Τα παλιοκόριτσα

«Καθώς πλησίαζε, κατάλαβα ότι ήταν μεθυσμένος, αλλά εγώ δεν είχα πρόβλημα μ’ αυτό. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα μ’ αυτό: όχι μόνο είχα πάρει πολλούς αλκοολικούς πελάτες, αλλά κι είχα εξοικειωθεί στον αλκοολισμό χάρη στον πατέρα μου. Κάποιες από μας αρνούνταν να δουλέψουν με μεθυσμένους, δεν άντεχαν αυτή τη βία που βγάζει το αλκοόλ στους άνδρες. Χώρια που οι μεθυσμένοι δεν έχουν καλή στύση και τους παίρνει πολλή ώρα να τελειώσουν. Όμως ο Άνδρας με τη Μαύρη Ομπρέλα ήταν τόσο όμορφος, που δε μ’ ένοιαζε αν ήταν μεθυσμένος. Όταν έχεις κουραστεί να κάνεις έρωτα με την ασχήμια, το να πέσεις σ’ έναν πελάτη με φιλντισένιο χαμόγελο που σου λέει πόσο όμορφη είσαι μες στη βροχή και κάτω απ’ το μπαλκόνι σου, κι έχει την πρόνοια να μη μνημονεύσει τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, αυτό είναι λαχείο.»

«Ένας ‘‘καλός άνθρωπος’’, ο πατέρας της Kαμίλα, της λέει: ‘‘Ξέρεις τι πρέπει να κάνει ένας άνδρας για να ’ναι άνδρας; Πρέπει να προσεύχεται κάθε βράδυ, να κάνει οικογένεια, να βρει μια δουλειά. Εσύ θα δυσκολευτείς πολύ να βρεις δουλειά μ’ αυτή τη φουστίτσα, τη βαμμένη μούρη και τα μακριά μαλλιά σου. Βγάλ’ την αυτή τη φουστίτσα. Βγάλε κι αυτή τη χλαπάτσα από τη μούρη σου. Αλλιώς θα σ’ τη βγάλω εγώ με χαστούκια’’. Ως ιστορία καταπίεσης μιας έμφυλης επιλογής, Τα παλιοκόριτσα θα βρουν τη θέση τους σε κάθε κοινωνία που συνηθίζει να τιμωρεί τις τραβεστί και την οικογένειά τους. Τη Σόσα Βιγιάδα, όμως, δεν την ενδιαφέρει η ιδεολογική συμπάθεια ενός κοινωνικού περιβάλλοντος, αλλά η μαχητική υπεράσπιση ενός ‘‘άλλου κόσμου’’, περιθωριακού, που θέλει τον τραβεστισμό συνώνυμο της πορνείας, του λιθοβολισμού, της περιφρόνησης και του φτυσίματος.» The New Yorker

Καμίλα Σόσα Βιγιάδα - βιογραφικό

Η Καμίλα Σόσα Βιγιάδα (Camila Sosa Villada) γεννήθηκε ως Κριστιάν Ομάρ το 1982 στην Αργεντινή (Λα Φάλδα, Κόρδοβα) και άρχισε να ντύνεται γυναίκα στην ηλικία των δεκαπέντε. Ο πατέρας της προέβλεψε ότι, αν συνέχιζε έτσι, θα στρεφόταν στην πορνεία για να ζήσει και θα κατέληγε νεκρή σε χαντάκι. Τρία χρόνια αργότερα, πήγε στην πόλη αναζητώντας δουλειά, όμως το ανδρικό όνομα στην ταυτότητά της της έκλεινε όλες τις πόρτες. Τότε αναγκάστηκε να εκπορνευτεί και να δεχθεί τη χλεύη των γειτόνων, τη βία των πελατών και της αστυνομίας. Στην τσάντα της έκρυβε πάντα ένα ξυράφι για κάθε ενδεχόμενο.

Στον αγώνα της να επιβιώσει αφοσιώθηκε στο γράψιμο, δημιούργησε ένα blog για τη ζωή της, έγινε δεκτή στο πανεπιστήμιο και πήρε το πτυχίο της στον τομέα των Θεατρικών Σπουδών. Ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης, δημοσίευσε ποίηση και άλλα λογοτεχνικά γραπτά, κι έγινε διεθνώς γνωστή με το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Τα παλιοκόριτσα, που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και απέσπασε σημαντικά διεθνή βραβεία, όπως το Sor Juana Inés de la Cruz, βραβείο γυναικείας λογοτεχνίας το οποίο απονεμήθηκε για πρώτη φορά σε συγγραφέα που δεν γεννήθηκε γυναίκα.