Φτάνουμε στο Poliedro, εφεξής «αβγό», το γήπεδο που γίνεται η διοργάνωση, και κοντοστεκόμαστε έξω από το κέντρο διαπιστεύσεων. Εκεί έχει πάντα ουρά. Μέρα νύχτα και μόνο με ντόπιους. Κάτι που μας βάζει σε σκέψεις ότι είναι extras για να φαίνεται busy το Accrediatation Center ή ότι ο Κομαντάντε Ούγκο έχει διαπιστεύσει όλο το Καράκας για να γεμίζει το «αβγό» (μετά βίας συνέβη αυτό στο τελευταίο ματς της πρώτης μέρας όπου η οικοδέσποινα Βενεζουέλα νίκησε στο καλάθι την τίμια Νιγηρία). Δίπλα μου περνούν 2 τύποι με φανέλες της εθνικής και μια κυρία ανάμεσά τους. Κοζάρουν το ελληνικό όνομα στην κάρτα μου, «φιλιούνται - αγκαλιάζονται», αλλά δεν είναι Πελαργοί (έχουν έρθει και 50 από δαύτους). Είναι Έλληνες του Καράκας, ένας δάσκαλος, ένας υπάλληλος του προξενείου και μια γλυκύτατη Ελληνοβενεζουελανή κυρία.
Ζητάμε να μάθουμε περισσότερα για την ισοτιμία ευρώ - μπολίβαρ που συνεχίζει να φέρνει τον ουρανό όλο και πιο κοντά στο κεφάλι μας (μετά τις χρυσές πίτσες, ένας φυσικός χυμός 6,5 ευρώ κι ένας καφές φίλτρου στα 8, για να μη μιλήσουμε για φαγητά και γίνει ακατάλληλο για ανηλίκους). Μας κάνουν φιλικό πατ-πατ όταν μαθαίνουν ότι τα πρώτα μας λεφτά τα έχουμε αλλάξει με 1 προς 5,5. Στην «παράλληλη» οικονομία της Βενεζουέλας ισχύει μέχρι και το διπλάσιο. Και δεν αλλάζουν μόνο street brokers, αλλά ακόμα κι επιχειρηματίες που κάνουν εισαγωγές-εξαγωγές, οι οποίοι χρειάζονται ευρώ και δολάρια για να ξεπερνούν τα πλαφόν και τα αγοράζουν σε πολύ καλύτερες τιμές. Αυτό μάλλον εννοούσε ο κύριος της ασφάλειας στο αεροδρόμιο που μου έλεγε συνέχεια «cambio paralelo» κι εγώ τον κοίταζα στα μάτια με απορία. Μας διαβεβαιώνουν ότι θα μας βοηθήσουν, μας καλούν στην εκδήλωση της ελληνικής κοινότητας και ομολογούν ότι δεν θέλουν αυτή τη στιγμή να γυρίσουν στην Ελλάδα.
Η κυρία, μια συμπαθέστατη 50άρα, λέει ότι «η Βενεζουέλα είναι μια πολύ περίεργη χώρα». Έχει ζήσει όλη της τη ζωή εκεί, πριν και μετά τον Τσάβες. Αυτή η παράλληλη οικονομία είναι που εκτινάσσει και τις τιμές, παρότι ο κατώτατος μισθός δεν είναι μεγαλύτερος από 180 ευρώ. Ο Κομαντάντε έχει εξασφαλίσει μια σειρά από δωρεάν βασικές κρατικές παροχές, π.χ. την κοινωνικά εντυπωσιακή μεταρρύθμιση στο σύστημα υγείας, κι από εκεί και πέρα, αναλόγως με τις προσδοκίες του καθενός σε ένα τέτοιο περιβάλλον, υπάρχουν δύο λύσεις: η φτώχεια και η εγκληματικότητα.
Λίγα λεπτά πριν, πηγαίνοντας γήπεδο με το βαν είχαμε περάσει από συνεχόμενα τετράγωνα εργατικών πολυκατοικιών φωτογραφίζοντας τα κάγκελα στα παράθυρά τους. Άγριο. Και βέβαια για να φτάσουμε στο «αβγό» είχαμε περάσει μέσα από την έκταση του Υπουργείου Άμυνας στη στρατιωτική ακαδημία του οποίου έχει κάνει κάποιες προπονήσεις η εθνική. Είπαμε, περιμένουμε την Μέρα της Ανεξαρτησίας στις 5/7 και τα τανκ ήδη κάνουν δοκιμαστικά. Ημέρα που θα γιορτάσουμε το «patrio y socialismo», λάβαρα ενός καθεστώτος που διατυμπανίζει ότι τα τελευταία χρόνια έκοψε μαχαίρι το τσιγάρο στους πολίτες του και διέλυσε τα καζίνο. Οι κακές συνήθειες να κόβονται σιγά σιγά.
Στα αγωνιστικά, κάποιος Έλληνας συνάδελφος ρώτησε τον Ηλία Ζούρο «αν μαζευόμαστε 4-5 από την αποστολή θα την κερδίζαμε την Ιορδανία;». Ο κόουτς το αρνήθηκε, η ομάδα ήταν όντως σοβαρότατη και δείχνει φορμαρισμένη, όμως το τουρνουά αρχίζει στα σοβαρά ξημερώματα Πέμπτης με το Πουέρτο Ρίκο. Για την ιστορία νικήσαμε 107-63.
Στο βραδινό ζάπινγκ πετυχαίνουμε τρέιλερ με κάποιες γνώριμες εικόνες από Σύνταγμα. Την Πέμπτη παίζει προβολή του «Καταστρόικα», του νέου ντοκιμαντέρ της ομάδας του «Debtocracy».
Κοιμάμαι για δεύτερη μέρα πριν τις 23.00, κάτι που έχω να κάνω από το δημοτικό αλλά είμαι ακόμα δέσμιος του τζετ λαγκ, και αντί να μετρήσω προβατάκια συνειδητοποιώ...
«Όταν είσαι στο Καράκας, καλό είναι να λες ότι είσαι φίλος του Άρη Χατζηστεφάνου».
23°
