Μπορεί, αλήθεια, µια υποχρεωτική καθηµερινή διαδροµή –σπίτι, δουλειά– να είναι και η αγαπηµένη; Ναι, αν δίνει ευκαιρία για σκέψεις, άλλοτε κωµικές και άλλοτε δραµατικές.
Μπορεί, αλήθεια, µια υποχρεωτική καθηµερινή διαδροµή –σπίτι, δουλειά– να είναι και η αγαπηµένη; Ναι, αν δίνει ευκαιρία για σκέψεις, άλλοτε κωµικές και άλλοτε δραµατικές.
Η εικόνα που παρουσιάζει η «πλατεία» µπροστά στο Καλλιµάρµαρο δεν είναι ποτέ η ίδια. Χιονίζει, βρέχει ή καίει ο ήλιος, πάντοτε θα υπάρχουν τουρίστες ακριβώς στο κέντρο της πλατείας να φωτογραφίζουν τους φίλους/συγγενείς/έτερον ήµισυ µε φόντο το Kαλλιµάρµαρο. Το χειρότερο είναι όταν το κάνουν σε 40°C υπό σκιάν! Για να µην πάθουν ηλίαση, φωτογραφίζουν γρήγορα και γυρνούν στο πούλµαν, για ν’ ανακαλύψουν κοιτώντας µετά τις φωτογραφίες πως το Καλλιµάρµαρο αποτυπώθηκε θολό σαν αντικατοπτρισµός σε έρηµο. Οι µεµονωµένοι τουρίστες (όχι γκρουπ) συνήθως σε σταµατούν για να σου κάνουν κλασικές ερωτήσεις: «Πότε χτίστηκε;», «330 π.Χ.» η απάντηση. «Και τα µάρµαρα είναι από τότε;» «Τότε ήταν ξύλινες οι θέσεις, οι πρώτες µαρµάρινες κερκίδες έγιναν το 1896 για να ολοκληρωθεί το έργο το 1906, χωράει 60.000 θεατές». Το τελευταίο το λέω από µόνος µου, για να προλάβω την τελευταία ερώτηση.
Οι Γιαπωνέζοι µόνο ρωτούν αν χρησιµοποιείται ακόµα. Αφού το φωτογραφίσουν στρέφονται όλοι προς τα δεξιά και φωτογραφίζουν την Ακρόπολη. ∆εν υπάρχει τουριστική φωτογραφική µηχανή που να µην έχει απαθανατίσει κατά σειρά Καλλιµάρµαρο-Ακρόπολη και το άγαλµα του ∆ισκοβόλου (έργο του Κωνσταντίνου ∆ηµητριάδη) στη νησίδα της Βασιλέως Κωνσταντίνου, απέναντι από το Καλλιµάρµαρο, και του Ξυλοθραύστη (έργο του ∆ηµήτριου Φιλιππότη, 1872-75), σε µία από τις εισόδους του πάρκου του Ζαππείου.
Tο άγαλµα του Καραϊσκάκη στο Ζάππειο ούτε να το φτύσουν, κάτι που κάνουν καθηµερινά τα περιστέρια.
Το φανάρι για να περάσω απέναντι στο Ζάππειο είναι µια δοκιµασία νεύρων και, επιπλέον, δοκιµασία της ευρωπαϊκής µου ταυτότητας. Όταν περνάω µε κόκκινο νιώθω τα επικριτικά βλέµµατα των τουριστών και υπόσχοµαι πως ποτέ ξανά δεν θα συµβεί. Τις φορές που µε ακολουθούν και οι τουρίστες οι τύψεις είναι λιγότερες. Φυσικά, όταν περνάω µε πράσινο και οδηγοί έχουν σταµατήσει µε τα αυτοκίνητά τους πάνω στη διάβαση, τους βρίζω – κλασικός Έλληνας.
Περνώντας το Ζάππειο, προσπαθώ να µη βλέπω τα παρκαρισµένα αυτοκίνητα. Πουθενά στον κόσµο δεν έχει δοθεί µέρος πάρκου γι’ αυτοκίνητα. Η διαδροµή µέχρι τον Εθνικό Κήπο που θα στρίψω επιφυλάσσει ενίοτε εκπλήξεις: εύζωνες που σκυλοβαριούνται καθώς κάνουν δοκιµές παρέλασης, σκέιτερς, αδέσποτα…
Στον Εθνικό Κήπο, αν φύγω νωρίς από το σπίτι, προλαβαίνω να κάτσω σε ένα συγκεκριµένο παγκάκι δίπλα στα ρωµαϊκά αποµεινάρια. Είναι µία από τις εξαιρετικές πολυτέλειες της καθηµερινότητάς µου. Ανάλογα πάντα µε το χρόνο που έχω αλλάζω κάθε φορά µονοπάτια, διαβάζω τις ταµπέλες µε τις επιστηµονικές ονοµασίες των δένδρων (στον κήπο υπάρχουν 7.000 δένδρα και 40.000 φυτά) και την εποµένη προσπαθώ να τις θυµηθώ, όπως και σε ποιους είναι αφιερωµένα τα αγάλµατα.
Αγχολυτικό µάθηµα. Οι χελώνες κάτι ξέρουν και ζουν τόσα χρόνια.
Παιδική βιβλιοθήκη. Οµολογώ, ζηλεύω τους εργαζόµενους σ’ αυτή.
Σκηνή από την ταινία του Πανουσόπουλου «Μανία» εξ ολοκλήρου γυρισµένη στον Εθνικό Κήπο, µε µια τουρίστρια που µπαίνοντας σ’ αυτόν ζει µια πρωτόγονη εµπειρία (και µια ερωτική περιπέτεια µε τον Άρη Ρέτσο-Πάνα). Ωραία θα ήταν να συµβεί µια φορά κάτι τόσο περίεργο, αλλά το µόνο περίεργο που έχω τύχει είναι κάτι «τρελούς» που µονολογούν χειρονοµώντας.
Από τότε που πήρε υπό την προστασία του τον Εθνικό Κήπο ο σύλλογος «Οι φίλοι του Εθνικού Κήπου», ο κήπος λάµπει –αντίθετα µε το Ζάππειο–και συνέχεια γίνονται εργασίες. Εδώ πρόσφατα φυτεµένα κυκλάµινα – έτσι παίρνεις και µαθήµατα φυτολογίας για το πότε πρέπει και ποια φυτά είναι τα κατάλληλα µε την εποχή να φυτευτούν.
Όποιοι µπουν από τη Βασιλίσσης Αµαλίας στον Κήπο θα φωτογραφηθούν µπροστά στο ηλιακό ρολόι, το ίδιο και όσοι βγαίνουν. Εδώ το ρολόι δείχνει 12.30.
Έξοδος από την είσοδο της Βασιλίσσης Αµαλίας, στροφή δεξιά και το χειµώνα οπωσδήποτε περνάω πάνω από τη σχάρα του µετρό για το ζεστό της αέρα – το καλοκαίρι την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Ο χώρος µπροστά από το Μνηµείο Αγνώστου Στρατιώτη (έργο του Εµµανουήλ Λαζαρίδη, 1928-1932) έχει σχεδόν πάντα κόσµο. Μέχρι πρότινος τουρίστες που περιµένουν να φωτογραφίσουν την αλλαγή φρουράς. Τον τελευταίο χρόνο έχει κυρίως απεργούς. Νοµίζω πως έχω δει εκεί συγκεντρωµένες όλες τις κοινωνικές/ επαγγελµατικές οµάδες να διατρανώνουν την αντίθεσή τους. Αν κλείσεις τα µάτια και ακούσεις αυτά που µεταδίδουν τα µεγάφωνα, νοµίζεις πως έχουν µείνει οι χθεσινοί. Τι να κάνουµε; Ένας είναι ο… εχθρός, τα νέα οικονοµικά µέτρα. Πάντα κοιτάζω στη Βουλή αν έχουν ανοίξει τα 3 παράθυρα στον πρώτο όροφο. Τι στο καλό; Φωτοφοβία έχουν αυτοί που έχουν από πίσω το γραφείο τους ή τα έχουν κλείσει µε καµία ντουλάπα;
Μπαίνοντας στην Πανεπιστηµίου η πρώτη στάση είναι στο πρώτο περίπτερο για διάβασµα τίτλων εφηµερίδων. Συνήθως πάντα περπατάω στο δεξί πεζοδρόµιο, γιατί έχει σκιά. Τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί οι ζητιάνοι. Καινούργιο δίληµµα. Ποιος έχει πραγµατική ανάγκη και ποιος κοροϊδεύει. Το καταλαβαίνεις από τις ταµπέλες που κρατούν µε τα ανορθόγραφα ελληνικά, όλα γραµµένα από τον ίδιο άνθρωπο. Υπάρχουν, όµως, κι αυτοί που έχουν πραγµατική ανάγκη και τότε; Σε αντιδιαστολή, αν κοιτάζεις ψηλά, ανακαλύπτεις πως η Πανεπιστηµίου φιλοξενεί κτίρια των σπουδαιότερων αρχιτεκτονικών τάσεων.
Πάντοτε στο Νοµισµατικό Μουσείο υπάρχουν έκπληκτοι τουρίστες να φωτογραφίζουν στα κάγκελα τις σβάστικες. Όχι, η πρώην κατοικία του Τσίλερ δεν φιλοξενεί το σύµβολο γιατί έχει ταυτιστεί µε το ναζισµό, αλλά γιατί πρόκειται για ένα πανάρχαιο ιερό σύµβολο του ινδουισµού και του βουδισµού, ενώ συναντάται στους Πέρσες, στην αρχαία Ελλάδα και στους ιθαγενείς την προκολοµβιανή περίοδο.
Για αλλαγή στο αριστερό πεζοδρόµιο για χάζεµα των θαµώνων του Zonar’s. Λατρεύω τις κυρίες µε το λουλακί µαλλί και τα παλιά ταγέρ.
Το Atticα αναµφίβολα έχει τις πιο ευφάνταστες βιτρίνες της πόλης.
Χάζεµα στη βιτρίνα του Ελευθερουδάκη και του Παπασωτηρίου.
Πανεπιστήµιο Αθηνών, Εθνική Βιβλιοθήκη και Ακαδηµία. Η περιβόητη Νεοκλασική τριλογία της Αθήνας. Ιδανικός χώρος για ταινία εποχής. Έχει πλάκα όταν οι πτυχιούχοι φωτογραφίζονται κρατώντας ανθοδέσµες. Οι κατασκηνωµένοι Αφγανοί που ζητούν πολιτικό άσυλο σε βάζουν σε διαδικασία να πάρεις θέση για το µεταναστευτικό πρόβληµα – το οµολογώ άλλοτε είµαι µαζί τους και άλλοτε δεν µπορώ να ανεχτώ το µαξιµαλισµό των αιτηµάτων. Όµως, κάθε φορά που περνάω από την Τριλογία κοιτάζω στη στέγη της Ακαδηµίας το άγαλµα του Απόλλωνα του κιθαρωδού, που στηρίζεται σε ιωνικό κίονα. Κάποτε µου είχαν πει πως τα πόδια του δεν έχουν σωστή στάση, επίτηδες, γιατί πολλοί από τους γλύπτες της αρχαιότητας δηµιουργούσαν ένα επίτηδες λάθος προκειµένου να µη ζωντανέψει το άγαλµα. Όσες φορές και να έχω δοκιµάσει τη στάση του σώµατος δεν έχω καταλάβει το λάθος. Το τελευταίο διάστηµα µε πιάνει θλίψη µε το πώς κατάντησαν τα µαρµάρινα κολονάκια στην είσοδο του µετρό, αφού αντιµετωπίζονται σαν λατοµεία εξόρυξης πετρών στις διαδηλώσεις, ενώ µου φτιάχνει το κέφι η µπάντα µε τα χάλκινα (στη φωτό ένα από τα πνευστά κάνει διάλειµµα), κέφι που το συµµερίζεται και ο περισσότερος κόσµος που στέκεται να τους ακούσει.
Την Ιπποκράτους τη βαριέµαι. Το δεξί πεζοδρόµιο µε τη σκιά συνήθως µυρίζει αµµωνία. Το αριστερό δεν έχει κανένα ενδιαφέρον – αν τύχει να περνάει και σχολείο για την Εθνική Λυρική, αναγκάζεσαι να κατεβείς στο δρόµο. Το ενδιαφέρον εµφανίζεται στην Ακαδηµίας, όπου µπορείς να χαζέψεις φωτογραφίες στους κινηµατογράφους Όπερα και Έλλη.
Έφτασα. Ωχ, δουλειά, µέχρι την επιστροφή και τη διαδροµή στο ανάποδο να προσφέρουν µία τελείως διαφορετική εικόνα από την πρωινή.
15°
