Μου λείπει η θάλασσά μου

Μου λείπει η θάλασσά μου. Μου λείπει που όταν χαζεύω τον κόσμο της το μυαλό βλέπει μόνο χρώματα, φύκια έρμαια των θαλάσσιων ρευμάτων και ψαράκια που με κάνουν να μετακινώ το πέλμα μου προσπαθώντας να τα αγγίξω. Μου λείπει που παρά το ότι τα αυτιά μου είναι κλειστά, δεν ακούω τις σκέψεις μου, αλλά μόνο το βουητό του βυθού. Μου λείπει το αλάτι της που καίει το δέρμα μου και αφήνει άσπρους χάρτες στους ώμους μου, όταν στεγνώσω. Μου λείπει που όταν τα μαλλιά μου μπλεχτούν από τον αέρα στο στόμα μου, έχουν αυτή την αλμύρα. Μου λείπει η μυρωδιά της που φουσκώνει τους πνεύμονές μου με αισιοδοξία ή ηρεμία σε κάθε εισπνοή. Μου λείπουν αυτές οι υπέροχες φυσαλλίδες που δημιουργούνται σε κάθε μακροβούτι. Μου λείπει η εικόνα της επιφάνειάς της, όταν ανηφορίζω προς αυτήν μετά απο μια βουτιά σε μεγάλο βάθος, ενώ αισθάνομαι ότι ο αέρας μου λιγοστεύει. Μου λείπουν οι σκιές στο βυθό που δημιουργούνται από τις ακτίνες του ήλιου. Μου λείπουν οι σταγόνες που θαμπώνουν τα μάτια μου και οι αντανακλάσεις του ήλιου πάνω στο νερό που γεμίζουν το οπτικό μου πεδίο με εκατομμύρια αστεράκια. Μέσα στο χειμώνα, μου λείπει αφόρητα η θάλασσά μου.

Σας αρέσει να διαβάζετε τα άρθρα της A.V. Εμάς μας αρέσει να διαβάζουμε τις ιστορίες σας. Γράψτε μας και θα δημοσιεύουμε ό,τι μας στέλνετε στο yousaid@athensvoice.gr