1959. Ρατσιστικές αντιδράσεις ξεσπούν με αφορμή τη μετακόμιση μιας οικογένειας αφροαμερικανών στο ειδυλλιακό αλλά κατάλευκο (από το χρώμα των κατοίκων της) Suburbicon όμως η οικογένεια των Λοτζ έχει άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει καθώς δύο άγνωστοι άντρες μπουκάρουν στο σπίτι τους και σκοτώνουν τη μητέρα του μικρού Νίκι.
Το πρωτότυπο σενάριο των αδελφών Κοέν που αφορά πραγματικά περιστατικά (οι ρατσιστικές αναταραχές στην Πενσιλιλβάνια του 1957) σε συνδυασμό με μια τυπική ...κοενική ιδέα –πως ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης μικροαστός φτάνει στο πιο αποτρόπαιο έγκλημα- ευτυχεί στα χέρια του Τζορτζ Κλούνι που το σκηνοθετεί με αστείρευτο κέφι και οίστρο. Ο χολιγουντιανός σταρ και παλιόφιλος του πιο ευφυούς διδύμου στην κινηματογραφική Αμερική, αφήνει πίσω του την μετριότητα του «Μνημείων άντρες» και επιστρέφει στις καλές εποχές των «Goodnight and good luck» και «Αι ειδοί του Μαρτίου», βάζοντας την σκηνοθετική τζίφρα του σε μια υποδειγματική από όλες τις απόψεις σάτιρα της αμερικανικής κοινωνίας.
Ο ρατσισμός είναι το επιμύθιο ενός δηκτικού και αιχμηρού σχολίου για την ταυτότητα του αμερικανού μικροαστού: υποκρισία, επίπλαστη ευτυχία, ηλιθιότητα που σκοτώνει, και πάνω από όλα κυνήγι της «επιτυχίας» με κάθε τίμημα. Υπάρχουν στιγμές που η κάμερα του Κλούνι οργιάζει έχοντας σε μεγάλη φόρμα τα υποκριτικά του όπλα: Ντέιμον και Μουρ δημιουργούν δυνατή σχέση αλλά το δέσιμο τους ολοκληρώνεται με τον ερχομό του δαιμόνιου ασφαλιστή Όσκαρ Άιζακ που μυρίζεται (όπως τους λέει κι ο ίδιος) την κομπίνα τους αλλά δεν μπορεί να εκτιμήσει σωστά το μέγεθος της ηλιθιότητας τους.
Βιτριολικό χιούμορ, γκροτέσκες καταστάσεις, χαρακτήρες από το...διάστημα, σκηνοθεσία που κεντάει για μια ταινία που στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σοβαρή -και άκρως πολιτική- από ότι δείχνει με την πρώτη ματιά.
21°
