Η ιστορία του βαρώνου ναρκωτικών Πάμπλο Εσκομπάρ μέσα από τη μαρτυρία της ερωμένης του Βιρχίνια Βαγιέχο, διάσημης τηλεοπτικής δημοσιογράφου της Κολομβίας, εστιασμένη όχι τόσο στην ερωτική τους σχέση όσο στον «ακήρυχτο πόλεμο» του πρώτου με την κυβέρνηση της χώρας του που είχε ως αποτέλεσμα το αιματοκύλισμα της Κολομβίας.
Ο μαδριλένος Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα δεν είναι τυχαίος σκηνοθέτης. Το 2002 έφτιαξε μια ταινία προφητική αλλά και ουσιαστική μαζί γύρω από το φάντασμα της επερχόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης (στο «Δευτέρες με λιακάδα» όπου πρωταγωνιστούσε ο Χαβιέ Μπαρδέμ), ενώ στη συνέχεια τα ανθρωποκεντρικά σενάρια του αφορούσαν είτε κάποιες μικρές αλλά ζόρικες σχέσεις («Οι πριγκίπισσες των δρόμων», «Η ζωή που θα έρθει») είτε το διεθνές πολιτικό σκηνικό και την παράνοια που το συνοδεύει (η θαυμάσια ειρωνική «Μια υπέροχη μέρα» με τους Τιμ Ρόμπινς, Μπενίτσιο ντελ Τόρο και ΌλγκαΚουριλένκο μεταφέρει ιλαροτραγικά επεισόδια από την εμπόλεμη Βοσνία μέσω της ιστορίας μιας ομάδας εθελοντών ΜΚΟ). Η ίδια παράνοια χαρακτηρίζει και τη ζωή του Πάμπλο Εσκομπάρ, τον οποίο υποδύεται με θανατηφόρα κόμμωση ο Μπαρδέμ θυμίζοντας κάπως το χαρακτήρα του στο «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους». Μπρουτάλ, κτηνώδης, αδίστακτος, ευφυής, αστείος, συγκινητικός, τρομακτικός, ο πιο διάσημος ναρκέμπορος της λατινικής Αμερικής είναι ο ορισμός του τέρατος που όχι μόνο έχει γνώση της δύναμης του αλλά και τη χρησιμοποιεί κατά βούληση. Το «Αγαπώντας τον Πάμπλο» πετυχαίνει να είναι ταυτόχρονα αστείο και σοκαριστικό. Με αφηγήτρια τη Βαγιέχο, που δανείζει φράσεις από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της που έγραψε γύρω από «τον Πάμπλο που αγάπησε αλλά και τον Εσκομπάρ που μίσησε», η ταινία διαθέτει σκηνές που παγώνουν το αίμα –οι σεκάνς με τα αλυσοπρίονα που έσφαζε τα θύματά του– αλλά και κάποια κωμικά στιγμιότυπα, όπως η σκηνή που τρέχει τσίτσιδος ο ήρωας στη ζούγκλα για να ξεφύγει από τους διώκτες του, που σε κάνουν να πέφτεις κάτω από τα γέλια. Η άποψη όμως του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα γύρω από το «φαινόμενο Εσκομπάρ» δεν μπορεί να σταθεί ως μια εμπεριστατωμένη μελέτη που λαμβάνει υπόψη όλες τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που το γέννησαν. Αρκείται σε μια γραφή που άλλοτε θυμίζει σαπουνόπερα κι άλλοτε θρίλερ (μακράν οι πιο δυνατές σεκάνς εκείνες που απεικονίζουν την αιματοβαμμένη στάση του «πατρόνε») κάνοντας την ταινία μια άρτια μεν ψυχαγωγική δουλειά αλλά και τίποτε παραπάνω.
Η Συμμορία των 8 (Ocean’s 8) (**) Σκηνοθεσία: Γκάρι Ρος
Πρωταγωνιστούν: Σάντρα Μπούλοκ, Κέιτ Μπλάνσετ, Αν Χάθαγουεϊ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Ντίτρε Γκούντγουιν
Μετά από πέντε χρόνια στη στενή, η Ντέμπι Όσεαν (αδελφή του μακαρίτη Ντάνι Όσεαν) σχεδιάζει το μεγάλο κόλπο της ζωής της. Μόνο που για να τα καταφέρει θα χρειαστεί να πιστρατεύσει μια ομάδα από τις κορυφαίες απατεώνισσες, ξεκινώντας από την παλιά κολλητή της Λου.
Η ακομπλεξάριστη φεμινιστική βερσιόν μιας κλασικής heist movie που γεννήθηκε στα 60s με τη «Συμμορία των 11» της Ratpack και ανδρώθηκε στα 00s με την παρέα των Κλούνι, Πιτ, Ντέιμον κ.ά. δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Διαθέτει εκτός του αναμενόμενου megacast –όπου πρωτοστατεί η χλιαρή και μονοδιάστατη, πάντως, εδώ Μπούλοκ μαζί με τις Μπλάνσετ, Χάθαγουεϊ (καλύτερες) και Έλενα Μπόναμ Κάρτερ (απολαυστικότατη)–, μια σπιρτάδα κι έναν αέρα ανανέωσης που δίνει ρυθμό στην πλοκή μαζί με κάποιες απολαυστικές σκηνές. Όμως ο Γκάρι Ρος («Το μεγάλο φαβορί», «Hungergames») δεν επιδιώκει να δώσει τη δική του άποψη πάνω στην «ταινία κομπίνας»: αντιγράφει απλώς την αισθητική του Σόντερμπεργκ (o δημιουργός των προηγούμενων φιλμ) και υπηρετεί πιστά το δόγμα «εξυπνάδα στις ατάκες και γοητεία στη δράση», χωρίς να παίρνει τίποτε στα σοβαρά. Δεν είναι αρνητικό αυτό…
Νεαρός γερμανός ζαχαροπλάστης τα φτιάχνει με παντρεμένο ισραηλίτη που ταξιδεύει συχνά στο Βερολίνο για δουλειές. Όταν ο δεύτερος πεθαίνει σε τροχαίο, ο εραστής του ταξιδεύει στην Ιερουσαλήμ για να βρει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τον βασανίζουν.
Η φυσικότητα και η απλότητα με την οποία προσεγγίζει το δράμα του ο σκηνοθέτης είναι σημαντικές αρετές ενός φιλμ που μιλάει διεξοδικά για την απώλεια, τον έρωτα αλλά και τη μοναξιά με ύφος που δεν γίνεται στιγμή διδακτικό ή μελό. Σε μια σκηνή –συνεχή τα φλας μπακ στην ιστορία που καταγράφεται μέσα από την οπτική του νεαρού γερμανού που υποδύεται εξαίσια ο Τιμ Κάλκχοφ–, οι δύο εραστές μιλούν για τη μοναξιά αλλά ο γερμανός Τόμας αρνείται ότι είναι μόνος. «Έχω τη δουλειά, το σπίτι μου κι εσένα μία φορά το μήνα» λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Το τραυματικό συμβάν που θα φέρει τα πάνω κάτω στις ζωές όλων (το τρίτο πρόσωπο, η χήρα είναι ο καταλύτης για τη νέα ζωή που ανατέλλει) θα αποτελέσει σύμβολο όχι μόνο για την ερωτική ιστορία που παρακολουθούμε αλλά κυρίως για τη μνήμη, τη θρησκεία, την πολιτική –διόλου τυχαίες οι ταυτότητες των χαρακτήρων και οι τόποι δράσης της ιστορίας– και κυρίως τις σχέσεις που γεννιούνται μέσα από τις ανοιχτές πληγές και το οδυνηρό παρελθόν των ηρώων.
Η εξάχρονη Φρίντα μετακομίζει στην οικογένεια του θείου της μετά από τον θάνατο της μητέρας της. Στο νέο της σπίτι που βρίσκεται στην εξοχή, μακριά από την πολύβουη Βαρκελώνη, οι στιγμές παιχνιδιού και ενθουσιασμού εναλλάσσονται με μοναχικές σκέψεις και βασανιστικά βράδια για τη μικρή Φρίντα…
Ένα ημιαυτοβιογραφικό φιλμ –το ντεμπούτο της Κάρλα Σιμόν κέρδισε 3 Βραβεία Γκόγια μεταξύ των οποίων εκείνο της καλύτερης σκηνοθεσίας, ενώ το φιλμ αποτέλεσε την πρόταση της χώρας για το ξενόγλωσσο όσκαρ– που μετατρέπεται σε μια εξαίσια μελέτη πάνω στα τραύματα της παιδικής ηλικίας. Παρά τον έντονο συναισθηματισμό της (ένα θαυμάσιο κράμα ρεαλισμού και ποιητικότητας) η ταινία δεν γίνεται ποτέ μελό και αρθρώνει ουσιαστικό λόγο για την έννοια της οικογένειας, το τραύμα της απώλειας, την ενηλικίωση και κυρίως την ανάγκη των παιδιών για ασφάλεια, έχοντας ως μεγάλο ατού την αποφασιστική και ώριμη ερμηνεία της μικρής Λάια Αρτίγκας που υποδύεται τη Φρίντα.
ΑΚΌΜΗ
»»» Στην ιταλική αισθηματική κομεντί της Φραντσέσκα Κομεντσίνι «Ιστορίες αγάπης που δεν aνήκουν σ’ αυτόν τον κόσμο» (Stories of Love That Can not Belong to This World) (**) η Κλαούντια δεν μπορεί να δεχτεί τον χωρισμό της από τον Φλάβιο με τον οποίο αγαπιούνταν για καιρό. Η Λουκία Μασίνο είναι καταπληκτική στο ρόλο της (γνήσια αλμοδοβαρική φιγούρα) προσδίδοντας όλη τη φινέτσα και την πολυπλοκότητα μιας γυναίκας δυναμικής και με αυτοπεποίθηση, η οποία ξαφνικά βλέπει τον τακτοποιημένο κόσμο της να διαλύεται. Το φιλμ δεν αποφεύγει κάποιες κοινοτυπίες αλλά βλέπεται ευχάριστα.
13°
