Το κάδρο

Τις νύχτες έκλεινε όλα τα φώτα και άνοιγε τα μάτια διάπλατα. Και ώσπου αυτή η υπερ-ειδική διαστολή των ματιών να συνηθίσει τη μεταβολή για να αρχίσει να βρίσκει τις ελάχιστες χαραμάδες φωτός, εκείνη παρήλαυνε μέσα στο σκότος. Όχι με βήμα και κάθε τόσο σημειωτόν… μα πάνω σε άρμα σωστή μηχανή μεγάλου κυβισμού. Κι έτσι για λίγο ο αέρας, της έπαιρνε πίσω τα μαλλιά και της χάιδευε το πρόσωπο όπως όταν σαλπάρει κανείς με ταχύτητα. Περνούσε μέσα από νοητά κλαδιά δέντρων δίχως φύλλωμα, μέσα από συμπληγάδες και αιχμηρά σπαθιά. Τον είχε και γι’ αυτό τον έψαχνε. Κοβόταν. Κι ύστερα αποζητούσε κείνη τη μοναδική «φαγούρα» της πληγής που θρέφει και μοιάζει αυτό με λύτρωση. Σημείο του «κάτι» που πάει καλύτερα.

Η οθόνη του κινητού στα δεξιά της άναψε κι αυτό το μέσα στο σκοτάδι βίαιο φως την πόνεσε στα μάτια. Μια φωτογραφία. Συνέχισε να την χαζεύει μέχρι που η οθόνη έσβησε. Σκοτάδι ξανά. Για να ξανακρατήσει την εικόνα του στο χέρι της έπρεπε να πληκτρολογήσει τον μυστικό της κωδικό. Που πια δεν ήταν άλλος από την αλήθεια ότι εκείνη ήθελε μόνο να χωρέσει στην ίδια μ’ αυτόν φωτογραφία δίχως να παραμορφώσει το κάδρο.