Το καλοκαίρι ο μικρός γιος μου (10 χρονών) ζήτησε να του πάρω μπλουζάκι που να γράφει απάνω «FORTNITE». Είπα οκ, γιατί, πόσο να ζητάνε για ένα τίσερτ; Πολλά, από ότι αποδείχθηκε: τα ορίτζιναλ μπλουζάκια ξεκινάνε από 200 ευ. Έτσι προέκυψε η ερώτηση «Μα τι είναι αυτό το Φορτνάιτ;»
Τον έβλεπα τον μικρό κολλημένο στην οθόνη με το χειριστήριο του πλευστέισον στο κούτελο, αλλά δεν είχα καταλάβει τι παίζει. «Ένα παιχνίδι», όπως ήταν κι η απάντηση στο «Τι είναι το Φορτνάιτ». Το παιχνίδι φαινόταν τσίλικο, με ωραία grafics, ακριβό στην εμφάνιση… και εδώ κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας του. Οι 200-300 εκατομμύρια παίκτες που το παίζουνε καθημερινά σε όλο τον κόσμο, που περνάνε μέχρι και είκοσι ώρες το 24ωρο παίζοντας, δεν τσίμπησαν τυχαία με το παιχνίδι. Είναι φτιαγμένο τέλεια, με όλο το στυλιζάρισμα του ηλεκτρονικού παιχνιδιού αλλά με φαντασία, και κίνηση, και καλλιτεχνικό σχεδιασμό, χωρίς να είναι καθόλου σπλάτερ, παρά τους αλλεπάλληλους σκοτωμούς. Τα λέω όλα αυτά παρόλο που ΔΕΝ παίζω κανένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, δεν έπαιζα Πάκμαν, όταν ήταν στα ντουζένια του, ούτε καν αυτά με τις τράπουλες, που παίζει όλος ο κόσμος στα κινητά μέσα στο μετρό, βαριέμαι φρικτά. Άρα, δεν έχω λόγους να ζμπρώχνω ένα παιχνίδι, που μου φαίνεται μπούρδα επί της ουσίας, κι ας έχει απίστευτο σουξέ σε όλο τον κόσμο…
Το «Φορτνάιτ» λοιπόν ανήκει σε μια Αμερικάνικη εταιρεία που λέγεται “Epic Games” και ξεκίνησε με τον γνωστό μυθικό τρόπο: ένας πιτσιρικάς με πολλά σπυριά, σχεδίασε ένα παιχνίδι στο κομπιούτερ του μπαμπά του την δεκαετία του ’90, σε κάποιο κατσικοχώρι της Αμερικής. Το παιχνίδι πήγε καλά, ο πιτσιρικάς έφτιαξε εταιρεία, πούλησε την εταιρεία σε κολοσσό, έμεινε στο διοικητικό συμβούλιο, τώρα έχει πολλά εκατομμύρια, κότερα, εξοχικά, και δύο ψυχαναλυτές που μαλώνουν μεταξύ τους στο Σκάιπ. Η εταιρεία άλλαξε διάφορα ονόματα αλλά κράτησε το βασικό, “Epic Games”, και συνεχίζει να βγάζει εκατομμύρια.
Για την ακρίβεια, από το Φορτνάιτ μόνο, κερδίζει 500 εκατομμύρια δολάρια το μήνα – μηνιαίως, σωστά διαβάσατε. Τον Μάρτιο του ΄18 έκανε τα πρώτα πολλά, 225 εκατομμύρια, τον Μάρτιο μήνα, λέμε. Και η εταιρεία, που εκτός από το «Φορτνάιτ/Fortnite» έχει και τα επίσης σούπερ πετυχημένα «Unreal Gears of War» και «Infinity Blade», έχει ήδη μπει στο Βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες από το 2014, ως «η πιο επιτυχημένη videogame engine».
To μυστικό, λέει, είναι ότι το παιχνίδι δεν κοστίζει τίποτα για να το κάνεις download και να το παίξεις: ξεκινάς εντελώς τζάμπα, χωρίς όμως να έχει την αίσθηση ή την εμφάνιση ενός φθηνού, πόσο μάλλον ενός τζάμπα παιχνιδιού. Δείχνει ακριβό, και «παίζεται» σαν ακριβό παιχνίδι – τουλάχιστον έτσι λέει ο γιόκας μου, που ξέρει από ηλεκτρονικουίτες. Κανονικά, ένα τέτοιο παιχνίδι ξεκινάει από 60 δολάρια. Η πλήρης βερσιόν του “Battle Royal” μπορεί να βγει στα 42 δολάρια, αλλά… ξεκινάς χωρίς δεκάρα. Σιγά σιγά σου βγαίνουν διάφορα παλούκια: ο μαχητής σου χρειάζεται ασπίδα, φορεσιά, υλικά, όπλα, της παναγιάς τα μάτια για να συνεχίσει ακάθεκτος, κι όλα αυτά κοστίζουν από 5 ευρώ το κομμάτι. Λάου λάου, μαζεύεται στην κάρτα του γονιού ένα πενηντάρικο – ευρώ, μια κι έχουμε ξεφύγει πια από το δολάριο.
Οκέυ, τα παιδιά παίζουν Φορτνάιτ στην Ελλάδα όπως και σε όλο τον κόσμο, γυρίζουν από το σχολείο και κολλάνε, τρώνε μπροστά στην οθόνη ό,τι τους βάλεις στο πλάι (της οθόνης), δεν σηκώνονται ο κόσμος να χαλάσει, δεν κάνουν μαθήματα, πηγαίνουν στα σχολεία μισοκοιμισμένα… αυτά διαβάζω σε διεθνή άρθρα διαμαρτυρίας για το Φορτνάιτ. Παρόμοιες διαμαρτυρίες εκφράζονταν στην δεκαετία ’90 και ‘00, όταν ο μεγάλος γιος μου έπαιζε Γκέημ-μπόυ με την ίδια αφοσίωση... και τις άκουγα, ακόμα πιο πριν, στην δεκαετία του ΄70-΄80, όταν διαβάζαμε κόμικς με μανία.
Εννοώ: κρύβαμε κόμικς ανάμεσα σε σχολικά τετράδια/βιβλία, κάτω από το μαξιλάρι μας, σε σάκους προπόνησης, σε τσέπες μπουφάν, όπου μπορούσαμε, και διαβάζαμε κόμικς συνέχεια, μερικοί από εμάς.
Τώρα, από ότι φαίνεται, το αντίστοιχο είναι το Φορτνάιτ: πάντα κάποιος είναι ονλάιν και παίζει, συχνά κάποιος συμμαθητής του μικρού, στις δύο το πρωί. Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή νύχτας, παιδιά σε όλον τον κόσμο καλωδιώνονται, μια κι έχουν Ιντερνετ, φοράνε ακουστικά για να μην τους παίρνουν πρέφα, και παίζουνε με τις ώρες. Σε βάρος του ύπνου και του φαγητού, σίγουρα της προπόνησης, που πάει κατά διαόλου.
Θα έπρεπε κανονικά ως γονιός να είμαι εναντίον αλλά… η αντιστοιχία με τα κόμικς με κόβει. Και τα κόμικς είχανε μέσα βία, σεξ (όχι όσο θα θέλαμε), ένταση, περιπέτεια και ηρωισμούς, όπως τα σημερινά γκέημς. Βλέπω τον μικρό να σημαδεύει, να πυροβολεί στην οθόνη, να χτυπάει, να πετάει στον αέρα, να πηδάει από βράχους, να ταξιδεύει με ανεμόπτερο, να κάνει σημεία και τέρατα καθισμένος στην πολυθρόνα και η αλήθεια είναι ότι τα έκανα κι εγώ αυτά στην ηλικία του, απλώς χωρίς οθόνη και τηλεχειριστήριο.
Οπότε, μάλλον κάθε γενιά έχει τα δικά της κόμικς και το Φορτναιτ είναι της πιο πρόσφατης…
(*Όσο για το τισέρτ, βρήκα ωραιότατο φανελάκι Φορτνάιτ-μαϊμού στη Θάσο με 9 ευρώ… και στο Μοναστηράκι έχει πάρει το μάτι μου με 10-15 ευρώ, αν σας πρήζουν τα παιδιά σας...)
