Κάθε Χριστούγεννα που ανεβαίναμε στην Αθήνα, έπρηζα τον πατέρα μου να με πάει στην οδό Χρήστου Λαδά. Ήταν ο πρώτος δρόμος που έμαθα γιατί στον αριθμό 1 –αν δεν κάνω λάθος− είχε τα γραφεία της η «Η Διάπλασις των Παίδων» κι ήθελα οπωσδήποτε να δω με τα μάτια μου το μυθικό περιοδικό που ήμουν συνδρομήτρια, να βεβαιωθώ πως υπάρχει. Αλλιώς, πού έστελνα εγώ τα σκιτσάκια μου και τα ποιήματά μου και τις θυμωμένες «Μικρές αγγελίες» μου και τα μεγαλειώδη υβριστικά γράμματα στη στήλη ενός Παπάκια, του αχώνευτου πιτσιρικά που είχε ιδρύσει τότε τον ΣΑΠΟΔΕΧΩΤΑΚΟ (Σύλλογος αγοριών που δεν χωνεύουν τα κορίτσια); Δεν πήγα ποτέ να τον βρω, να του ρίξω μια στο καλάμι, να τον ξεράνω. Εντωμεταξύ η Διάπλαση των παίδων έκλεισε κι εγώ έπρεπε να συνηθίσω ότι έκτοτε το κακό timing με τη Χρήστου Λαδά θα με συνόδευε σε πολλές από τις φάσεις της ενήλικης ζωής μου.
Πολλά χρόνια αργότερα, αλλά πάντα με τον ίδιο κακό συγχρονισμό, βρέθηκα να δουλεύω στο ακριβώς απέναντι κτίριο. Οι καιροί είχαν αλλάξει, οι άνθρωποι είχαν αλλάξει, οι πορείες του Πολυτεχνείου έκαναν στάση Σταδίου και Χρήστου Λαδά γωνία, εκεί που σήμερα βρίσκεται το τσόφλι του πυρπολημένου σινεμά και της Μαρφίν, και μας πετούσαν μολότοφ, μας έλεγαν τσιράκια του Λαμπράκη, μας έλουζαν πατόκορφα με βρισιές. Κάτι ερχόταν, ήταν φανερό, αλλά θα μας προλάβαινε αργότερα, στο ύψος της Μιχαλακοπούλου. Άλλοι εμείς εντωμεταξύ, άλλη και η εφημερίδα, πάντα όμως το ίδιο κακό timing.
Δυστυχώς, οι αρχαίοι θεοί δεν υπάρχουν πια και, όπως λέει κι ο Νίκος Γκάτσος, «ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζώσας αιωνιότητας, ουδείς τους κατενόησεν εις τα πραγματικάς των διαστάσεις. Άραγε είναι αληθές ότι η θυσία των απέβη επί ματαίω;».
Θα σας πω σε λίγο που θα κατεβώ στο περίπτερο. Μόνον να τον πετύχω αυτή τη φορά τον Παπάκια, θεούλη μου. Κι αν τον πετύχω… Αν τον πετύχω…
