»Αγαπητή Μυρτώ, είμαι 19 ετών και προ 2 μηνών εγκατέλειψα την πρώτη μου σχέση, έναν γοητευτικότατο Ιταλό, με γοητευτικότατη προφορά, γοητευτικότατες διατροφικές συνήθειες και κάθε άλλο παρά γοητευτική προσωπικότητα. Οι συνθήκες δημιουργίας του δεσμού: μου είχε πει ότι πίσω στην πατρίδα του με τον βιτσιόζο, μαφιόζο πρωθυπουργό (για τον οποίον επεδείκνυε απωθητικά μεγάλο ενδιαφέρον), υπήρχε μια άλλη, μεγαλύτερη, κόρη καθηγητού, την οποία, από ό,τι μου έδωσε να καταλάβω, εκμεταλλευόταν για να πάρει πτυχίο. Απειρία να το χαρακτηρίσω; Τύφλωση; Μονόπλευρο κεραυνοβόλο έρωτα; Ανυπέρβλητη βλακεία; Παραμέρισα τους ενδοιασμούς μου, έκλαψα μια βδομάδα για την κατάντια της άλλοτε εξέχουσας ηθικής μου υπόστασης και δέχτηκα. Μετά από 1 μήνα κατόρθωσα να συνειδητοποιήσω ότι έφταιξα που ξεκίνησα αυτή τη σχέση και ότι ο σύντροφός μου είχε κάνει την εκμετάλλευση των γύρω του δεύτερο επάγγελμα. Τον σούταρα με μήνυμα, έβαλα τα πράγματά του σε τσαντούλα Artisti Italiani, γιατί είμαι και είρων ενίοτε, του τα έστειλα με αντιπροσώπους (στους οποίους με έβρισε για τελευταία φορά) και απαλλάχθηκα. Από τότε ξεκίνησαν οι προβληματισμοί. Πώς πρέπει να είναι μια σχέση στα 19; Γιατί οι άντρες βρίζουν και ουρλιάζουν δημοσίως όταν τους τραβάς για να μην τους πατήσει αυτοκίνητο και σκοτωθούν και δεν επιδεικνύουν αξιοπρέπεια; Γιατί τα αγόρια της σχολής μου, οι κολλητοί μου, προτιμούν να κλείνονται μέσα και να παίζουν ηλεκτρονικά, γιατί όπως δηλώνουν «βαριούνται» να βγαίνουν με κοπέλες; Γιατί τέτοια έλλειψη πάθους; Σε ποιο βαθμό ευθύνονται οι γυναίκες γι’ αυτή τη φλούφλικη συμπεριφορά; Αν παραμερίσω την τάση μου να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό στις σχέσεις, θα είμαι ευτυχισμένη; Ή, έστω, αποστασιοποιημένη και ήρεμη; Πρέπει να δείχνω την ίδια απάθεια με τους άντρες; Μήπως να μυηθώ στη μοναξιά και στα καλά της ή να καλοπερνάω με αρπαχτές (καθόλου στο στιλ μου, αλλά στην ανάγκη...); Μπορεί όλα τούτα να είναι απόρροια της ανωριμότητάς μου, οπότε αν θεωρείς τα ερωτήματα άστοχα, μη με δημοσιεύσεις. Σ’ ευχαριστώ.
Δεν τα θεωρώ άστοχα, αντιθέτως είναι τόσο στοχευμένα που δεν ξέρω τι να απαντήσω. Πάντως έχω την εντύπωση ότι αυτό που λέτε «δίνω τον καλύτερο εαυτό μου» μπορεί στην πραγματικότητα να είναι «πέφτω με τα μούτρα». Ε, σ’ αυτές τις περιπτώσεις όλοι ξέρουμε τη συνέχεια.
Υ.Γ. Τελικά η κοπροσκυλίτιδα δεν είναι αποκλειστικά εγχώρια πάθηση. Πάλι καλά.
»Πριν 2 μήνες γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου… είμαστε μαζί και πολύ ευτυχισμένοι! Θέλω να κάνω τα πάντα γι’ αυτόν και θέλω να είμαι συνέχεια μαζί του και να κάνουμε από το πιο απλό μέχρι το πιο παλαβό πράγμα στον κόσμο! Όμως όλα τα παραμύθια δεν έχουν όμορφη κατάληξη ή όμορφη συνέχεια, κατά την ίδια περίοδο η προηγούμενη σχέση μου νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο με πνευμονία... και εδώ θα μου πεις πού είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος αυτός ασθένησε από AIDS και αυτή τη στιγμή είναι στην εντατική (μπορεί και την ώρα που το διαβάζεις να μην υπάρχει στη ζωή).
Δεν χρειάζεται να αναφέρω πόσο πολύ στεναχωρημένος είμαι γι’ αυτό το γεγονός, αλλά και πόσο θυμωμένος είμαι μαζί του, διότι ζούσα σε ένα ψέμα 4 χρόνια ότι είναι υγιής και πίστευα όλες τις διαβεβαιώσεις του. Είχα κάνει και εγώ εξετάσεις και ήμουν ok, αλλά μέχρι το 2007. Το 2009 χωρίσαμε, οπότε μεγάλο το διάστημα της άγνοιάς μου, όπως καταλαβαίνεις... Η πρώτη εξέταση που έκανα για τον ιό, πριν λίγες μέρες, βγήκε θετική και περιμένω να πάρω τα τελικά αποτελέσματα και να μπω στην περιπέτεια που μπαίνουν όλοι όταν μαθαίνουν ότι τους συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει για μένα καθόλου... Τι θα κάνω με το παιδί που είμαστε μαζί και που φοβάμαι πολύ μην του έχω κάνει κακό; Και αντί για ευτυχία να του χάρισα ίσως έναν από τους μεγαλύτερους εφιάλτες που ζούμε τα τελευταία 20 χρόνια. Πώς να το διαχειριστώ; Κάθε μέρα κλαίω. Φοβάμαι μην τον χάσω. Φοβάμαι μη με μισήσει. Φοβάμαι μην κάνει καμία τρέλα και κακό στον εαυτό του. Είναι μόλις 24 χρόνων, δεν είχε καθόλου πριν gay εμπειρίες (ολοκληρωμένες) και είναι απίστευτα μεγάλο το βάρος που έχω στη συνείδησή μου.
Μυρτώ, φοβάμαι... Θέλω λοιπόν τη βοήθειά σου, τη γνώμη σου. -Απελπισμένος
Άργησα να δημοσιεύσω το γράμμα σας από μεγάλη αμηχανία, αλλά μάλλον και οι δύο πιστεύουμε το ίδιο: όσο το κρατάτε μυστικό, τόσο μεγαλώνουν και το βάρος και ο κίνδυνος. Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να του πείτε. Άμεσα. Και ή θα το αντιμετωπίσετε μαζί ή θα τον χάσετε. Προς το παρόν, όμως, προτεραιότητα έχει να τσεκάρετε αν το παιδί αυτό είναι οκ. Τα υπόλοιπα τα βρίσκετε στην πορεία. Μακάρι να μπορούσα να κάνω για σας κάτι πιο αποτελεσματικό από το να σας γράφω απαντήσεις. Στέλνω καλή ενέργεια, ελπίζω στο καλό.
»Διεπιστώθη ότι οι κυρίες των Αθηνών είναι απασχολημένες με τα κομμωτήρια, τα σκυλάκια, τα πεδιλάκια και ξεχνάνε τα αγοράκια αγάμητα! Μυρτώ, πες τους κάτι! Επίσης η τιμή διά τους πουλημένους έρωτες παραμένει σταθερή, πρέπει να δημοσιεύσετε προσφορές για τους αναγνώστες σαν πουτανοπελάτες!
Ούτε σε σας ξέρω τι να απαντήσω, διότι βλέπω μεγάλη τρικυμία εν κρανίω και δεν έχω κατεβάσει ακόμη τα μπρατσάκια μου.
22°
