Καθώς η μεγάλη φυλή των γιορτινίστας ήδη έχει στολίσει δέντρο και μπαλκόνι και ετοιμάζεται να το κάψει τα Χριστούγεννα, η A.V. κωδικοποιεί αυθαίρετα τις φυλές των εορτών. Διαλέξτε σε ποια ανήκετε, ανάλογα με το πού θα βρίσκεστε και σε τι κατάσταση θα βρίσκεστε εκεί που θα βρίσκεστε. Merry Christmas!
Οι «γιορτές, σπιτάκι, οικογένεια»
Σπιτόγατοι, πατροπαραδοσιακοί τύποι με πίστη στο κύρος του κλασικού και τη γοητεία του χειροποίητου τσουρεκιού. Έχουν βάλει το «Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά» ρινγκ τόουν στον κινητό, έχουν στολίσει χριστουγεννιάτικο δέντρο και μπαλκόνι από τον Οκτώβρη και περιμένουν τις γιορτές για να απολαύσουν τη σπιτική θαλπωρή. Στην αρχή είναι καλά. Βλέπουν τα σόου της τηλεόρασης, πακετάρουν τα δώρα με φιούμπες και γιρλάντες, τα τοποθετούν κάτω από το έλατο, ανάβουν το τζάκι και ψήνουν κάστανα για τα παιδιά. Από τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, όταν η τηλεόραση αρχίζει τις επαναλήψεις των σόου και τα παιδιά τον καστανοπόλεμο και την γκρίνια, τα ρίχνουν ένα μπερντάχι και νοσταλγούν τον εργασιακό τους χώρο.
Οι «τρία πουλάκια κάθονται»
Η μικρή -ευτυχώς- αυτή κατηγορία δεν είναι και η πιο αξιοζήλευτη. Τα μέλη της σνομπάρουν τις γιορτές, προασπίζονται με νύχια και με δόντια τη ρουτίνα της καθημερινότητας, πιστεύουν ότι όλα γίνονται για να κινηθεί το χρήμα, φτύνουν τον Άγιο Βασίλη. Αρνούμενοι να συμβάλουν στην εμπορευματοποίηση των συναισθημάτων, δεν κάνουν δώρα, δεν παίρνουν δώρα. Ο ορθολογισμός τους κρίνεται ύποπτος, η συμπεριφορά τους αποδίδεται συνήθως στην τσιγκουνιά ή σε ανεπούλωτα παιδικά τραύματα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ούτε που θα καταλάβουν πότε τελείωσαν οι διακοπές και ξανάρχισε το μαγκανοπήγαδο!
Αναχωρητές! Πηγαίνουν οπουδήποτε, αρκεί να φύγουν. Η πόλη τους πλακώνει! Έχουν σκεφτεί από το καλοκαίρι σε ποια πρωτευουσιάνικη πλατεία θα αλλάξουν το χρόνο, έχουν κλείσει ένα οικονομικό τουριστικό πακέτο κι έχουν αγοράσει εξοπλισμό για σκι. Η πρωτοχρονιά τους βρίσκει: α) σε προπολεμικό ξενοδοχείο της Πάντιγκτον να ζητούν τα λεφτά τους πίσω από τον αρχηγό της εκδρομής, β) αποκλεισμένους στη Βασιλίτσα να σκοτώνονται με την παρέα για το τρίβιαλ, γ) σε νοσοκομείο του Γκρατς με σπασμένο πόδι. Τι τα ήθελαν τα σλάλομ και τα σαλτανάτια;
Οι «δίαιτα από Δευτέρα»
Η προεόρτια δίαιτα δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, γι’ αυτό αποφασίζουν να μην εξοκείλουν σε υπερβολές. Ορκίζονται να αρκεστούν στην τακτική «λίγο από όλα», χωρίς να υπολογίζουν πόσο ύπουλη είναι η λέξη «ποικιλία». Καταλήγουν να απολαμβάνουν τα γιορτινά εδέσματα χωρίς φειδώ, πίνουν τα τερλίκια τους, παίρνουν αντιόξινα και πέφτουν για ύπνο με φούσκωμα, τύψεις, ενοχές. Το βράδυ βλέπουν εφιάλτες, παραμιλούν, αρθρώνουν ακατάληπτες φράσεις τύπου «να γυρίσω κι εγώ λίγο τη σούβλα;». Η επόμενη μέρα τους βρίσκει και πάλι μπροστά στο ψυγείο. Αδιόρθωτοι λιχούδηδες, ο Θεός και τα ινστιτούτα αδυνατίσματος μαζί τους!
Την προπαραμονή στέκονται μπροστά στη βιβλιοθήκη και ονειρεύονται intellectual εορτές. Αποδοκιμάζουν προκαταβολικά τις εξόδους και την κλισέ διασκέδαση των εορτών και υπόσχονται στον εαυτό τους να διαβάσουν όλα τα αδιάβαστα βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες που κείτονται σκόρπια στο πάτωμα. Η γύμναση της ψυχής και του πνεύματος θα διακοπεί, μόλις πέσει η πρώτη πρόταση για ποτάκι. Οι κουλτουριάδηδες είναι συνήθως και γερά ποτήρια...
Οι «τα ψώνια για ψώνια»
Φροντίζουν για την αναδιανομή του εισοδήματος, σε αυτούς στηρίζεται η οικονομία του κράτους! Κινούν το χρήμα, ψωνίζουν δωράκια για τον εαυτό τους και τους άλλους, η χαρά τους είναι ευθέως ανάλογη με τον αριθμό των πακέτων που κρατούν στα χέρια τους. Οι μαγαζάτορες τους ξέρουν με το μικρό, τους χειροκροτούν στο έμπα και τους αποθεώνουν στο έβγα. Στο σπίτι τους πιάνει μετακαταναλωτική μελαγχολία, την οποία ξεπερνούν με νέα έφοδο στα μαγαζιά. Όταν εξαντληθεί το «δώρο», βρίσκουν παρηγοριά στο σούπερ μάρκετ και στα «Ό,τι πάρεις ένα ευρώ».
Περιμένουν τις γιορτές για να φέρουν τα πάνω κάτω στην έννοια του χωροχρόνου και να βάλουν φωτιά στη νύχτα και τα νυχτερινά κέντρα. Κάνουν φοβερά κουνήματα στο τσιφτετέλι, πίνουν σαν νεροφίδες, χαλούν πολλά λεφτά σε λουλούδια. Μίνι φούστες, λαμέ ξώπλατα, ψηλά τακούνια, σακάκια και λευκά πουκάμισα έχουν την τιμητική τους. Όταν ο σταρ πάρει το μικρόφωνο, πλημμυρίζουν από συναίσθημα, ανατριχιάζουν, προκαλούν σύστριγγλο. Επειδή, ως γνωστόν, το στριμωξίδι μας φέρνει πιο κοντά, στο πρόγραμμα και τα παιχνίδια με τα μάτια, οι γνωριμίες, οι ανταλλαγές τηλεφώνων, ίσως και οι έρωτες με τα αλλόφυλα μέλη της διπλανής παρέας. Παιδιά, άλλο ο Άγιος Βασίλειος και άλλο ο Τερλέγκας Βασίλειος!
Οι «τα ρέστα μου»
Κολλημένοι με τα κέρδη και το κουμάρι! Μέρες που ’ναι, ξημεροβραδιάζονται στα καζίνο, τις χαρτοπαικτικές λέσχες, τα αυτοσχέδια καρέ, τον Πράσινο το Μύλο. Η αλλαγή του χρόνου τους βρίσκει να ποντάρουν μάρκες, ευρώ ή φασόλια. Με το πέρας της εορταστικής περιόδου, οι αστικοί θρύλοι θα μιλούν για δισεκατομμυριούχους που έχασαν τις περιουσίες τους εν μία νυκτί και οι «τα ρέστα μου» θα την πέφτουν στα ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΠΟ, Τζόκερ, Στοίχημα, μπας και ρεφάρουν. Ο σοφός λαός λέει ότι «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», λέει όμως και ότι «όποιος ελπίζει παίζοντας, πεθαίνει χέζοντας».
Tι μυστήριο πράγμα και αυτό! Με το που σκάνε μύτη οι γιορτές, τους πιάνουν κάτι ανεξήγητα ενοχικά σύνδρομα. Η ταινία «Μια υπέροχη ζωή» και οι περιπέτειες του Σκρουτζ τους αναστατώνουν, η θέα των επαιτών τους φέρνει έναν κόμπο στο λαιμό. Αυτές τις μέρες σκοτώνουν τα καβούρια της τσέπης τους και το ρίχνουν στην ελεημοσύνη αισθανόμενοι την ανάγκη να εξιλεωθούν για τα αμαρτήματά τους. Οι φίλοι τους μένουν ενεοί, όταν τους βλέπουν να ενισχύουν μικροπωλητές ή να δίνουν πουρμπουάρ στα καφέ. Επίσης, ξαφνιάζουν και το διαχειριστή της οικοδομής, όταν από το μπαλκόνι πετούν ένα ευρώ κι ουχί έναν κουβά νερό στο Ντάτσουν-Αγιοβασίλη που από τα μεγάφωνά του ακούγονται τσίτα τα κάλαντα. Προσοχή! Η αλλαγή του στραβόξυλου σε Μητέρα Τερέζα κρατά μέχρι τις 7 Ιανουαρίου.
Οι «νωρίς για βάσανα»
Θα τους συναντήσεις στις τάξεις της μαθητιώσας νεολαίας και των πασχόντων από ανίατο παλιμπαιδισμό. Μετά τη σχολική εορτή, καταχωνιάζουν τα βιβλία για δεκαπέντε μέρες, ξαμολιούνται στο δρόμο και… μην τον είδατε το μαθητή! Καπνίζουν στα κρυφά, γαμπρίζουν, αλλά θα βγουν για κάλαντα κι ας έχουν γίνει ολόκληρα γαϊδούρια. Βλέπεις, επείγονται για λεφτά, για κάρτα ανανέωσης χρόνου για το κινητό, για καινούργιο playstation και για τη νέα μάσκαρα για smoky eyes. Τα χοντρά φράγκα τα τσεπώνουν από το σόι και κυρίως από τη γιαγιά με το Αλτσχάιμερ, η οποία δεν έχει πολυκαταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στο δεκαχίλιαρο και το πενηντάευρω. Καλοί οι καφέδες και το σεφάρισμα στο Ιντερνετ, αλλά ανοίξτε και κανένα εξωσχολικό βιβλίο να ξεστραβωθείτε!
Οι «κολλημένοι με τα δάνεια»
Στα νιάτα τους θεωρούνταν αμακατζήδες και κουτραδόροι. Κάπνιζαν στην τράκα, ρήμαζαν τους φίλους στα δανεικά και αγύριστα, πήγαιναν στα πάρτι με άδεια χέρια και άδειαζαν την κάβα, έφευγαν από την ταβέρνα λίγο πριν το λογαριασμό. Μεγαλώνοντας εξέλιξαν σε ύψιστο βαθμό την τεχνική «μπον βιβέρ με τα λεφτά των άλλων». Γνωστοί και ως δανειόλαγνοι. Μορφώθηκαν με Σπουδαστικό Δάνειο, αγόρασαν σπίτι με Στεγαστικό Δάνειο, το διακόσμησαν με Δάνειο Εξοπλισμού, έστησαν την επιχείρησή τους με Δάνειο για Κεφαλαίο Κινήσεως με Επιστροφή Τόκου, ταξιδεύουν με Ανοικτά Δάνεια, ξέρουν τα πάντα για τα κυμαινόμενα επιτόκια κι επιμένουν ότι η Γερμανία χρωστά στην Ελλάδα ένα Κατοχικό Δάνειο. Παλιά έβγαζαν τις γιορτές με Εορτοδάνειο, το οποίο αποπλήρωναν με Προσωπικά και Καταναλωτικά Δάνεια. Στα μπουζούκια αφιέρωναν στην παρέα το τραγούδι του Χάρη Κωστόπουλου «Δως μου ένα δάνειο ζωής, δυο μήνες ευτυχία, και βάλε μου επιτόκιο τρία χρόνια δυστυχία». Τώρα, που οι τράπεζες έκοψαν τα δάνεια, βιώνουν αυτήν ακριβώς την κωστοπούλεια δυστυχία, που κρατάει ήδη έξι χρόνια…
Οι «ωραία είν’ η νύφη μας, ωραίο το σουφλέ της»
Το αποφάσισε, θα το πάρει το κορίτσι! Ως είθισται, τα συμπεθέρια θα γνωριστούν το βράδυ της παραμονής στο σπίτι της κοπέλας για να λογοδώσουν τα παιδιά. (και ναι, γίνεται ακόμα) Μαύρες γιορτές! Όλα του γάμου δύσκολα και η νύφη… στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Ξεχνά να φάει, να πιει, να κοιμηθεί από το άγχος της. Πότε θα προλάβει να καθαρίσει το σπίτι, να ξεσκονίσει το καλό σερβίτσιο, να γυαλίσει τα ασημικά, να πάει κομμωτήριο, να αγοράσει δώρο για την πεθερά, να τυλίξει τα σαρμαδάκια, να ψήσει τη σπανακόπιτα, να πασπαλίσει με άχνη τους κουραμπιέδες, να ντυθεί, να βαφτεί, να προβάρει το καλό της χαμόγελο, να χάσει πέντε κιλά μέσα σε λίγες μέρες; Τελικά την κατάσταση παίρνει στα χέρια της η καπάτσα μαμά. Εννοείται ότι το φλουρί θα πέσει στη συμπεθέρα! Γούρι, γούρι!
Οι «θέλω να πεθάνω»
Δύσκολα! Κάποιοι, δυστυχώς αρκετοί, αδυνατούν να συντονιστούν με την περιρρέουσα χαρά. Την περίοδο των εορτών εμφανίζουν συμπτώματα κατάθλιψης και κυκλοθυμίας και αναπτύσσουν σύνδρομο Κερτ Κομπέιν. Δε βρίσκουν κανένα νόημα στη ζωή, κατεβάζουν τηλέφωνα, δε θέλουν να ανταμώσουν άνθρωπο ούτε για καλημέρα. Υποφέρουν ντεμέκ βουβά, μαυρίζουν την ψυχή του οικογενειακού και φιλικού τους περιβάλλοντος, μένουν 24 ώρες το 24ωρο στο σπίτι. Φυσικό είναι η κλεισούρα να τους χτυπήσει στα νεύρα! Συνήθως πρόκειται για άρτι χωρισμένους, κι ως γνωστόν οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ. Εκτός από κακές σχέσεις με τις γιορτές, ξαφνικά αποκτούν κακές σχέσεις και με την υγιεινή και μένουν άλουστοι και άπλυτοι μέχρι τ’ Αγιαννιού. Κουράγιο, άλλη μια γιορτή των άλλων είναι, θα περάσει! Θα προσευχηθούμε για σας!
20°
