Όταν ένας σπουδαίος πεθαίνει, οι αντιδράσεις των διασήμων συμπολιτών στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης είναι συνήθως δύο ειδών. Είναι αυτές που πηγάζουν από αληθινή θλίψη (και είναι οι πιο σπάνιες) και είναι κι αυτές που εξυπηρετούν την πρόθεση του διάσημου συμπολίτη να κολλήσει πάνω στο πένθος σαν βδέλλα και να ρουφήξει λίγη από τη λάμψη του νεκρού. Το να τις ξεχωρίσεις είναι μάλλον εύκολο, καθώς οι πρώτες είναι λακωνικές και χωρίς πολλά στολίδια, ενώ οι δεύτερες είναι μνημεία επιτηδευμένης πολυλογίας, γεμάτα όμορφες λέξεις που προδίδουν πως ο σκοπός είναι να χειροκροτηθεί αυτός που γράφει και όχι να τιμηθεί αυτός που πέθανε.
Με λίγα λόγια, οι διάσημοι και ο θάνατος είναι ένας συνδυασμός που είναι πιο πιθανό αντί για δάκρυα να φέρει αναγούλα. Και σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, με τον τρόπο που μόνο το απύθμενο θράσος μπορεί να το κάνει. Κάποιες περιπτώσεις σαν κι αυτή:
Αυτό δεν είναι απλώς το τουίτ του συντρόφου Πρωθυπουργού με αφορμή τον θάνατο του Σταύρου Τσακυράκη. Είναι η νέα του προσπάθεια να αποδείξει πως μπορεί να είναι ελάχιστα ικανός, μετρίως ευφυής και σχεδόν αμόρφωτος, αλλά υπάρχει κάτι στο οποίο είναι αξεπέραστος: το θράσος. Η προσπάθεια φυσικά είναι περιττή, καθώς πια δεν πρέπει να υπάρχει κανείς που να έχει την παραμικρή αμφιβολία, αλλά ο Αλέκσης φαίνεται να πιστεύει πως οφείλει να το υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία. Και να μας επιδεικνύει ένα θράσος που δεν έχει πάτο.
Όταν μιλάω για θράσος χωρίς πάτο, δεν αναφέρομαι στην –ομολογουμένως θρασύτατη– απόπειρα του συντρόφου Πρωθυπουργού να τοποθετηθεί στο «μέτωπο της προόδου». Θα μπορούσα, αλλά οι απόπειρες του οπισθοδρομικού πολιτικάντη να ταυτιστεί με το προοδευτικό είναι πολλές και συνηθισμένες. Και περισσότερο από θρασείες είναι αστείες.
Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο τουίτ ένα μνημείο θράσους είναι ο συνδυασμός του ανθρώπου που το υπογράφει και του ανθρώπου στον οποίο αναφέρεται. Γιατί ο Σταύρος Τσακυράκης είναι ο άνθρωπος τον οποίο είχε μηνύσει η Βασιλική η Θάνου, ως πρόεδρος τότε του Αρείου Πάγου, επειδή είχε τολμήσει να χρησιμοποιήσει για αυτήν τους όρους «αφελής» και «πολιτικάντης». Η ίδια Βασιλική Θάνου, που αργότερα ο σύντροφος Πρωθυπουργός Αλέκσης –αυτός που υμνεί τον Τσακυράκη, τους αγώνες και το έργο του– τοποθέτησε επικεφαλής του Νομικού του Γραφείου.
Καταλαβαίνω ότι ο Πρωθυπουργός, ως αριστερός προερχόμενος από την κομμουνιστική αριστερά, δεν πιστεύει ούτε στον διαχωρισμό των εξουσιών ούτε στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Καταλαβαίνω πως η ελευθερία του λόγου δεν ταιριάζει με την ιδεολογία του. Καταλαβαίνω πως το σύνταγμα μιας αστικής δημοκρατίας για κάποιον σαν κι αυτόν δεν μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ένα αναγκαίο κακό, ένας στενός κορσές που αναγκάζεται να φορέσει και σε κάθε ευκαιρία τον ξεχειλώνει.
Όλα αυτά τα καταλαβαίνω. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το πού αυτός ο άνθρωπος βρίσκει το θράσος να παριστάνει θαυμασμό για τον Τσακυράκη. Και το πώς μπορεί κάποιος (ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος είναι ένας πρωθυπουργός που επιλέγει τη Θάνου για το νομικό του γραφείο) να είναι τόσο θρασύς απέναντι σε νεκρούς. Σε κάθε περίπτωση, όπως κάθε ένας που σκαρφαλώνει σε ένα μεγάλο ύψος ή βυθίζεται σε ένα τεράστιο βάθος, ο Αλέκσης είναι άξιος θαυμασμού. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Επειδή έχω γελάσει αρκετά με τους συμπολίτες που διορθώνουν το «Αλέκσης» επισημαίνοντας ότι η σωστή γραφή είναι «Αλέξης», αλλά τώρα πια μόνο τους λυπάμαι, θα προσπαθήσω να τους βοηθήσω (παρότι ξέρω ότι στην πραγματικότητα δεν μπορεί να τους βοηθήσει κανείς). Τους αποκαλύπτω, λοιπόν, ότι στα περισσότερα λεξικά υπάρχει ο ορισμός της λέξης «σαρκασμός». Μάλλον δεν θα τον καταλάβουν, αλλά δεν θα τους κάνει κακό να τον διαβάσουν. Και μπράβο και σ’ αυτούς.
20°
