Την Τρίτη 26 Μαρτίου στη Μητρόπολη Αθηνών κηδεύτηκε με όλες τις τιμές ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ένας από τους σπουδαιότερους έλληνες επιχειρηματίες και αθλητικούς παράγοντες, που σημάδεψε τον ελληνικό αθλητισμό και το μπάσκετ όσο λίγοι. Πρώτη είδηση στα αθλητικά sites ήταν η παρουσία στον Μητροπολιτικό Ναό, του Βασίλη Σπανούλη, αρχηγού του Ολυμπιακού. Το αυτονόητο, δηλαδή το ύστατο χαίρε σε έναν άνθρωπο που του στάθηκε όσο λίγοι στη ζωή του, ήταν πρώτη είδηση. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού, που στο γήπεδο του έχουν σύρει όποια πιθανή βρισιά μπορούμε να φανταστούμε, για 10 δευτερόλεπτα τον χειροκρότησαν. Μια στιγμή που έμεινε.
Τρεις ημέρες αργότερα, η επόμενη πρώτη είδηση δεν ήταν πάλι από το αμιγώς αθλητικό κομμάτι. Τα αθλητικά sites δεν ασχολούνταν με την ήττα του Ολυμπιακού από την Ζαλγκίρις. Είχαν κάτι πολύ σοβαρότερο. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού πανηγύριζαν για τον νεκρό Μιχάλη Φιλόπουλο, την ημέρα που συμπληρώνονταν 12 χρόνια από το θάνατό του. Ο σπουδαιότερος αθλητής στην ιστορία του συλλόγου, θρηνεί την Τρίτη για έναν «πράσινο» νεκρό και 50 «λεβέντες» χαίρονται για τη συμπλήρωση 12 ετών από τον χαμό ενός άλλου.
Πόσο δύσκολο είναι να νικηθούν οι 50 ή 100 της κάθε ομάδας και να επικρατήσουν οι Σπανούληδες και οι Κούτρηδες;
Την τελευταία ημέρα του Μαρτίου τα αθλητικά sites πάλι ασχολούνται με κάτι εξωαγωνιστικό. Ο Λεονάρντο Κούτρης, ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, αγκαλιάζει ένα παιδί που παλεύει με τον καρκίνο λίγο μετά τη νίκη της ομάδας επί του Ατρομήτου. Φίλοι κάθε ομάδας αποθεώνουν τον Κούτρη για την κίνησή του, που έδωσε χαρά σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο, με μια τόσο απλή κίνηση.
Πόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό συνήθειά μας; Πόσο δύσκολο είναι να νικηθούν οι 50 ή 100 της κάθε ομάδας και να επικρατήσουν οι Σπανούληδες και οι Κούτρηδες; Ο πολιτισμός των αθλητών μπορεί να νικήσει τη μαυρίλα. Η κοινή λογική πρέπει να νικήσει την αλητεία. Ως τότε θα πανηγυρίζουμε για αυτά που ο υπόλοιπος κόσμος θεωρεί αυτονόητα, μέχρι να έρθει άλλος ένας νεκρός φυσικά. Τότε όλοι θα συγκλονιστούμε. Ξανά.
23°
