Όποιος έχει την αποκοτιά να ασχοληθεί με την ενότητα της κεντροαριστεράς κινδυνεύει να χαθεί σε ένα δαίδαλο οργανωτικών προτάσεων και αντιπροτάσεων που για τους μη μυημένους δεν έχουν κανέναν νόημα. Διλήμματα κενά περιεχομένου: Εθνική συνέλευση, εκλογή αρχηγού και μετά προγραμματικό συνέδριο ή προγραμματικό συνέδριο, και μετά εκλογή αρχηγού; Ή μήπως απευθείας εκλογή αρχηγού, διάλυση των κομμάτων και προγραμματικό συνέδριο; Και με ποιο στόχο; Κόμμα μελών ή κόμμα ομοσπονδία με σεβασμό στην οργανωτική αυτονομία των «συνιστωσών»; Γύρω από αυτά και άλλα ζητήματα γίνονται παθιασμένες αντιπαραθέσεις που συνήθως υποκρύπτουν μικροσυμφέροντα και προσωπικούς υπολογισμούς κατανοητά μόνο σε όσους κατέχουν την εκλογική μαγειρική.
Αυτά βέβαια συνήθως τα λύνει η ζωή. Και για την ώρα τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και της Φώφης Γεννηματά. Το Ποτάμι και οι τρεις πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, είτε θα αποδεχθούν μια συνεργασία με τους όρους λίγο πολύ της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», είτε θα αποτολμήσουν μόνοι τους «το νέο» με όσες πιθανότητες επιτυχίες έχουν παρόμοια εγχειρήματα.
Για την κεντροαριστερά ωστόσο τα πραγματικά προβλήματα βρίσκονται μπροστά κι έχουν να κάνουν με την επομένη των εκλογών. Το πρώτο είναι προφανές και αφορά τις συνεργασίες. Θα στηρίξει κυβέρνηση Μητσοτάκη ή θα επιμείνει στη συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ οδηγώντας έτσι τη χώρα σε νέες εκλογές. Εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική και θα δημιουργήσουν συνθήκες οιονεί ακυβερνησίας; Όποια επιλογή και αν κάνει είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει εκρηκτικές αντιδράσεις από μέλη αλλά πιθανότατα και από βουλευτές της Συμπαράταξης. Έχει ενδιαφέρον ότι τα περισσότερα στελέχη, όταν ερωτώνται, αντιδρούν επιθετικά. «Γιατί πρέπει εμείς, ένα μικρό κόμμα, να ξεκαθαρίσουμε από τώρα τι θα κάνουμε», είναι η απάντησή τους. Λες και η προοπτική της χώρας είναι κάτι το δευτερεύον που θα αποφασιστεί μέσα στην τούρλα των διερευνητικών εντολών.
Στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή πάντως, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο μόνος που εμφανίζεται σήμερα με ξεκάθαρη γραμμή, δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας: «Αν κάποιοι νομίζουν ότι υπάρχει δίλημμα μεταξύ του συμφέροντος και της προοπτικής της παράταξης από τη μία μεριά και του συμφέροντος και της προοπτικής της Πατρίδας από την άλλη μεριά και ότι δώσαμε ό,τι είχαμε να δώσουμε υπέρ της Πατρίδος, αλλά τώρα προτάσσεται το μέλλον και το συμφέρον της παράταξης, τότε έχω να σας πω, πολύ απλά, ότι αυτοί που το πιστεύουν αυτό νομίζουν ότι έχουν κομματικό πατριωτισμό, αλλά στερούνται πραγματικού πατριωτισμού». Θέση που μεταφραζόμενη σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι μετά τις εκλογές, η συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία έτσι ώστε να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, αποτελεί πατριωτικό καθήκον. Ακόμα και αν αρνηθεί, όπως θα αρνηθεί, να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Για το ΠΑΣΟΚ ωστόσο το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Η αντιπολιτευτική του τακτική ως σήμερα αρχίζει και τελειώνει σε μια εφ’ όλης της ύλης απορριπτική στάση απέναντι στην κυβέρνηση και στα βάρη που φορτώνει στους πολίτες. Είναι έτσι παντελώς ανέτοιμο να στηρίξει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα άρσης του αδιεξόδου με τους δανειστές, το οποίο αναπόφευκτα θα εμπεριέχει και την λήψη μέτρων. Στην πραγματικότητα το σημερινό ΠΑΣΟΚ και κυρίως η ηγετική του ομάδα, βλέπουν την διαπραγμάτευση με τον ίδιο τρόπο που την βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εν μέρει γιατί όλα τα κόμματα έτσι έχουν μάθει να κάνουν αντιπολίτευση, εξ ίσου όμως γιατί ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ έχει κοινό λίγο πολύ DNA με την «πρώτη φορά» αριστερά.
Είναι πολύ χαρακτηριστικές οι απόψεις βουλευτή του ΠΑΣΟΚ σε πρόσφατη συνέντευξή του:
«Ο κ. Τσακαλώτος πρέπει να πει στο ΔΝΤ ότι αυτά τα μέτρα δεν γίνονται αποδεκτά, δεν τα σηκώνει η ελληνική κοινωνία και ή δέχεστε τις θέσεις της κυβέρνησης ή “γεια σας”. Μπορεί να το κάνει; Ή δεχόσαστε τις θέσεις μας για έντιμο συμβιβασμό ή αλλιώς γεια σας». Δύσκολα μπορεί να καταλάβει κανείς αν οι θέσεις αυτές διατυπώνονται από βουλευτή του ΠΑΣΟΚ ή από στέλεχος του Λαφαζάνη.
Κι ενώ για τη Νέα Δημοκρατία μια συμφωνία με επώδυνα μέτρα θα μπορεί να δικαιολογηθεί με την επίκληση ενός διαφορετικού «μείγματος» πολιτικής με ελαφρύνσεις φόρων που κατ’ εξοχήν αφορούν την εκλογική της βάση, για το ΠΑΣΟΚ τέτοια πολυτέλεια δεν υπάρχει.
Για την ώρα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ υιοθετεί την συνταγή Κοέλιο: άμα εύχεσαι κάτι πολύ, τότε η φύση συνωμοτεί για να το πετύχεις. Έτσι σε πρόσφατη ανακοίνωση της Συμπαράταξης διαβάζουμε: «Υπάρχει λύση για την υπέρβαση του αδιεξόδου. Και αυτή, ούτε στην παράδοση στον κ. Σόιμπλε βρίσκεται, ούτε και στη δεξιά παλινόρθωση. Είναι συντηρητικές επιλογές που βαθαίνουν τα αδιέξοδα της χώρας. Βρίσκεται στην Εθνική Συνεννόηση». Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
