«Η εφορία μού πήρε όλα τα λεφτά και μ’ άφησε να λιάζομαι», Ή “Lazing on a sunny afternoon” λένε The Kinks. Το έλεγαν πριν πολλά χρόνια, αλλά ακόμα ακούγεται. Κι ακόμα είναι επίκαιρο. Κι ακόμα τεμπελιάζουμε πότε-πότε τα απογεύματα με ήλιο, χωρίς λεφτά, πλην όμως (σνιφ) με ελπίδα…
Αυτό το φτερωτό ζουζούνι λοιπόν δεν είναι σκόρος αλλά ελπίδα: για φαντάσου. Πάνω που ετοιμαζόμασταν να το κάνουμε χαλκομανία με το μυγοχάφτη. Γιατί μπορεί να μην απολαμβάνουμε ηλιόλουστα απογεύματα με απλωμένη την αρίδα μας, μας παίρνουν όμως τα πάντα – αν όχι η Εφορία με τσαμπουκά, τότε με έμμεσους φόρους, αυξήσεις και απανωτές κατραπακιές: είναι όπως στις σχέσεις, που άπαξ και σου πάρει τον αέρα ο άλλος σε ισοπεδώνει αλύπητα γιατί είσαι σκουπίδι. Δεν έχεις προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στο κοινωνικό σύνολο εδώ και χρόνια, λες μαλακίες, έχεις ηλίθιες απορίες και ασχολείσαι μόνο με μπαναλιτέ. Δεν μπορεί, θα τα έχετε ακούσει όλα αυτά (ή ανάλογες χαριτωμενιές) αν είστε άνεργος/υποαπασχολούμενος/παντρεμένος καιρό, αν είστε φρέσκια μαμά που δεν καταφέρνει να ξαναμπεί στον επαγγελματικό στίβο, ή αν είστε απλώς φτωχομπινές. Με την έννοια ότι αν είστε πολυεκατομμυριούχος (1) κανένας δεν τολμάει να σας λέει τέτοια για να μην τον φουντάρουν από το κότερο, (2) δεν έχετε λόγο, ολόκληρη κληρονόμος, να κάθεστε να λούζεστε τον διπλανό σας με τον ωραίο του χαρακτήρα, και (3) όλοι σας μισούνε έτσι κι αλλιώς κι εύχονται βγαίνοντας να μαγκώσετε το πουλί σας στην πόρτα.
Δηλαδή το να είσαι σε δεινή θέση μη-καριέρας σε βάζει αυτόματα και στην εξίσου στριμόκωλη θέση «βαράτε με κι ας κλαίω». Σε βλέπει πεσμένο ο κάθε περαστικός και σε κλωτσάει τάχαμου αφηρημένα, γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και γιατί η ζωή είναι σκληρή. Άρα συμφέρει να είσαι πολυεκατομμυριούχος, ε; Απορώ πώς δεν το σκεφτήκαμε τόσο καιρό…
Αααααχ. Με αναστεναγμό (άσχετο) πήγαμε στο “P-Box” στο ξενοδοχείο “Periscope”, όπου στην κουζίνα δημιουργεί ο πολυβραβευμένος Χριστόφορος Πέσκιας. Το φαγητό είναι ωραίο, με ορισμένα πιάτα πολύ σούπερ και με καλές τιμές – μας κέρασαν άλλοι και δεν ξέρω πόσα πληρώσανε, αλλά στο μενού τα πιάτα άρχιζαν από 8 μέχρι 28 ευρώ, άρα δεν ήταν «Παναγιά μου βόηθα», κάθε άλλο. Είναι μικρό, απλό εστιατόριο με τζαμαρία πάνω στη Χάρητος, στη λογική του “P-Box” της Κηφισιάς. Αν πάτε, να δοκιμάσετε τη σαλάτα με λάδι τρούφας και το Κοτόπουλο Ταντούρι, όπως και την Καμένη Ρέγγα… οι ονομασίες των πιάτων είναι περίεργες και μάλλον τις θυμάμαι λάθος τώρα, οπότε μην κολλήσετε, δοκιμάστε πολλά για ποικιλία γεύσεων. Το “P-Box” είναι κλασικό κολωνακιώτικο εστιατόριο που θα γίνει στέκι, αν δεν έχει ήδη γίνει. Και ο Πέσκιας είναι μεγάλος σταρ, όχι μόνο τηλεοπτικός.
Lazing on a summer afternoon… μου κόλλησε τώρα το τραγούδι κι αισθάνομαι το μυαλό μου να γίνεται σιγά-σιγά τσουρέκι, πράγμα καθόλου δύσκολο αυτή την εποχή: αν δεν δουλεύεις σκληρά σε επίπεδο λατομείου, αισθάνεσαι το μυαλό σου να φουσκώνει σαν ζύμη πάνω σε καλοριφέρ γιατί σκέφτεσαι συνέχεια (1) τι να κάνεις για να τη βγάλεις, (2) τι να κάνεις για να μη σε θεωρούνε παράσιτο στο φτερό του καρχαρία όπου χορεύεις (ντιριντάχτα) και (3) τι να κάνεις για να βγεις από το λούκι. Τελικά δεν κάνεις τίποτα και καταλήγεις κάποιο ηλιόλουστο απόγευμα (ε; ε;) αραχτός σε καφετέρια να κοιτάζεις το άπειρο πυροβολημένος εντελώς, αλλά, οκέι, αυτά έχει η ζωή/εφηβεία/κλιμακτήριος/θητεία/ανεργία/στάση εργασίας/μακροχρόνια σχέση/αριστερά/ομοφυλοφιλία/κάθε πικραμένη, και πάει λέγοντας. Την υγειά μας να ’χουμε κ.λπ., κ.λπ.
Το σιρκουί εστιατορίων ολοκληρώνεται με το “Breeze café” στην πλατεία Αγίας Παρασκευής, ένα μαγαζί που μοιάζει απ’ έξω με επαρχιακή καφετέρια, ψιλο-μπάζει, και γενικά δεν υπόσχεται καταπληκτικά πράγματα. Αλλά τα φαγητά του είναι επιπέδου υψηλής γαστρονομίας στα καλά καθούμενα, χωρίς να χτυπάνε κλαπατζίμπαλα και χωρίς να σε κομπλάρουν καθόλου. Το “Breeze café” είναι ανοιχτό όλη μέρα, έχει καταπληκτικές σαλάτες (αλλά όταν λέμε καταπληκτικές, καμία σχέση με τις σαλάτες του μέσου εστιατορίου πλατείας) και ό,τι φάγαμε ήτανε «μια πολύ (πολύ-πολύ) ευχάριστη έκπληξη» – ξέρω ότι η φράση είναι «παράτα μας», απλώς ταιριάζει γάντι. Πώς αλλιώς να περιγράψεις ένα εστιατόριο που δεν το πιάνει το μάτι σου, είναι σχετικά φθηνό και σε ταΐζει λες και είσαι όχι απλά πολυεκατομμυριούχος γευσιλάγνος αλλά και απόγονος του Αλαίν Ντυκάς; Της Αννί Ζυραντό; Του Λουί Ντεφυνές; (Ότι και καλά όλοι αυτοί είναι Γάλλοι με ονόματα που έχουν ύψιλον, άρα καλοφαγάδες, άρα ναι. Μπούρδα. Σόρι. Το κόβω.)
On a sunny afternoon πάντως, για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα, και τι ωραία που σκάρωσε το τραγουδάκι ο Ρέι Ντέιβις το μακρινό 1967, που εμείς εδώ φεσωνόμασταν τα τανκ: όλα δείχνουν τέλεια μερικές φορές όταν πετυχαίνεις το σωστό απόγευμα, τη σωστή λιακάδα, στη σωστή καφετέρια. Ακόμα και με τη λάθος παρέα, είσαι τζάμι, τζετ, κομπλέ, μια χαρά. Ένα απόγευμα χρειάζεται όλο κι όλο για να ’ρθεις στα ίσα σου (αλλά τώρα που το σκέφτομαι, με τη σωστή παρέα ισιώνεις πολύ πιο γρήγορα… ή και με ντιπ καθόλου παρέα, εδώ που φτάσαμε…).
Breeze café, food & drinks, πλατεία Αγίας Παρασκευής, 210 6009.092
9°
