Όπου και να πας η Ελλάδα σε αρπάζει από τα μούτρα τελευταία, σαν γκόμενος που σ’ έχει σκυλοβαρεθεί αλλά δεν ξεκουνιέται κιόλας, επομένως δεν περνάς καλά (σαν πολίτης αυτής της χώρας λέμε. Σαν γκόμενα/ος μακάρι να είσαι στη φάση λατρείας, απλώς μη μας πολύ-κουνιέσαι γιατί θα τα βγάλουμε…).
Η αλήθεια είναι ότι χωρίς δεκάρα όχι μόνο δεν παντρεύεσαι, δεν πορεύεσαι καν: πίνεις ένα τσάι (€ 2,60 στη φθηνή καφετέρια, € 4,20 στην ακριβή). Μπορείς να το ρίξεις έξω και να πιεις π.χ. δύο τσάγια, αλλά όχι μία σαμπάνια, ένα κοκτέιλ, έναν κομπλικέ καφέ με καρυδόμελο και αφρόγαλο (ίου). Γενικά είσαι κάπως κατουρημένος, κυκλοφορείς με το πορτοφόλι μέσα στο βρακί σου γιατί δεν φτάνει που τα οικονομικά σου είναι βρούβες, σε μαδήσανε και πρόσφατα μέσα στο τρένο. Σκέφτεσαι πράγματα που θα έκανες αν (είχες λεφτά, δουλειά, όρεξη) και πράγματα που έκανες όταν (είχες όντως λεφτά, δουλειά, όρεξη, γκομενάκια στην ομίχλη like gorillas in the mist κ.λπ., κ.λπ.). Σκέφτεσαι ένα ωραίο σημείο στον Πειραιά που μπορείς να πηδήξεις στη θάλασσα μ’ ένα κοτρόνι στο λαιμό χωρίς να σε πάρουνε πρέφα.
Μετά σκέφτεσαι ότι αυτά είναι αηδίες, σιγά μη σε πάρει από κάτω μια γελοιότητα όπως το χρήμα, οι δουλειές, οι αναδουλειές, οι αποτυχίες, η ελλειψογκομενίαση, η ΔΕΗ, η εφορία, το ΦΠΑ (και μόνο που τα γράφω ψάχνω να βρω την κοτρόνα…). Ε, λοιπόν, όχι. Όχι και πάλι όχι. Θα κάνεις άλλα πράγματα! ( Ίσως και δύο!!)
Μια φίλη, π.χ., άνοιξε μίνι-καφέ-ζαχαροπλαστείο, με σπεσιαλιτέ τα cupcakes. Λέγεται «Funky Elf», είναι μια σταλιά, χρωματιστό, ζωηρούλι και πεταχτό και σερβίρει καταπληκτικά cupcakes με διάφορα σχέδια και χρώματα. Όλα τα cupcakes φτιάχνονται μπροστά στα μάτια σου από τα «παιδιά», είναι πανέμορφα, πεντανόστιμα και ολόφρεσκα, έχουν πολύ λογικές τιμές (από 60 λεπτά) και θέλεις να τα φας επιτόπου. Τα ροζ και πορτοκαλί είχανε το μεγαλύτερο σουξέ στα παιδιά μου αλλά και το κέικ καρότο είναι υ-πέ-ρο-χο: ούτε στην Αγγλία την ίδια, μητέρα-πατρίδα του παραδοσιακού φρικιού όπως και του carrot cake with frosting, δεν έχω φάει καλύτερο. Το «Funky Elf» σερβίρει επίσης ασυνήθιστα, βιολογικά τσάγια με τέλειες γεύσεις και είναι «μια αχτίδα ελπίδας» κανονικά, δηλαδή δεν σας κάνω πλάκα. Μέσα στη μαυρίλα της Κρίσης, μια χαριτωμενιά ξαφνικά. Τέλειο, τέλειο, δεν έχω λόγια.
Μετά πήραμε φόρα. Πήγαμε στην Εθνική Λυρική Σκηνή και είδαμε τον «Παπουτσωμένο γάτο», το παραμύθι του Σαρλ Περό σε άλλη μία ενδιαφέρουσα εκδοχή… Το ότι η Λυρική στήνει παραστάσεις με δεκαπέντε άτομα και είναι ΟΛΟΙ πολύ καλοί, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, δίνει μια αίσθηση χλιδής και παλιακού μεγαλείου που σε κάνει να νιώθεις λίγο πριγκίπισσα (τσίου). Περιμένεις ότι στη χρυσοποίκιλτη Αίθουσα Μαρία Κάλλας θα εμφανιστεί η ίδια η Μαρία Κάλλας με άσπρη βιζόν και θα χαμογελάσει ευγενικά στο κοινό – είναι σαν να μην έφυγε ποτέ από κει. Σαν να περιφέρεται τις νύχτες στο ψηλοτάβανο φουαγιέ με τα στάνταρ μπριός-προσούτο/σολωμό, σα να ρωτάει τους/τις υποχρεωτικούς/ες ταξιθέτες/τριες με τα σκούρα κοστούμια πώς πάει κανείς στο αριστερό θεωρείο… Ναι, και όλα αυτά με 15 ευρώ είσοδο. Στις 11.00 το πρωί για τις παιδικές παραστάσεις, που γίνεται το έλα-να-δεις…
Η Λυρική έχει κάτι το πολύ χειμωνιάτικο και εορταστικό, σαν να είναι πάντα Χριστούγεννα στη Βιέννη, όπου ως γνωστόν περνάει τις διακοπές της η γυναίκα του Λένιν (κατά το αξεπέραστο ανέκδοτο με τον πίνακα «Ο Λένιν στη Βιέννη»).
Μέσα στις προ-χριστουγεννιάτικες μέρες πήγαμε στο επίσης πάντα εορταστικό «St’ Astra East», στον τελευταίο όροφο του Athens Park Hotel: φανταστική θέα σε Ακρόπολη, Λυκαβηττό και λεκανοπέδιο ολόκληρο, τέλειο φαγητό με επιρροές Άπω Ανατολής. Ο σεφ λέγεται Christian Robert, είναι από τον Μαυρίκιο (που νόμιζα ότι ήτανε Άγιος αλλά το έχει κόψει) και φιλοτεχνεί πιάτα τα οποία νομίζεις ότι είναι καλύτερο να τα βλέπεις παρά να τα τρως… μόνο που κάνεις λάθος, γιατί όταν αρχίσεις (να τρως) δεν μπορείς να σταματήσεις. Η σούπα με καβούρι ήταν σούπερ – η μαμά του σεφ στο μακρινό Μαυρίκιο λέει έφτιαχνε τη συγκεκριμένη καυτερή καβουρόσουπα όπως η δική μας μαμά έφτιαχνε γιουβαρλάκια, πχ. (μέχρι να του βγει από το ρουθούνι).
Το «St’ Astra East» είναι εστιατόριο πολυτελείας: τα τραπεζομάντιλα, πιάτα, μαχαιροπίρουνα, όλα είναι προσεγμένα όσο και το φαγητό το ίδιο. Η ατμόσφαιρα είναι σέξι, το φαγητό είναι σέξι, ακόμα και το σούσι, που δεν το λέει ερωτιάρικο ούτε η μάνα του (η γνωστή κόρη του Σουγαμότο Μηχανάκι που δεν γράφουμε το όνομά της μην το θεωρήσουν σόκιν). Οι τιμές είναι λογικές για εστιατόριο με αμέτρητες διακρίσεις και για φαγητό-βραδυνή-έξοδο-εμπειρία.
Συνολικά, μας έφτιαξε η διάθεση. Βγήκαμε στη στολισμένη Αθήνα με ένα στιλ Γιορτές-κι-έτσι, με ανανεωμένο κέφι, με την αισιοδοξία (σε δουλειά να βρισκόμαστε) του νέου χρόνου. Που μας την έχει φυλαγμένη στη γωνία, αλλά δεν βαριέσαι. Σιγά μην κωλώσουμε τώρα…
24°
