Στη Βουλγαρία τα σκυλιά δεν κάνουν «γάου-γάου» ή «γάβου-γάβου», αλλά «μπάου-μπάου». Το ξέρω γιατί έχω φίλη Βουλγάρα με δικό της σκύλο που τα παιδιά μου έμαθαν ότι κάνει μπάου-μπάου κάθε φορά που γαβγίζει… με αποτέλεσμα να φωνάζουν τα αθηναϊκά σκυλιά «μπάου-μπάου» και να με φέρνουν στη δύσκολη θέση να εξηγώ ότι, πράγματι, έτσι κάνουν τα σκυλιά στη Σόφια, ίσως και στα περίχωρα.
«Και γιατί δεν κάνουν γαβ-γαβ τα βουλγάρικα σκυλιά;» με ρώτησε μια καλοβαλμένη κυρία με τσουπωτό σκυλάκι σήμερα. «Επειδή έχουν μεγαλώσει στη Βουλγαρία» εξήγησα, και άρχισα να επεκτείνομαι με την προθυμία μαμάς που σκουντάει καρότσι διδύμων, της έχει βγει η γλώσσα και ευχαρίστως κάνει διάλειμμα, «όπως στην Αμερική, όταν χτυπάνε το κεφάλι τους δεν λένε “ωχ” ούτε “ωγαμώτοκεφάλιμου”, αλλά “ντόιιινγκκκ”. Στη Γαλλία μπορεί να λένε “ντουπέ” από το “ντουπ’” και στην Ολλανδία “πιάσε μια τζιβάνα”, ποιος ξέρει;».
Η κυρία κρατούσε το μίνι-σκυλάκι-με-παλτό, από αυτά που και να θέλουν δεν θα καταφέρουν ποτέ να κάνουν μπάου-μπάου. Τα παιδιά μου κοίταζαν το σκυλάκι με περιέργεια. Το σκυλάκι κοίταζε ψηλά με ψιλο-περιφρόνηση.
«Κι αν ένα σκυλάκι ελληνικής καταγωγής πάει στη Βουλγαρία, γαβγίζει με αυτό τον τρόπο; Μπάου-μπάου;» επέμενε η κυρία. «Μα είναι σωστό αυτό;»
Ακόμη κι εγώ, που άνετα συζητούσα τρία τέρμινα για τις γλωσσικές επιδόσεις των κατοικίδιων, αναρωτήθηκα αν η κυρία τα έχει τετρακόσια ή μήπως έχουν ξεφύγει τίποτα ρέστα. Έκανα «ντόιιιινγκ» από μέσα μου, ενώ το σκυλάκι έκανε τσίσα του στη ρόδα του καροτσιού μας… Ό,τι προαιρείται ο καθείς.
Το περασμένο βράδυ είχα πάει στο “Αpsendi” όπου έφαγα ωραία σουβλάκια κοτόπουλο Yakitori και τραγανά σπανακοπιτάκια με υπέροχη γλυκιά σαλάτα… το “Αpsendi” το έχει ο κύριος Θάνος Πετμεζάς, που κάποτε είχε το υπέροχο “La Fenice” και ακόμα πιο κάποτε το “Illusion”, που δεν το πρόλαβα αλλά έχω ακούσει τα καλυτερότερα. Ο κ. Πετμεζάς έκανε παρέα με τον Αλέξανδρο Ιόλα, τον Μιχάλη Πολατώφ και τον Ντίμη Κρίτζα (ίσως) κι έχει περιποιηθεί στα μαγαζιά του όλες τις διεθνείς σταρ που πέρασαν από την Αθήνα στα seventies και eighties. Είναι από τις προσωπικότητες της νύχτας που τα περιοδικά σκοτώνονται να κλείσουν συνεντεύξεις («πείτε μας με λίγα λόγια τι θυμάστε από τα sixties», «αληθεύει ότι είχατε σχέσεις με τη Μία Φάροου/μία θεία της;;» κ.λπ.) – για την ακρίβεια δεν είναι «της νύχτας» επειδή ο χαρακτηρισμός θα του έπεφτε λίγος: είναι της αθηναϊκής ζωής, γενικά. Έστησε και δούλεψε μαγαζιά πολύ εστέτ και συνεχίζει να κάνει το ίδιο. Αλλά προσαρμοζόμενος στην εποχή, λες και ξεκίνησε σήμερα.
Το “Αpsendi”, εκτός από όμορφο, λιτό και φιλικό, έχει live κάθε Πέμπτη βράδυ (τους Cabin 54 και τους 1550). Κάθε Τρίτη το διάσημο animateur Διονύση Ζάχο, που δυστυχώς δεν ξέρω τι κάνει αλλά λένε ότι σκίζει, και μπράβο του. Κάθε Τετάρτη φιλοξενεί μια εκδήλωση για το Χαμόγελο Του Παιδιού. Τις Κυριακές ξεκινάνε από το απόγευμα γνωστοί dj(s) (Κάκος και Κυριάκος)… και γενικά, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη ο κ. Πετμεζάς. Το φαγητό ήταν πολύ καλό και αυτός που πλήρωσε δεν κιτρίνισε καθόλου όταν ήρθε ο λογαριασμός, άρα οι τιμές είναι λογικές.
Μια (άλλη) μέρα σταμάτησα στο καινούργιο “Leo’s” που έχει ανοίξει στη γωνία της Κηφισίας, ακριβώς πριν το πατροπαράδοτο «Αθήναιον». Είναι μεγάλο, φωτεινό, με τραπέζια ημι-έξω και μοντέρνα διακόσμηση, σαν νεο-ϋορκέζικο εστιατόριο στο λίιιιγο πιο σκούρο. Ήπιαμε τσάι εκεί, από περιέργεια κι επειδή μια ζωή πηγαίνουμε στο «Αθήναιον». Το “Leo’s”, λοιπόν, είναι σύγχρονο μαγαζί: δεν είναι ποτισμένο στην ελαφριά βαβούρα των κυριών-με-μπλε-μαλλί ή χωρίς-μαλλί, δεν έχει σκόρπιες παρέες μεγάλων σε ηλικία πελατών που μιλάνε ελάχιστα δυνατότερα απ’ όσο χρειάζεται επειδή ακούνε ελάχιστα λιγότερο απ’ αυτούς που μιλάνε σιγά (γκέγκε;)... έχει νέο κόσμο, κυρίες που μόλις ψώνισαν στο διπλανό “Gap” με το πιο αργό ασανσέρ της Αθήνας. Άνθρωποι που πήγαν για μια δουλειά σε κάποια από τις γύρω τράπεζες και πίνουν τον καφέ τους, είτε τελείωσαν με τη ρημάδα την τραπεζο-δουλειά είτε όχι. Μπήκαν τα λεφτά; Δεν μπήκαν; Οι περισσότεροι δείχνουν να μη χολοσκάνε ιδιαίτερα, άρα μπήκαν, άρα αγνοείται η τύχη τους.
To “Gap” τώρα: έχει ωραία παιδικά ρουχαλάκια και σπορ πράγματα για έφηβους «κάθε ηλικίας», όπως θα έλεγα αν δεν βαριόμουν. Αλλά όσα έβγαλε σε προσφορά και δεν πουλήθηκαν, τα ξανα-βάζει στα ράφια με τις παλιές, προ-εκπτωτικές τιμές… που είναι από απίστευτο έως κουλό, ούτε οι πωλήτριες δεν μπορούν να στο δικαιολογήσουν. Είναι σαν τα ελληνόσκυλα που πάνε στη Βουλγαρία για σκυλοσκί και αρχίζουν να γαβγίζουνε «μπάου-μπάου» – γυρνάνε στην Ελλάδα μετά και δεν τα καταλαβαίνει η αφεντικίνα τους.
Φαντάσου να πηγαίνανε στην Ελβετία. Όπου τα σκυλιά δεν γαβγίζουν, γιατί αν τολμήσουν να βγάλουν κιχ, οι Ελβετοί τα βάζουν κάτω και τους σαπουνίζουν το στόμα…
19°
