Λόγκαν

Απρόσμενα ποιητική και πεσιμιστική ματιά πάνω στο μύθο των μεταλλαγμένων με έμφαση στην παρακμιακή εικόνα και το δυστοπικό μέλλον. Η σκηνοθεσία του Μάνγκολντ βρίσκεται έτη φωτός μακριά από την ηρωική αισθητική του Σίνγκερ κι αυτό συνεπάγεται περισσότερα θετικά από αρνητικά. Στα πρώτα τοποθετούμε τον ελεγειακό απολογισμό μιας βασανιστικής ζωής για το μοναχικό λύκο του Λόγκαν (που μάλλον αποχωρίζεται οριστικά ο Χιου Τζάκμαν), το σαρδόνιο χιούμορ που υπογραμμίζει τη διφορούμενη φύση των ηρώων και την ανεπανάληπτη Λόρα, τη μικρή μεταλλαγμένη που στέλνει αδιάβαστους τους κακούς. Στα μείον τα αναμασήματα σε μερικές σκηνές καταδίωξης των ηρώων, που ευτυχώς είναι ελάχιστα και ανεπαίσθητα.