Η μάσκα που φοράς

Όταν βγήκα από τ' αμάξι την κρατούσα στο χέρι μου. Έχω πάντα μία στη τσέπη μου γιατί δεν ξέρεις ποτέ που θα χρειαστεί. Αυτή τη φορά όμως ήξερα ότι θα τη χρησιμοποιήσω. Είχα παρκάρει μακριά, οπότε κατέβασα το κεφάλι και ξεκίνησα με γρήγορο βήμα να πηγαίνω προς την είσοδο του μαγαζιού. Δεν βλέπεις συχνά ανθρώπους μόνους σε τέτοια μαγαζιά. Είναι από τα μέρη που απαιτούν να μοιραστείς την εμπειρία σου στην προσομοίωση.

Όταν πας με παρέα φαντάζεσαι τη ζωή σας σε κάθε δωμάτιο. Βλέπεις τον εαυτό σου να φτιάχνει καφέ στη κουζίνα και να ποτίζει τα πλαστικά φυτά, κοιτώντας την αφίσα που απεικονίζει ένα αποστειρωμένο αστικό τοπίο. Λένε, ότι ένα ζευγάρι βγαίνει δυνατότερο από τη δοκιμασία αυτών των, τόσο προσεκτικά τοποθετημένων, γεύσεων προοπτικής. Μια συνεχής έκθεση του ατόμου στην απόλαυση του ανεκπλήρωτου. Πως μπορείς άλλωστε να νιώσεις έχοντας ρίξει κλεφτές ματιές σε μια ζωή που ήσουν τόσο κοντά να αποκτήσεις, όσο μακριά ήταν τα υπολογισμένα βήματα προς την έξοδο; Βρήκα όμως μια άλλη χρήση αυτής της κόλασης. Και χρειάζομαι τη μάσκα. Τώρα που η κίνηση μειώθηκε, όσοι αποφασίζουν να περάσουν την εμπειρία του καθαρτηρίου με αφορμή έναν καναπέ, ή ένα τραπεζάκι για τη κουζίνα, είναι πιο εύκολο να τους παρατηρήσεις. Οικογένειες, ζευγάρια, παρέες.. θηράματα εν αγνοία τους, τριγυρίζουν στον σκανδιναβικής έμπνευσης λαβύρινθο και εποπτεύουν τα πάντα. Παίρνουν τις απαραίτητες προφυλάξεις, άλλοι περισσότερο και άλλοι απλά για τους τύπους. Κρατώντας αργό αλλά σταθερό βήμα παρατηρώ τις στιγμές τους.

Κρατάω απόσταση, αρκετή για να μας προφυλάξει από τη μετάδοση. Θα μπορούσα όμως κάλλιστα να είμαι μέλος της οικογένειας που έμεινε λίγο πίσω, ένας καλός φίλος του ζευγαριού που χρειάζονται τη γνώμη του. Τώρα πια κανείς δεν κοιτάζει το βλέμμα, όλοι προσέχουν τη μάσκα, οπότε μπορώ να τους παρατηρώ με ευκολία. Εκείνη η μαμά ζήτησε από το αγοράκι της να κάτσει στην καρέκλα του γραφείου για να δει αν τον βολεύει. Πιο δίπλα ένα ζευγάρι  με μία μεζούρα, σκεφτόταν πώς θα χωρέσει αυτή η βιβλιοθήκη στο μικρό τους σαλονάκι. 

Κάτι κορίτσια είδαν τα πουφ που θέλουν για το δωμάτιό τους και άρχισαν να χοροπηδάνε γύρω από το μπαμπά τους για να τα πάρουν. Αυτός έκανε τον σοβαρό, αλλά ήταν ευδιάκριτα περήφανος που τα κορίτσια του θα έπαιρναν αυτό που ήθελαν. Δίπλα μου, όσο πρόσεχα την οικογένεια, πέρασε ένα μεγάλο καρότσι με αρκετά πράγματα επάνω του και μια νέα γυναίκα να λέει με γλυκά αμυντικό ύφος στον νεαρό άνδρα που έσπρωχνε το καρότσι πίσω της με σχετική δυσκολία. «- Ξέρω τώρα τι σκέφτεσαι..». Και εγώ ήξερα τι σκεφτόταν. Το επιβεβαίωσα όταν είδα το μειδίαμα κάτω από τα γένια του και την ικανοποίηση στα μάτια της. Το είχα σκεφτεί κάποτε και εγώ. Με παρατηρούσε κανείς άραγε  τότε; Όταν φτάσαμε στα ταμεία είχα χορτάσει. Άφησα την τσάντα με τα κεριά που κρατούσα από τα μισά της διαδρομής, όταν πρόσεξα ότι κάποια βλέμματα προς εμένα  γινόντουσαν όλο και πιο διερευνητικά, πέρασα  προς την έξοδο και ξεκίνησα πάλι το  γρήγορο βηματισμό για το αμάξι. Δεν έβγαλα όμως τη μάσκα. Ήθελα να κρατήσω για λίγο ακόμα το χαμόγελο στο πρόσωπό μου, χωρίς να κινήσω υποψίες.