Διαγωνισμός μικρού διηγήματος της ATHENS VOICE: Ο Μανόλης Σπανάκης γράφει τη δική του ιστορία για το ιδιαίτερο καλοκαίρι του 2020
Σταθερός φωτισμός, βόμβοι παντού και μόνιτορς σε πλήρη λειτουργία, ανθρώπινα σώματα σε ακινησία, μασκοφορεμένοι, οι σύγχρονοι «κατάφρακτοι» πολεμιστές του 21ου αιώνα πηγαινοέρχονταν σιωπηλά στη μονάδα εντατικής θεραπείας, γιατροί και νοσηλευτές προσηλωμένοι στο έργο τους.
«Πολλές φορές τα γεγονότα τρέχουν πιο γρήγορα από την ικανότητα του ανθρώπου να τ’ αφομοιώσει.» σκέφτηκε ο Τάσος, ένας από τους ακινητοποιημένους ασθενείς σε μια από τις κλίνες της μονάδας. Φιλόλογος κοντά στα εξήντα, προσπαθούσε να πάρει κουράγιο για ν’ αντιμετωπίσει την ξαφνική αλλαγή της κατάστασής του . Αρχές Αυγούστου, επίμονος βήχας, ψηλός πυρετός και μετά δύσπνοια, μια γενικευμένη δυσφορία κατέκλυσε το κορμί του κι ένα ρίγος φόβου εξαπλώθηκε μέσα του! « Covid σκέφτηκε!»
Θυμάται τ’ ανήσυχα βλέμματα των γιατρών μέσα από τις μάσκες. Η εισαγωγή στην εντατική ήταν μονόδρομος. Στιγμές εγρήγορσης και ληθαργικότητας εναλλάσσονταν, πάλευε για τη ζωή του και μετρούσε τον χρόνο με τις ανάσες του.
Μια ζωή του άρεσε να παραλληλίζει τη σύγχρονη εποχή με την αρχαιότητα, την οποία λάτρευε για τη σοφία και το κάλλος της. Γι αυτό, άλλωστε, και την Όλγα, τη μονάκριβη κόρη του, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο εξωτερικό, την φώναζε « ωραία Ελένη» .
Σωληνάκια, καλώδια, καθετήρες, οροί, φάρμακα, όλη η σύγχρονη ιατρική τεχνολογία στην υπηρεσία του. Ο ίδιος, όμως, αισθανόταν σαν τον Λαοκόοντα που οι σφιγκτήρες όφεις συνέθλιβαν το κορμί του.
Ακίνητος, πονεμένος και αδύναμος σε μια ύστατη προσπάθεια να νικήσει τον φόβο, την αδυναμία και την πλήξη, κατέφευγε ικέτης στην πνευματική επικράτεια των ηρώων του. Πλάτωνας κι Αριστοτέλης, Όμηρος, Οράτιος, Βιργίλιος κι ο αγαπημένος του Σενέκας εμφανίζονταν στη φαντασία του μαζί με τα μοναδικά κείμενά τους. Αγνωστικιστής ο ίδιος, ανέβαλλε διαρκώς την απόφασή του για το αν υπάρχει Θεός. Τώρα, στην άκρη της αβύσσου μήπως έπρεπε να διαλέξει; Περισσότερα τα ερωτήματα και λιγότερες οι απαντήσεις που έδινε, πάνω σ’ αυτή τη λεπτή συνοριακή γραμμή ζωής και θανάτου που το επέκεινα μπορεί να ήταν η αμέσως επόμενη και τελευταία στάση της ύπαρξής του.
Οι μέρες, όμως, κύλησαν, και οι προσπάθειες των γιατρών απέδωσαν. Θριαμβευτική έξοδος από την εντατική! Χειροκροτήματα και οι απαραίτητες φωτογραφίες, συλλήψεις μιας μοναδικής στιγμής! Χαρούμενα πρόσωπα ,ζεστές καρδιές, πολλές ευχές!
Απόγευμα, αρχές Σεπτέμβρη, υποβασταζόμενος από την Όλγα κατέβαινε προσεκτικά τα σκαλιά του νοσοκομείου. Ένας μικρός δισταγμός και μετά μια βαθιά, δυνατή εισπνοή. Μια ανάσα , δυο ανάσες, τρεις ανάσες. Κάθε ανάσα κι ένα σκαλί, κάθε σκαλί κι ένας θρίαμβος που τον οδηγούσε στον δικό του «προσωπικό ουρανό». Η ελεύθερη ανάσα του, πιστοποιούσε την επιστροφή στη ζωή. Οι οσμές γνώριμες, καυσαέριο και ασιατική κουζίνα. Στ’ αυτιά του έφτανε μια συγκεχυμένη ηχητική σύνθεση από φωνές παιδιών και καυγάδες γειτόνων. Έβλεπε αυτοκίνητα και δίκυκλα σε διαρκή ανταγωνισμό στους δρόμους της πόλης.
Η πόλη που γνώριζε είχε παραμείνει στη θέση της. Ένα τελευταίο παιχνίδισμα του φωτός πριν ο ήλιος χαθεί πίσω από το νοητό ορίζοντα που όριζαν οι ταράτσες των πολυκατοικιών. Το αστικό τοπίο βυθιζόταν μέσα στο λυκόφως καθώς η ανθρώπινη όραση εξοικειωνόταν με το σκοτάδι της επερχόμενης νύχτας.
Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται αλλά κάποιοι έχουν την ευλογία να γεννηθούν και δεύτερη φορά, ν’ ακολουθήσουν καινούριες ατραπούς, να θέσουν νέους στόχους.
24°
