…Ξεκίνησε πρόσφατα, όπως θα σας διαβεβαιώσει και ο Μπαγκς Μπάνι. Όλα θα πάνε πρίμα γιατί ο Λαγός είναι κυριλές και ιδανικός οικοδεσπότης στο κινέζικο ωροσκόπιο. Ή μπορεί να λέω μπούρδες. Αλλά πόσο killer μπορεί να είναι ένας λαγός στο φινάλε;
ΗΠρεσβεία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας οργάνωσε ένα ωραίο σόου, το «Ανοιξιάτικο Φεστιβάλ», στο θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών για να γιορτάσει τη Χρονιά του Λαγού: δεν με κάλεσε η ίδια η πρεσβεία με τα χεράκια της, αλλά φίλη Κινέζα. Οι performers ήταν έφηβοι μαθητές και μαθήτριες της σχολής RDFZ του Πεκίνου, και η RDFZ είναι «ένα πρότυπο σχολείο που σέβεται την προσωπικότητα του μαθητή και βοηθάει στο να αναπτύσσονται οι δυνατότητές του».… Όλα αυτά, που σας φαίνονται σαν μεγάλη εισαγωγή, δεν μας προετοίμασαν καθόλου για το θέαμα, που ήταν κα-τα-πλη-κτι-κό, υπέροχο και ΟΥΑΟΥ: τα μπαλέτα, τέλεια συγχρονισμένα και με κομπλικέ χορογραφίες, μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Τα «σκετς» πολεμικών τεχνών επίσης. Τα τραγουδιστικά σόλο ήταν μοναδικά. Και τα παιδιά στη σκηνή –καμιά πενηνταριά πιτσιρίκια κατευθείαν από το διάσημο σχολείο τους στο Πεκίνο– τα παιδιά, λοιπόν, είχαν λαμπερά πρόσωπα, φωτεινά χαμόγελα, τρομερή πειθαρχεία και… και… δεν έχω λόγια. Ταλέντο; Χάρη; Τελος πάντων ήταν σούπερ, χρόνια είχαμε να δούμε τόσο καλές performance, μπράβο τους. Δηλαδή ένα μέσο 15χρονο ελληνάκι σε τσιγαρίζει για να συρθεί από το δωμάτιό του ως την κουζίνα, πώς κατάφεραν να τα εκπαιδεύσουν όλα αυτά τα μικρά να κάνουν καταπληκτικότητες, δεν το χωράει ο νους μου…
Η Χρονιά του Λαγού λοιπόν θα είναι ήρεμη, γαλήνια και οικογενειακή, ακόμα κι αν οι μισές οικογένειες διαλυθούν για να δώσουν τη θέση τους σε άλλες (οικογένειες) ή σε μπάτσελορ πάρτι. Υποτίθεται ότι είναι χρονιά ύφεσης, αλλά βέβαια δεν είμαι και ο Χο Τσι Μινχ /Μάο Τσε Τουνγκ/ Τζάκι Τσαν, κι αυτό που παθαίνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι, που τα ξέρουμε όλα άπαξ κι έχουμε γράψει ένα σχετικό άρθρο, ας περάσει ξώφαλτσα αυτή τη φορά. Η αλήθεια είναι ότι ναι, έγραψα κάποτε άρθρο για τα κινέζικα ζώδια – σιγά που θα μου ξέφευγε, εδώ έχω γράψει άρθρο για ένα σπάνιο αητό της Θράκης που δεν θυμάμαι ούτε φτερούγα του. Όπως με τον αητό, έτσι και με τα κινέζικα ζώδια: συγκράτησα μόνον ό,τι με αφορά (γι’ αυτό τον αητό τον έκανα delete, που μπορεί να ’ταν και γεράκι όσο το σκέφτομαι, αλλά σίγουρα όχι Τουίτι). Ο Λαγός δεν με αφορούσε, αν και έδειχνε συμπαθητικό ζώδιο «με ανεπτυγμένες ικανότητες οικοδέσποινας»… αυτό το χαρακτηριστικό μού κόλλησε, γιατί πώς να είναι άραγε οι υποανάπτυκτες ικανότητες οικοδέσποινας; Σου τραβάει το τσουλάκι όταν μπαίνεις και πέφτεις ανάσκελα; Μετά σου λέει «σσσόρι αγάπη» και σε πετάει σ’ ένα βρεγμένο σαλόνι ενώ σου σβήνει το τσιγάρο στο μάτι; Κι αφού έχει νερά κάτω για δεν το ρίχνει στο πάτωμα; Το τσιγάρο λέμε.
Πήγα επίσης στο “The sweet spot”, ωραίο ζαχαροπλαστείο με στιλ. (Το) “The sweet spot” συνεχίζει την αμερικάνικη παράδοση με κλασικό κέικ καρότο, cup cakes, cookies και μπιχλιμπιδωτά μπισκοτάκια. Τα μπισκοτάκια δηλαδή είναι στολισμένα με χρωματιστό γλάσσο και με φαγώσιμες χαντρούλες κολλημένες απάνω σε σχήματα (παπουτσάκια, μπάλες, λουλούδια, πεταλούδες κ.λπ.) που τρελαίνουν τα πιτσιρίκια. Δεν είναι φθηνά (τα μπισκότα, από € 3-6 το κομμάτι), αλλά τόσο όμορφα που λυπάσαι να τα φας… καλά, το κέικ το τρως στη ζούλα, όμορφο-ξεόμορφο, όπως και τα κουλουράκια, και τα γεμιστά τσουρέκια και τα τρουφάκια. Κρατάς ένα μπισκοτάκι για να χαρούνε τα παιδιά. Μετά σηκώνεσαι τη νύχτα και το τρως. Ας χαρούνε με κάτι άλλο κι αυτά τα σκασμένα.
Στο ίδιο θέμα, αγόρασα τα φθηνότερα παιδικά ρούχα στο Carrefour – μπλουζάκια-παντελονάκια της Disney με πριγκίπισσες, πολεμιστές, αυτοκίνητα, γενικά ήρωες ταινιών, ελάχιστα cheesy, αλλά με 2-10 ευρώ το κομμάτι, φτιάχνεις γκαρνταρόμπα στο σπλάχνο σου. Ελπίζω να μην έχουν εξαντληθεί μέχρι να αρπάξετε την εφημερίδα με νύχια και με δόντια, τουλάχιστον να ’χουν απομείνει μερικά παιδικά μια και τσακίσατε (κι εσείς!) τα μπισκότα.
Μετά αγόρασα μπότες πλαστικουίτες από το “Shooz!” (€ 30) και ένα ζευγάρι Sketchers πλατφόρμες σε ανάλογη τιμή (τσέτουλο). Και παιδικές γαλότσες από το διπλανό “Verona”, που νομίζεις ότι θα σου σερβίρει πουτανέσκα αλλά πουλάει πατούμενα. Η Πεντέλης είναι γεμάτη παπουτσάδικα, κυρίως αυτά με τα φθηνά, που έχουν γίνει σχεδόν της μόδας. Κάποτε είχανε παλιακά μοντέλα, κάτι ανάμεσα σε γόβες θεούσας και παντόφλες Γερμανής κρυφαδερφής, αλλά έχουν εξελιχθεί, βρίσκεις μάλιστα και «προχώ» μάρκες. Σιχαίνομαι την έκφραση (προχώ), όπως και τους ανθρώπους που είναι εξαιρετικοί οικοδεσπότες και σου ζαλίζουν τον έρωτα με μονο-γραμμένες χαρτοπετσέτες, αριθμημένες θέσεις φαγητού, napkin rings και άλλες περιττολογίες, λες κι είναι Εγγλέζες αρραβωνιάρες του Πρίγκιπα Χάρυ ενώ είναι απλές ψωνάρες… αλλά στη Χρονιά του Λαγού θα έχουν την τιμητική τους, οπότε ας αρχίσω το γλύψιμο γιατί ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΙ ΛΑΓΟΙ, που ξεκινάνε τη χρονιά τους γυαλίζοντας τα ασημικά με φούρια. Ζήτω ο Ρότζερ Ράμπιτ και τέτοια…
10°
