Δεν διαβάσατε λάθος. Δεν μας αρέσει ο όρος «πολυπολιτισμικότητα», γι’ αυτό χρησιμοποιούμε τον όρο του υπερκείμενου τίτλου. Οι πολύ παλιοί μας αναγνώστες θα θυμούνται γιατί. Θα επανέλθουμε διεξοδικότερα επ’ αυτού άλλη στιγμή.
Δεν διαβάσατε λάθος. Δεν μας αρέσει ο όρος «πολυπολιτισμικότητα», γι’ αυτό χρησιμοποιούμε τον όρο του υπερκείμενου τίτλου. Οι πολύ παλιοί μας αναγνώστες θα θυμούνται γιατί. Θα επανέλθουμε διεξοδικότερα επ’ αυτού άλλη στιγμή.
Στο προχτεσινό κείμενο, που αφιερώσαμε στην συνήθη ακατάσχετη Τζημερολογία της Δικτατορίας του Κατιναριάτου (η οποία κάνει τα μικρά μεγάλα και τα μεγάλα μικρά), προαναγγείλαμε το σημερινό. Τότε το θέμα μας ήταν η εξυπνοφοβικότητα της ελληνικής κοινωνίας, τώρα είναι το ίδιο το αντικείμενο που προκάλεσε εκείνο τον ντόρο. Η πολυπολιτιστικότητα ως πρόβλημα της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.
Πάμε τώρα στην ουσία του θέματος που συνεχίστηκε μέσα από πλούσια αρθρογραφία. Μελάνι φυσικό και ηλεκτρονικό χύθηκε, αλλά η κατάληξη δεν ήταν εύκολη για το ποια είναι «η σωστή» θέση, η «αριστερή», η «φιλελεύθερη» κτλ. Εγκεφαλικοί χυμοί εντροπιάστηκαν καταλήγοντας στη μορφή του γαλακτικού οξέος, μα χαΐρι δεν βγήκε. Ο προβληματισμός ήταν ενδιαφέρων. Αλλά το θέμα δεν εξαντλήθηκε.
Παγκοσμιοποίηση και Εντροπία
Είναι δεδομένη η παγκοσμιοποίηση, ως προϊόν της τεχνολογίας και όχι μιας συνωμοτικής πολιτικής βούλησης, όπως πιστεύουν ευρέα ψεκασμένα μέρη της κοινωνίας μας. Μαζί της αναπτύσσεται και μια ροπή ομογενοποίησης του ανθρώπινου είδους. Δεν σημαίνει ότι αυτό θα συμβεί υποχρεωτικά, αλλά μια δυναμική προς τέτοια ομογενοποίηση άνοιξε και μας περιμένει.
Και φυσικά εδώ μπορεί εξ ίσου να εισαχθεί στη συζήτηση και η έννοια της εντροπίας, στην οποία θα πάει να κάτσει ομογενοποιημένη η παγκόσμια κοινωνία. Και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, όταν θα είναι «θερμοδυναμικά τελειωμένη» η κοινωνία του ανθρώπου. Ας αποτολμήσουμε αυτή την νεολόγα έκφραση για εκείνη την -ο μη γένοιτο- φάση, κατά την οποία η ομογενοποιημένη κοινωνία αποδιοργανώνεται πλήρως και καταλήγει. Γι’ αυτό ακόμα έχουν να ακουστούν πολλά.
Η δυναμική του ισλάμ
Λόγω της ευμάρειας και της σχετικής δημογραφικής χαλάρωσης τα «χριστιανικά» φύλα, που οδήγησαν από την Αναγέννηση ως εδώ, την εντυπωσιακή αναπτυξιακή περιπέτεια του Ανθρώπινου Πολιτισμού, μπαίνουν τώρα σε φάση γενικής ύφεσης. Και είναι ολοφάνερο ότι τώρα η (μικρή συγκριτικά με το πλήθος των κίτρινων φύλων, αλλά) υπερφιλόδοξη και δημογραφικά αναπτυσσόμενη βαρβατίλα του ισλάμ έχει ισχυρή αναθεωρητική δυναμική. Όσο και αν ακόμα δεν κατέχει το know how παραγωγής πλούτου.
Δεν είμαστε ειδικευμένοι στο ισλάμ, ώστε να μπορούμε με ασφάλεια να σας δώσουμε ανάλυση ολοκληρούμενη σε καθαρά συμπεράσματα. Όσο κι αν το ψάχνουμε επιφανειακά τόσα χρόνια, όσο κι αν ρωτήσαμε κάποιους που ξέρουν καλά, δεν οριοθετείται κατηγορηματικά ο χώρος του ισλάμ ως συνεκτική ομάδα με ξεκάθαρα χαρακτηριστικά. Υπάρχουν κάποιοι που μιλούν για θρησκεία αγάπης και περισσότεροι για δόγμα μίσους.
Εμείς δεν μπορούμε να ταξινομήσουμε το ισλάμ, λοιπόν, σε αυτά τα πεδία. Και μένουμε στα γνωστά. Ότι όπου η μεταφυσική ανησυχία καταλήγει σε βεβαιότητες που επιδιώκουν και την εξουσία της πολιτικής τους διαχείρισης, τότε έρχεται ανωμαλία. Όμως, αυτό δεν το παθαίνεις μόνο από θεολογικές θρησκείες, αλλά από κάθε είδους θρησκεία.
Ισλαμοφοβικότητα και ισλαμοεπιφυλακτικότητα
Για να μην χαρακτηρίζουμε πρόσωπα, προεξοφλώντας αυθαίρετα και τις αποχρώσεις των ιδεών τους, ας ορίσουμε τις διάφορες στάσεις που προκύπτουν από κάθε διαφορετική αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας. Υπάρχουν κάποιοι, που ζούνε κλεισμένοι στην γυάλα της ιδεολογικής λαστ γήαρ κοσμάρας τους και λένε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το ισλάμ, είναι αδέλφια μας, αλήτες, πουλιά.
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, αυτή την αντιμετώπιση προτείνουν και οι «αριστεροί» και οι υπερφιλελεύθεροι, ξεκινώντας από εντελώς διαφορετικές εκκινήσεις. Από τριτοδιεθνιστικό κοσμοπολιτισμό οι μεν, από απαρέκκλιτη προσήλωση στην αξία της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων οι δεύτεροι.
Υπάρχουν κάποιοι άλλοι που φοβούνται πολύ το «Μωαμεθάνιο», έτσι δημιουργείται το ρεύμα της Ισλαμοφοβικότητας, η οποία δεν είναι καλός σύμβουλος. Γιατί κάθε φοβικότητα και αποπροσανατολίζει και πανικοβάλλει. Χρειάζεται προσοχή στη διαφορά μεταξύ του να δείξεις ένα σοβαρό πρόβλημα και να το τραβήξεις από τα μαλλιά για να ακουστούν δυνατά οι καμπάνες που βαράς.
Όχι στην Ισλαμοφοβία, λοιπόν, σημαίνει ότι δεν φοβόμαστε μήπως ζούνε ανάμεσά μας ενάμισυ δισεκατομμύριο τρελοί ισλαμοφασίστες με ξυραφάκια, που τρέχουν ξοπίσω από τα κορίτσια μας για να τους πετσοκόψουν τις κλειτορίδες. Γιατί οι ψυχονευροπαθείς του ISIS και άλλων παρόμοιων πυροβολημένων οργανώσεων είναι μια πραγματικότητα πολύ σκληρή, αλλά για την ώρα ευτυχώς πολύ μικρή και όχι τόσο ισχυρής επιρροής.
Χρειάζονται όμως παρακολούθηση ως φαινόμενο. Αυτό σημαίνει ότι δεν κάνει κακό να υπάρχει μια ισλαμοεπιφυλακτικότητα ως φίλτρο στην ανάγνωση της πραγματικότητας από τον δυτικό πολιτισμό. Όσοι είναι επιφυλακτικοί απέναντι στη δυναμική του ισλάμ, αποτελούν την τρίτη και μικρότερη (από τις δύο προηγούμενες) κατηγορία. Δεν είναι όλο το ισλάμ ISIS, αλλά χρειάζεται πολλή σκέψη για όλα αυτά που μπορεί δυναμικά να φανταστεί ένα δυτικό μυαλό. Είναι χρήσιμο να προβάλλουμε στο ορατό μας μέλλον τρομακτικές εικόνες σαν και αυτές που φαίνονται εδώ therightscoop.com/horrible-isis-murders-1500-pows-in-a-brutal-display-of-violence-nsfw/.
Πολυπολιτιστικότητα και κορρεκτίλα
Δεν είναι η «πολυπολιτισμικότητα» το αντίθετο της κοινωνικής συνοχής, ούτε και τερατωδία. Αυτή η εντύπωση έχει μείνει, γιατί οι πρωτοπόροι που (καλώς) εισήγαγαν κάποτε την έννοια multiculturalism, κάποια στιγμή την ξεχείλωσαν. Καλός ήταν ο σεβασμός στις παραδόσεις των επήλυδων ξένων, αλλά όχι και να μην τολμάς να κυκλοφορήσεις στην γειτονιά, όπου γεννήθηκες, μεγάλωσες και δημιουργείς επί δεκαετίες, μην τυχόν και καταπιέσεις την κόρη του μετανάστη.
Αλλά κάποια στιγμή η πολιτική ορθότητα που επέβαλε αυτή την υπέροχη πρωτοφανή δημοκρατία αυτονομήθηκε και ξέφυγε, στρεβλώνοντας το υπέροχο αξιακό αγαθό του multicultural χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Έτσι φτάσαμε να ψαχνόμαστε πώς θα διαχειριστούμε τις μπούρκες, που βλέπει κανείς στις εξόδους των σχολείων του Παρισιού…
Άλλο, λοιπόν, η πολυπολιτιστικότητα και άλλο η πουριτανική καλβινιστική πολίτικαλ κορρεκτίλα, που την ρυθμίζει, εγκλωβίζοντας σε υπερβολές που καίνε τους ρελέδες. Όταν δημιουργούνται προβλήματα, από την θρησκευτικά προσηλωμένη υπακοή στους θεσπισμένους κανόνες, τότε τους αναθεωρείς. Εν πάση περιπτώσει η πολυπολιτιστικότητα έχει δύο ορθοπρέπειες που πάνε η μία με το γράμμα και η άλλη με το πνεύμα. Όταν δεν διαλέγουμε τη δεύτερη, θα έχουμε προβλήματα.
Φιλελευθεριάζοντες και δημογραφικό κρεσέντο του ισλάμ
Μια ακόμα κορρεκτίλα, που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα με την υπεραισιόδοξη αυτοπεποίθηση του καλού του μύλου που όλα τα αλέθει, είναι αυτή του υπερφιλελεύθερου laissez faire (κάποιοι αυτό το λένε και Νεοφιλελευθερισμό). Αφήστε τον καθένα να κάνει ό, τι θέλει και μην επιβάλλετε ρυθμιστικούς κανόνες, που καταστέλλουν τη δημιουργική ελευθερία, λένε. Χωρίς τέτοιους κανόνες όλα διορθώνονται από μόνα τους.
Συνήθως ναι, απαντάμε. Όχι πάντα, όμως! Υπάρχουν κάποιες οριακές καταστάσεις, οι οποίες δεν «διαβάζονται» από αυτή την φιλελευθεριάζουσα λογική. Και αυτό, με λίγα λόγια μας λέει ότι ωραία είναι τα μεγάλα φιλελεύθερα λόγια. Αλλά όταν έχεις μια κοινωνία, στην οποία δεν επιθυμείς να περιορίσεις την ελευθερία κάποιου εξαθλιωμένου τμήματός της να γεννοβολάει αβέρτα, τότε δημιουργούνται προβλήματα.
Και γιατί είναι σύνολο νεοεισερχομένων στοιχείων με ισχυρή βούληση να επιβάλουν τα πολιτιστικά τους καπρίτσια. Και γιατί αυτό αναπτύσσεται δημογραφικά με χίλια, ενώ το γηγενές στοιχείο είναι δημογραφικά «χαλαρό» και στάσιμο. Και γιατί οι πολώσεις και η φοβικότητα των παλιών εξάπτουν πάθη και οι πολλαπλασιαζόμενοι επήλυδες μπαίνουν στον πειρασμό να εξαφανίσουν τους κακούς παλιούς.
Είναι ολοφάνερο πού αυτό οδηγεί. Σε μια αυριανή κοινωνία στην οποία το μη ισλαμικό κομμάτι θα είναι θλιβερή μειονότητα. Δέκα χρόνια κοντεύουν αφότου ξεκίνησε η κουβέντα για το τρομακτικό σενάριο περί Ευραβίας. Πολύ αφελής η κορρεκτίλα που το αγνοεί, όσο επικίνδυνη είναι η ισλαμοφοβία που το ενισχύει.
Κανένα εθνικό κράτος δεν δέχεται την σταδιακή και κάποτε ραγδαία μετατροπή του σε ένα τόπο, όπου κάποτε δεν θα ακούγεται η εθνική του γλώσσα. Αν τα πράγματα φτάσουν σε αδιέξοδο και όλοι καταλαβαίνουμε ποιο μπορεί να είναι αυτό, για κάθε κοινωνία ανάλογα με τα ίδια όριά της, τότε μπορεί και να χρειαστεί η επιβολή ορίου στις γεννήσεις… Ακούγεται τρομακτικό αυτό, απλώς είναι ένα ενοχλητικό σενάριο που μπορεί κάποτε να χρειαστεί να ενεργοποιηθεί. Αλλιώς, αν όχι, θα μας το θυμίσουν ορδές ναζί που θα απειλούν τις πύλες των ευρωπαϊκών χωρών, ως σωτήρες απέναντι στον αφανισμό των εθνών…
Αν, ας πούμε, κάποια μέρα συνειδητοποιηθεί ότι η Γαλλία έχει δέκα πέντε εκατομμύρια ισλαμιστές αφρογάλλους, θα περιμένει πολύ για να ξεσαλώσει η Μαρίνα του Λεπέν; Θα λάβει μέτρα η Γαλλία, λοιπόν, πριν συμβεί κάτι τέτοιο. Κάτι ανάλογο σημαίνει να μετρηθούν στην Ελλάδα τρία εκατομμύρια ισλαμιστές μετανάστες που έχουν ελληνοποιηθεί πλασματικά χωρίς καν να μιλούν ελληνικά. Και ως κλειστή κοινωνική ομάδα, που φέρει αποκλειστικά και ακέραια την μητρική της κουλτούρα, συνεχίζει να αναπτύσσεται δημογραφικά με όρους αύξουσας χιονοστιβάδας…
Δεν γίνεται αυτό. Έτσι σε λίγα χρόνια στην Ελλάδα δεν θα ακούγονται ελληνικά. Και δεν θα φταίει η πολυπολιτιστικότητα, αλλά η κορρεκτίλα, που είτε την υπερρυθμίζει ή την απορρυθμίζει. Και η συζήτηση για το αν πρέπει να λάβεις μέτρα, ώστε να μην εξαφανιστεί η ελληνική γλώσσα από την Ελλάδα, δεν είναι εθνικιστικό παραλήρημα. Ούτε υπόκειται στον έλεγχο ενός ενιαίου συστήματος («σωστών») κανόνων, που σου λύνει ασφαλώς όλα τα προβλήματα.
Είναι αυτή μια γελοία συζήτηση, που δεν πρέπει να φτάσεις ποτέ να την κάνεις. Γιατί τότε θα σου έχουνε ήδη πάρει από καιρό το σκαλπ οι Κασιδιώταροι, που θα κυριαρχούν στους δρόμους, στα σπίτια, στα γραφεία και τα μαγαζιά. Γι’ αυτό χρειάζεται καθαρό μυαλό πολύ πριν φτάσεις στον κίνδυνο, ακόμα και πριν να χρειαστεί επιβολή ορίου γεννήσεων…
Κατά τα άλλα, μόνο ένα διαρκώς φρέσκο Κράτος Δικαίου θα αντιμετωπίσει αυτή την προβληματική πτυχή της πολυπολιτιστικότητας. Ένα κράτος δικαίου που γρηγορεί, επιφυλάσσεται και επανεξετάζει τους κανόνες λειτουργίας του.
18°
