Κέρδισαν τις εκλογές ανοίγoντας την υπόθεση Τσοχατζόπουλου, ενώ ταυτόχρονα, γέμιζαν την κυβέρνησή τους με τα πρωτοπαλίκαρά του. Και να τώρα που για να μη φάνε το φούμο της αξιολόγησης, ανακινούν αίφνης την υπόθεση Παπαντωνίου, να βλέπει ο καταστηματάρχης που βαράει μύγες και να χαίρεται, να βλέπει κι ο άνεργος και ν’ αναγαλλιάζει η ψυχή του!
Νεκροζώντανο το εκλογικό σώμα, παρακολουθεί τον ολοκληρωτικό εξανδραποδισμό του σαν να πρόκειται για εξωσωματική εμπειρία. Πρώτα, λέει, ακούς στ’ αυτιά σου ένα μεγάλο βουητό και μετά το σώμα αρχίζει να τρέμει σαν κορυφαίος του χορού σε παράσταση του Τερζόπουλου. Στη συνέχεια βγαίνεις απ’ το σαρκίο σου και ιπτάμενος, αρχίζεις από ικανό ύψος να το παρατηρείς, όπως ατάραχη παρατηρεί η Αμπράμοβιτς τα καλλιτεχνικά της δουλάκια να μελανιάζουν πάνω στα ικριώματα των χώρων Τέχνης. Γιατί η ζωή είναι μια μακράς διαρκείας περφόρμανς, μωρό μου, κι όποιος αντέξει - άντεξε.
Θυμήσου σώμα πως ό,τι σου δόθηκε δεν είναι δα και για χόρταση. Ο θυμός, επί παραδείγματι, δεν αρκεί για να βγάλεις μια ολόκληρη ζωή. Με τα χρόνια σού τελειώνει κι αυτός, όπως τελειώνουν η μελανίνη ή τα ωάρια, για να γίνω πιο σαφής. Και μένεις άσπρος τα καλοκαίρια κι άτεκνος τους χειμώνες, μέχρι να σε πάρει και να σε σηκώσει η μαύρη απελπισιά. Η οποία, κατά τη γνώμη μου, μοιάζει πάρα πολύ με τα νύχια που συνεχίζουν να μεγαλώνουν και μετά θάνατον. Δεν ξέρω αν αληθεύει, εγώ πάντως, ξύνω από τώρα την πλάτη μου χωρίς τη βοήθεια ειδικών και αυτοσχέδιων αξεσουάρ. Μόνον στον ύπνο με εμποδίζουν κάπως γιατί ξυπνάω γεμάτη νυχιές.
Πάνω στο καλύτερο, να σου οι σπλαγχνοσκόποι κι ο Τειρεσίας με το τζιέρι μας ακόμη φρέσκο κι αιματηρό. Δεν άκουσα; Τι είπατε; Ορίστε; Και έβγαλε τα μάτια του ο βασιλιάς, και εκρεμάστηκε η βασίλισσα. Κάπως έτσι την πάτησαν τα κουφάλογα του Θηβαϊκού κύκλου.
14°
