς «της αυτής σου το χαβά», να σημειώσουμε ότι όντως οι μέρες που περνάμε είναι ψιλο-άθλιες. Ότι τα πράγματα είναι σκούρα. Και ότι δεν μας αγαπάει κανείς. Ωραία; Ησυχάσαμε τώρα;
Στη χειρότερη, θα πουλήσουμε όλοι το χρυσό που έχουμε σπίτι μας (τσουβάλια, μιλάμε). Τα ενεχυροδανειστήρια στο λεκανοπέδιο Αττικής, από 180 που ήτανε στις αρχές του 2011 έχουνε φτάσει τα 400 – ορίστε ένας κλάδος που σημειώνει ανάπτυξη. Διαφημίζονται παντού, με φυλλάδια κάθε είδους που γλιστράνε κάτω από τις πόρτες, με αφισέτες, με αφισάρες, με κουπόνια που μοιράζονται στο δρόμο, με πλαστικοποιημένες κάρτες που επίσης μοιράζονται στο δρόμο – μάλιστα μέσα στα λεωφορεία, όταν δεν απεργούν, και στις τιγκαρισμένες στάσεις, όταν καθυστερούνε. Το παλιό σλόγκαν («γιατί να μην ξεφορτωθείς τα χρυσά σκουλαρίκια που έχεις βαρεθεί;») αντικαταστάθηκε από καινούργια, πιο μελετημένα συνθήματα – ή με απλές εντολές («θες λεφτά; πούλα τα χρυσαφικά σου! ηλίθιε!»). Όχι τίποτα άλλο, δεν έχει πολύς κόσμος «χρυσά σκουλαρίκια που τα βαριέται» και μάλιστα τόσο βαριά που να του ξηλώνουν τα αυτιά (του κόσμου), άρα να γίνεται πλούσιος ο κόσμος μόλις τα πουλήσει. Στον καλό αυτόν άνθρωπο, τον ενεχυροδανειστή της γειτονιάς του…
Η ιδέα ότι αυτός που αγοράζει τα μπιζού της γιαγιάς είναι ένας τύπος με μουσάκι, παπιγιόν και μπριγιαντινισμένο μαλλί βγαίνει από το ρόλο «δοσίλογος Γερμανών» σε αγαπημένες ελληνικές ταινίες. Δεν πέφτεις και τόσο έξω – πίσω από τις ιντερνετικές διαφημίσεις και τη μοντερνιά, ο σύγχρονος Σάιλοκ σε περιμένει τρίβοντας τα χέρια του με ζυγαριά ανακριβείας, μεγεθυντικό φακό και χειρουργικά εργαλεία σε γυάλινη προθήκη (θα σου κόψει τον κώλο). Κάτω από το τζάμι βαφτιστικοί σταυροί, βέρες και χρυσά δόντια. Κάποιοι απελπισμένοι τα αντάλλαξαν με φραγκοδίφραγκα για να πληρώσουν το νοίκι/γιατρό/χούι τους. Το ίδιο κάνεις κι εσύ. Μόνο που δεν έχεις μπιζού αξίας – ανακαλύπτεις ότι ο κολιές της θείας σου είναι Ζάσταβα και η κορόνα της προγιαγιάς σου είναι ανάποδος τέντζερης. Ζεματισμένος, παίρνεις τα 5 ευρώ που σου δίνει ο υποχρεωτικός Goldyhawn και φεύγεις…
Ααααχ. Χιλιάδες τέτοιες ιστορίες διαδραματίζονται καθημερινά στις γειτονιές της Αθήνας – αν δεν διαδραματιζόντουσαν, οι ενεχυροδανειστές δεν θα κάνανε πάρτι. Αλλά κάνουνε. Στη ζούλα, στην ανωνυμία, μια και αφήνουν τη celebrit-οσύνη στα φαλιρισμένα νούμερα που βγαίνουν οικογενειακώς στην τηλεόραση. Αντί να πουλάνε μπιζού για να ζήσουν την οικογένειά τους, όπως κάνει όλος ο κόσμος…
Από την άλλη, περνούσα ένα μεσημέρι έξω από το «Αβέρωφ» στην Ομόνοια, τον παλιό κινηματογράφο-μπαϊράκι-του-φαντάρου-από-χωριό, και η αφίσα έγραφε «δύο έργα sex πρώτης προβολής» με ωραία μεγάλα γράμματα. Κάποιοι πηγαίνουν, λοιπόν, μέρα-μεσημέρι και βλέπουνε όχι ένα, αλλά δύο έργα sex. Προς στιγμήν μετάνιωσα που δεν είμαι άντρας, ώστε να έχω πάει φαντάρος και να διηγούμαι ατέλειωτες ιστορίες από το στρατό βλέποντας δύο έργα sex πρώτης προβολής στο «Αβέρωφ».
Ε, μετά μου πέρασε. Μπήκα στο «Lemon tree» και έβαλα δύο διαφορετικά αρώματα με βάση τη βανίλια στο κάθε χέρι, μύρισα τα χαριτωμένα μπουκαλάκια, παρηγορήθηκα ότι υπάρχει άρωμα σήμερα με 12 ή 24 ευρώ και έφυγα ευχαριστημένη – έχω φίλους που πήρανε τρελόχαρτο στο στρατό με τη μισή τζαζοσύνη από μένα. Σιγά που θα έκανα ολόκληρη θητεία.
Το βράδυ πήγαμε μεγάλη παρέα στο «Αλεξάνδρεια», υπέροχο εστιατόριο με αιγυπτιακή ή μάλλον αιγυπτιώτικη κουζίνα: κεμπάπ χάλα, φαλάφελ, μπαμπαγκανούς, ταμπούλε, ταχινοσαλάτα, όλα τέλεια, πολύ νόστιμα και περιποιημένα. Τα γλυκά στο τέλος ήταν μικρά αριστουργήματα με το κορυφαίο εκμέκ κι ένα κανταΐφι (με φιστίκι Αιγίνης) πολύ σπέσιαλ. Το «Αλεξάνδρεια» βρίσκεται σε ένα αναπαλαιωμένο νεο-κλασικό σπίτι, ταμάμ/ταιριαστό περιβάλλον με την κουζίνα και την ατμόσφαιρα του εστιατορίου… γιατί και η ατμόσφαιρα είναι η στάνταρ, παλιάς, καλής οικογένειας Αθηναίων εξ Αιγύπτου. Πολλοί από τους οποίους, λέει, έχουνε γυρίσει τα τελευταία χρόνια στην Αλεξάνδρεια με τις συντάξεις τους, έχουν νοικιάσει διαμερίσματα με 150 ευρώ και ζούνε εκεί σαν βασιλιάδες. Γιατί η ελληνική σύνταξη των 600 ευρώ (λέει, πάλι) στην Αίγυπτο είναι βασιλική.
Οι τιμές στην «Αλεξάνδρεια» είναι καλές (30 ευρώ με πολύ κρασί και όλα τα γλυκά εις διπλούν). Γενικά συγχυστήκαμε που λειτουργεί 12 χρόνια και δεν είχαμε ξαναπάει ποτέ, μερικοί από μας Αιγυπτιώτες με τη βούλα και άλλοι απλοί φαγάνες.
Αυτά, πάω να μελετήσω τα sites των ενεχυροδανειστών – τα κομμάτια «οι πιο συχνές ερωτήσεις» και «όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για μας» είναι τέλεια, τέλεια, συνήθως σε χρυσό φόντο που μερικές φορές γυαλίζει κι όλας με ένα διακριτικά τουρκομπαρόκ στιλ… τι κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το χρυσό δόντι του, indeed…
12°
